Op zaterdag 31 augustus viert zuster Martine haar briljanten kloosterjubileum. Reden genoeg dus om haar eens op te zoeken in haar vertrouwde cafetaria ‘De Parette’ voor een babbel bij een koffie en een tas soep.
Zr.Martine bij de grote foto van het rustoord zoals ze het jaren gekend heeft
Geboorte, kinder- en jeugdjaren
Zuster Martine, Yolande Decock is geboren op 23 Mei 1932 te Stasegem in een gezin met twee kinderen. Haar broer Gaby was zes jaar ouder en is in Maart laatstleden overleden. Haar vader was actief in het ACW en in de plaatselijke politiek. Zuster Martine komt dus uit een geëngageerde familie. Zelf was ze jarenlang lid van de VKAJ of de ‘Kajotsters’ en ze heeft nog Cardijn gekend, vertelt ze fier… Tot haar veertiende levensjaar ging ze naar de meisjesschool in Stasegem. Zo leerde ze ook de zusters Augustinessen kennen die er les gaven.
Roeping
Op veertienjarige leeftijd ging ze werken in de matrasfabriek ACOR te Stasegem. Op zondag ging ze naar de patronage en leerde enkele jonge zusters beter kennen. Zo groeide stilaan haar roeping. Het was niet gemakkelijk om dit thuis te zeggen en te laten aanvaarden. Toch voelde zuster Martine zich onmiddellijk thuis in het klooster in de Marktstraat. Op 25 maart 1953 is ze ingetreden en op de feestdag van Sint Augustinus (28 augustus) van datzelfde jaar werd ze ingekleed. Het jaar erop deed ze haar plechtige professie. Haar opleiding tot zuster was dus van korte duur…
Apostolaat
Van de vijfenzestig jaar dat zuster Martine religieuze is heeft ze tweeënzestig jaar gewoond en gewerkt in het rustoord achter de kerk. Ze volgde een cursus bejaardenzorg en ze nam ook de zorg voor de wezen op zich die toentertijd ook in het rustoord opgevangen werden. Heel wat anekdoten zijn aan die tijd verbonden zoals die keer dat een jongen haar met haar riem aan haar stoel vastgebonden had in de kapel tijdens het koorgebed zonder dat ze het wist. Bij het opstaan kletste de stoel tegen de grond. Het was een goede jongen maar met zulke ‘deugnietstreken’…! Tot haar vijfenzestigste actief in het rustoord, tot een mens geacht wordt met pensioen te gaan… Ik ga op pensioen als het niet meer gaat, zegt ze. Tot op vandaag is ze de chef van de cafetaria. Wanneer ik er op een dinsdagmorgen binnenkom voor het interview staat ze al achter de bar, druk in de weer de eerste klanten te bedienen. De bestellingen doen, het kasboek bijhouden, de maandelijkse boekhouding, tot zelfs een vat bier aanslaan… Zuster Martine doet het nog allemaal! Als ik vraag wat haar vreugde geeft in haar leven verwijst ze naar haar dagtaak. Ze is blij en dankbaar als de dag goed verlopen is, het werk naar behoren is gedaan en de mensen tevreden waren en ze zo rustig kan gaan slapen…
Hobby’s - Wensen
Zuster Martine is graag onder de mensen. Ze houdt van een potje kaarten en pétanque. Ook Rummikub heeft ze de laatste tijd leren kennen en het bevalt haar. Veel wensen naar de toekomst toe heeft zuster Martine niet echt meer want op haar leeftijd – zo vertelt ze – kan het vlug veranderen. Eén zekerheid heeft ze, de laatste étappe zal een kleine verhuis zijn, van het appartement in het rustoord naar een kamer… Het is natuurlijk jammer dat het klooster in de Marktstraat niet meer bewoond is en dat zij de laatste zuster Augustines van Harelbeke is. Toch is ze blij dat het klooster nu dienst kan doen als nieuw parochiaal centrum (huis van de pastorale eenheid) en ze spreekt de wens uit dat het veel zou mogen gebruikt worden!
Allen zijn welkom op zaterdag 31 augustus om 10.00 u. in de Sint Salvatorkerk voor de briljanten jubileumviering, nadien wordt een receptie aangeboden in de cafetaria van het dienstencentrum ‘De Parette’. Met dank aan het zorgbedrijf Harelbeke voor de organisatie, zo besluit zuster Martine.
Bedankt zuster voor deze aangename babbel. God zegene en God beware je in lengte van jaren!
Pastoor Bart
