Internationale vrouwendag: een vrouw in de kerk aan het woord

Sedert 1 januari 2017 is Myriam Delaere actief als parochieassistente verantwoordelijke van het Pastoraal Centrum de Bron in Harelbeke. Een gedreven vrouw in de Kerk, zo blijkt het uit de babbel die we met haar hadden.

Hoe ben je er toe gekomen om te zoeken naar een job in de kerk?

Wel, ik ben zoals veel mensen opgegroeid in een christelijk gezin: gedoopt, eerste communie, vormsel, naar school bij de nonnekes, maar veel verder ging het niet. We waren niet echt een actief christelijk gezin.

Op een bepaald moment kwam een vriend een map halen en gezien het aperitieftijd was nodigde ik hem uit binnen te komen. Maar hij kon niet. “Ze roepen me’ zei hij. Op dat moment waren de kerkklokken aan het luiden, maar ik legde niet onmiddellijk de link. Toen ik hem de week nadien opnieuw ontmoette vroeg ik hem er naar en ik kreeg als antwoord dat hij naar de mis moest. Op zijn uitnodiging ben ik dan eens meegegaan naar de eucharistieviering en ik weet nog heel goed dat ik een prachtige preek hoorde over de vrouw die gestenigd werd. Het sprak me aan en ik ben blijven gaan, vooral om een mooie homilie te horen. Dat kan al eens tegenvallen, maar ik ben wel blijven gaan.

Een aantal jaren later leerde ik een Irakees vluchtelingengezin kennen. Het zijn intussen vrienden geworden. En op een bepaald moment maakte de zoon van dat gezin de opmerking dat de eucharistievieringen hier zo saai zijn, dat niemand meezingt en meedoet. Op dat moment had ik reeds van de Sint-Michielsbeweging in Kortrijk gehoord, maar ik was er nog nooit geweest. Dat weekend zijn we dan samen voor de eerste keer geweest. Het was het weekend voor de beweging haar 7de verjaardag vierde. Die avond werd er ook nog uitgenodigd voor de barbecue die het komende weekend zou plaatsvinden. En we zijn er ook naar toe gegaan. Zo is het gegroeid en ben ik eigenlijk blijven gaan. Daar is alles beginnen groeien.

Had je thuisfront het er niet moeilijk mee dat je ‘actief christen’ werd?

In het begin hadden mijn ouders het er inderdaad heel moeilijk mee. Ze stelden zich er vragen bij en moesten wennen aan het idee. Maar ze zagen wel dat het me gelukkig maakte en nog steeds maakt en hebben er nu wel alle begrip voor. Jammer dat mijn pa het niet heeft mogen meemaken dat ik er mijn ‘job’ heb kunnen van maken.

Actief christen mogen we in jouw geval echt wel heel letterlijk nemen, vermoed ik?

Inderdaad. Ik was op verschillende plaatsen actief als vrijwilliger. In het Rvt H. Hart in Kortrijk bracht ik in het weekend de communie bij de bewoners, in de St.-Michielsbeweging was ik koster op donderdag en lektor, op de eigen St.-Pietersparochie ben ik lektor, lid van de Lokale Plaatselijke Ploeg (LPP) (de vroegere parochieraad), vormselcatechiste.  Maar ik heb enkele taken geschrapt nu ik in De Bron werk: ik blijf wel nog lid van de Lokale Plaatselijke Ploeg (LPP) en werk nog mee in de werkgroep liturgie en de acolietenwerking in de pastorale eenheid.

Wanneer heb je er aan gedacht om voor de kerk te gaan werken en van je vrijwillige engagementen eigenlijk je job te maken?

Reeds in de St.-Michielsbeweging. Op een bepaald moment sprak priester Noël Bonte me aan rond geestelijke begeleiding, gaf me de raad om de theologische academie te volgen. Ik vond het heel boeiend, en hoopte zo een job binnen de kerk te vinden. Ik heb 27 jaar als vertegenwoordigster gewerkt en in het begin was er nog tijd voor dat ietsje extra, voor sociale contacten met de klanten. Maar de job veranderde zodanig naar ‘cijfers halen’ dat ik me er niet goed meer bij voelde. Gelukkig kon mijn vele vrijwilligerswerk een beetje de balans in evenwicht houden.

In 2009 solliciteerde ik een eerste keer voor de job in De Bron, maar mijn lange opzegtermijn zorgde ervoor dat ik op de tweede plaats eindigde. Ik had dan ook contacten met vicaris Depoorter van de caritassector, in de hoop daar een kans te hebben. Maar nu, zeven jaar later is het dan toch gelukt en ben ik blij om mee verder De Bron te kunnen uitbouwen. Want Kerk vind je op zoveel meer plaatsen dan het kerkgebouw.

Blij dat het eindelijk gelukt is je droom te realiseren?

Eigenlijk wel. Mijn opzegtermijn was een lange, lastige periode. Ik ben dankbaar om de kansen die ik nu krijg.  Het is niet vanzelfsprekend in onze huidige maatschappij dat je op 55-jarige leeftijd nog een nieuwe verantwoordelijke job kan beginnen, en zeker niet als vrouw! Blijkbaar kan dit dus binnen de kerk wel! Ik zal mijn gegeven talenten ten dienste stellen voor iedereen die in De Bron komt.

Bedankt Myriam voor de aangename babbel. Veel succes in je nieuwe uitdagingen en zorg dat je op tijd en stond nog eens met de honden en de partner kunt gaan wandelen!