De komende weken willen we jullie laten kennismaken met de drie diakens die in onze federatie wonen en actief zijn. Ze krijgen drie dezelfde vragen voorgeschoteld.
De eerste in het rijtje is Piet Monserez uit Bavikhove. Hij is er geboren in het jaar 1963 en gehuwd met Bea Vanderheeren. Samen hebben ze vier dochters en 1 kleinzoon. Beroepshalve is Piet godsdienstleerkracht in het guldensporencollege Harelbeke. Hij werd diaken gewijd op 10 juli 2005.
Piet met zijn echtgenote Bea en hun kleinzoon
Waarom ben je diaken geworden?
Het is eigenlijk iets waar ik geleidelijk aan in ben gegroeid. In mijn jeugd was ik misdienaar en bleef ook een kerkganger. Als opleiding volgde ik leerkracht nederlands-geschiedenis-godsdienst. En nadien kon ik aan de slag als godsdienstleerkracht in het secundair gemeenschapsonderwijs.
Ondertussen ben ik gehuwd met Bea en werden we op de parochie gevraagd om vormselcatechese te geven en lid te worden van de parochieraad. Op een bepaald moment was Bea voorzitter van de parochieraad, en ik ben haar in die taak opgevolgd. Toen we evolueerden naar een team bleef ik even betrokken meewerken.
In mezelf groeide de vraag naar meer engagement, maar met 4 kleine kinderen in huis hield Bea (begrijpelijk) de boot wat af. Maar de vraag kwam ook van anderen. Een 3-tal diakens, waaronder ook Wilfried Pauwels, spraken me aan. Roeping is ook een stuk aangesproken worden, het is een dubbel spoor. Ik zou zonder dat aanspreken nooit op eigen initiatief de stap gezet hebben.
Toen heb ik toch besloten een brief naar het bisdom te schrijven. Na het bezoek van en de goedkeuring door 2 priesters die voor de opleiding tot diaken verantwoordelijk waren ben ik in 2001 gestart met de 4 jaar durende opleiding.
Hoe zie je de invulling van je taak?
Elk gewijd ambt heeft eigenlijk een 3-ledige taak: verkondiging, liturgie en gebed, diaconie en dienstbaarheid.
De verkondiging vind ik vooral terug in mijn beroepsopdracht. Daar mag ik echt over God en geloof spreken met jonge gasten. Ook in het preekbeurtencircuit mag ik geregeld de bijbelteksten verduidelijken. En ik werk ook mee aan de opleiding binnen het diaconaat in ons bisdom.
Liturgie en gebed komen dagelijks voor in het getijdengebed dat je als gewijde belooft dagelijks te bidden. Het is voor mij belangrijk de dag te openen en te sluiten vanuit spiritualiteit. Vooral het ’s avonds afgeven van wat er tijdens de dag gebeurd is, de zorgen en de vreugden neerleggen in de handen van God zorgt voor een goede nachtrust.
Diaconie en dienstbaarheid vertalen zich voor mij vooral in het bijspringen waar nood is, zowel op de parochie, in de federatie als binnen de diakengemeenschap. Ook gebeurt het dat mensen met problemen of vragen tot bij mij komen i.p.v. bij de pastoor. Door de kerk wat laagdrempeliger te maken fungeren we ook een stukje als brugfiguur tussen kerk en volk.
Hoe zie je de toekomst van onze parochiale gemeenschap tegemoet?
Hoe alles zal evolueren is voorlopig nog koffiedik kijken. We gaan naar 10 dekenijen, het aantal priesters zal de komende jaren fel verminderen. Er zullen wellicht dus grote gaten vallen. De afstand tussen priester en gelovige zal zowel letterlijk en figuurlijk groter worden.
Het zal zeker belangrijk zijn dat veel meer verantwoordelijkheid wordt opgenomen door ‘gewone gelovigen’. Dat dit net in een periode gebeurt waar alles betaald moet worden, maakt het er niet eenvoudiger op. Voor jongeren en jongvolwassenen zal de uitbouw van een ‘internetkerk’ heel belangrijk zijn. Zo kunnen we hen nog een beetje voeling laten hebben met godsdienst en geloof. Er zal vooral gezocht moeten worden naar andere wegen om andere gelovigen, om ‘zielsgenoten’ te ontmoeten. Een hele grote uitdaging zal de relatie zijn met de anders-gelovigen en niet-gelovigen. Hoe zullen we hen benaderen: van bovenaf en welwetend zoals in de oude kerkvisie of met openheid en respect, zonder onze authenticiteit te verliezen?
Tot slot
Met godsdienst bezig zijn is boeiend, maar kan ook lastig zijn. Maar de afwisseling tussen onderwijs en parochie maakt het interessant. Al zou ik nooit volledig het onderwijs willen opgeven. Het enige wat er bij inschiet zijn de vrije momenten, die zijn heel schaars.
Piet, dankjewel voor de openhartige babbel. Veel plezier nog in je ontmoetingen met jongeren op school. Maar ik wens je ook veel deugddoende ontmoetingen in je parochiale werk. En vergeet ook niet te genieten van je gezin en vooral je kleinkind.
Véronique
