Naar aanleiding van de ‘Dag van de Aarde’ trokken we met de plaatselijke editie van ‘Kerk en leven’ naar Stef Boone, uit de Tweede Aardstraat te Bavikhove. Deze 64-jarige verpleegkundige en vader van vier kinderen woont er prachtig, met zicht op de oude Leiearm. Op zijn livingtafel prijkt onder andere het ‘Handboek voor beheerders. Europese natuurdoelstellingen op het terrein.’ We zitten direct op het juiste spoor…
Stef, die titel ‘beheerder’ doet me aan het scheppingsverhaal denken.
Ja, de mens is niet de baas van de natuur. We mogen er gebruik van maken. Geen misbruik. De aarde is niet van ons. In mijn jeugdjaren kregen we zo een aantal kapstokken mee, grote figuren waar we naar opkeken. Eén van die figuren was een Indiaan: het opperhoofd Seattle, hoofd van de Dwamish, die gedwongen werd zijn land aan de oprukkende blanken te verkopen. Bij de overdracht hield hij een toespraak, waarin hij onder meer stelde:
Wij zijn een deel van de aarde en de aarde is een deel van ons.
De geurende bloemen zijn onze zusters, het rendier, het paard, de grote adelaars, onze broeders. De schuimkoppen in de rivier, het sap van de weidebloemen, het zweet van de pony en van de man - het is allemaal van hetzelfde geslacht, ons geslacht.
Toen we hier in 1980 in deze straat kwamen wonen, waren we op zoek naar een stek waar we de verandering van de seizoenen konden meemaken. Verbondenheid met de natuur, zeg maar. Een aantal oude hoevetjes kwamen in aanmerking, maar ze waren te duur voor ons. Die werden immers opgekocht om te verbouwen tot mooie villa’s. Boven ons budget... Zo werd het ‘de Meesbloeme’, een voormalig vlasserscafé aan de toen nog in gebruik zijnde Leie. We zagen de schepen voor onze deur voorbijvaren. Die Leie is ondertussen rechtgetrokken, en de vroegere meander is nu een groene zone. We wonen dus wel rustig. Bijna ‘stiltegebied’, iets wat zeldzaam aan het worden is in onze drukke streek!
Je kan hier bijna een eco-label op dit huis kleven!
We isoleerden dit huis dertig jaar geleden volgens de huidige milieunormen. We wilden ecologisch én economisch wonen. Met een gevulde mazouttank van 5000 liter konden we zo twee jaar ver. Later kwam daar een tegelkachel voor de living bij. Er is één kraantje in het hele huis aangesloten op leidingwater. Haast alle water dat hier verbruikt wordt, komt uit onze regen- en steenput. Groenten kwamen en komen uit de eigen tuin. Oude soorten werden terug gekweekt en op tafel gezet. Verder koop ik nu – meer dan vroeger – bio-producten aan.
Hebben je kinderen dat voorbeeld overgenomen?
Het werd wel voorgeleefd. Zonder dwang, wel mochten ze geen blokjes weggooien. Maar het gezegde ‘woorden wekken, voorbeelden strekken’ blijkt zowel voor de kinderen van toepassing als voor de ouderen! Mijn moeder is 94 en – Goddank! – nog goed van geest en gezond van lichaam. Zij kiest de laatste jaren ook meer en meer voor bio. Terwijl van de kinderen Wim een eigen groente(n)tuin bedricht en Bart actief is in de stadsboerderij van Kortrijk. De microbe van zorg voor de natuur is doorgegeven!
Jong geleerd is immers oud gedaan! Zo maakte ik in mijn jeugd mezenkastjes. Vanuit mijn kamer observeerde ik dan de vogels. Dit doe ik nog altijd. Zo vind je rond het huis nestkastjes, voedertafels, mezenbollen. Hier passeert een koppel staartmezen. (haalt spontaan een boek tevoorschijn om een exemplaar te tonen). Er zitten hier roodborstjes. Binnenkort zouden hier huiszwaluwen moeten komen. Ik timmer namelijk aan een dakgoot met kunstnesten voor die diertjes. Uit studies blijkt dat die dieren een voorkeur hebben voor witte dakgoten. Hier komt er dus zo eentje…
Doe je dat allemaal alleen?
Neen hoor. Ik ben met heel wat andere mensen verbonden. Lid van Natuurpunt Gaverstreek (Deerlijk-Harelbeke), een vereniging die groeit en hier ter plaatse al 600 leden telt, van alle leeftijden. Ik ben er coördinator en actief in beheerswerken, zoals het knotten van wilgen. Samen met anderen zorgen we voor een mooie omgeving voor velen! Een voorbeeld: hier te Bavikhove ben ik conservator van het natuurgebied(je) van het Koeksken. De Plaatsebeek dus. Een stukje natuur dat ruig ligt en zo een schuilplaats biedt aan libellen, vlinders en andere insecten. Enkele zeldzamere planten steken er terug de kop op, zoals de bosandoorn. Je vindt er ook heel wat dotterbloemen…
Zorg voor planten en dieren, maar de mensen…?
Och, ik ben het grootste deel van mijn beroepsloopbaan als verpleegkundige A1 in intensieve zorgen actief geweest. Nu is dat mid-care. Een ‘carrière’ van 42 jaar zorg voor mensen dus! Wat me wel opvalt en soms ergert, is dat in de medische wereld de laatste jaren veel naar schermen gekeken wordt en op cijfers gelet, maar dat men de mensen en hun welbevinden uit het oog verliest!
Verder trek ik me ook de Gezinsbond Bavikhove aan. Vele jaren als bestuurslid en nu zeker al twee termijnen van zes jaar als voorzitter van deze toch wel bloeiende, goeddraaiende vereniging.
Waar haal je al die tijd?
Ik mag mijn uren niet tellen. Maar veel dingen die ik doe vragen minder inspanning omdat ze ‘ontspannend’ zijn. Verder heb ik nog de muziek. Naar het voorbeeld van mijn oom Albert (een pater Jezuïet) ben ik geboeid door volksmuziek. Zo leerde ik in 2010 doedelzak spelen. Het werd een passie, met vrienden tot in Portugal… Straks ga ik ook met pensioen. In januari 2019. Ik ben dan 65, en zal dan wat meer tijd hebben om al die dingen te doen…
Je doet me een beetje aan Sint-Franciscus denken. Zingend tussen de vogeltjes, sobere levensstijl, maar zeker niet wereldvreemd!
Ik heb een broer, André, die pater (salesiaan, orde van Don Bosco) is in Montevideo. Hij is er directeur van een landbouwschool. Mijn zus Lut woont eveneens in Uruguay. Ze is getrouwd met een bioboer, en werkt in een landbouwcoöperatieve. De verbondenheid is grensoverschrijdend! ’t Zal wel in de familie zitten…
Stef, bedankt voor dit boeiend en openhartig gesprek!
Piet Monserez
