Een jaar met de vespers (Wilfried Pauwels)

Het deed me terugdenken aan mijn seminarietijd. Ik was er de laatste citerspeler. De citer is een muziekinstrument met vele snaren en een klankkast. Links sloeg ik de akkoorden en rechts de melodie. Na mij kwam er een orgeltje in de kapel van filosofie. Zo worden de eerste twee jaar genoemd in het seminarie. In de kerk van theologie (de volgende jaren) stond er al heel lang een orgel. Vier jaar mocht ik de psalmen 's morgens en 's avonds zingen in groep.

Zeven maal programmeerden we de vesperdienst in de kerk van St. Salvator. De vespers zijn de avondgebeden. Om 16.30 u vond ik nogal vroeg om ze dan al te bidden, weet je, ik ben eerder een avondmens... Ze gaven me de gelegenheid om nog eens de melodieën boven te halen van die seminarietijd. Voor het koor zocht ik ook een beurtzang in het abdijboek dat ik aankocht via de abdij van Koningsoord te Arnhem. Zoals je misschien al weet zijn zingen en de psalmen twee van mijn grote interesses.

Nu zondag 20 november wordt het jubeljaar afgesloten en dit feestelijk met onder andere nog een vesperdienst. De vespers doen mij denken aan het rijke gebedsleven in een klooster maar tegelijk ook aan een verleden dat ik niet gekend heb. Toen waren er nog de vespers, het lof en het sermoen in alle parochies... Er waren dus meerdere vormen van gebedsdiensten. Nu kennen de mensen bijna enkel nog de eucharistieviering. Dat zit er zo diep in dat de mensen na een doop me ook komen zeggen: "hewel, het was een mooie mis!" In mijn beleving zouden eucharistievieringen hoogtepunten moeten zijn in een geheel van vieringen en gebedsmomenten. We zijn de rijkdom van het gebedsleven wat verloren.

Zo pleit ik er voor om een waaier van gebedsmomenten in een gemeenschap te hebben. Een waaier omdat niet ieder mens zich thuis voelt bij één vorm. En samen bidden sterkt toch ieder mens. Alleen bidden is met tijd vaak een opdracht. We kennen nog het bidden aan een kapel op bepaalde momenten van het jaar, we kennen nog de wake net voor het vormsel en zo zijn er nog wel enkele vormen, maar waarom zouden we niet vaker een gebedsmoment plannen? En ieder kan er ook in voorgaan, als je je geroepen weet. Dan zou de eucharistie weer aan gewicht winnen, nu is het haast de enige manier en voor velen zo gewoon geworden...

In de vespers, geef ik toe, moet je wel inkomen. De psalmen zijn vaak stug en moeilijker om je in te leven. Ze zijn nochtans gebeden en overdenkingen die je confronteren en je kunnen doen groeien in een gebed dat je meer solidair maakt met de lijdende en worstelende medemens en je tegelijk ook confronteren met je eigen happen naar adem en leven. Misschien toch even van proeven... Ben je er bij zondag?

Wilfried