Kerkhofblommen (diaken Wilfried Pauwels)

We kunnen stilstaan bij de bomen die stilaan gaan rusten in de winter. We kunnen getroffen worden door het leven dat stil gaat staan. We kunnen ook angstvallig alle gevallen bladeren iedere dag opvegen. We kunnen echter ook kijken naar de vele kleuren van de bladeren en ze laten liggen op het land om een laag te vormen tegen de vorst. We kunnen dus op vele manieren omgaan met de herfst en de winter. Zo kunnen we ook op verschillende manieren kijken naar het leven en het levenseinde.

We zetten bloemen op het kerkhof en maken het graf schoon. Geen angstvallig wegvegen van het verleden maar het in verdriet en in dankbaarheid voor die mens onderhouden. De eigen kleur, de eigen manier zien hoe die mens het leven liefhad en hoe wij een band met hem of haar hadden.  Niet blind zijn voor het leven dat kaler geworden is zonder maar tegelijk ook zien dat nieuw leven mogelijk is zonder die geliefde te vergeten.

Ook ik plaats een bloem op die plaats waar vader en moeder rusten wetende dat slechts hun lichaam daar rust. Bij het naakte kruis denk ik aan de Heer die verrezen is en ook hen en mij nabij. Ik hoef niet bang te zijn van die kaalheid, ik mag uitzien naar die grote zomer. Deze week kreeg ik een rouwbericht van een moeder van een bevriende diaken. Ik weet hoe hij ook gebed vindt in de psalmen. (psalmen zijn een soort gebeden die je als boekje terug vindt middenin de Bijbel) Ik zond hem dan ook een tekst op basis van één van zijn geliefde psalmen. Ik geef ze ook aan jullie mee, hopende dat ook jullie er sterkte in vinden in deze periode van het jaar.

Bezinningstekst naar Psalm 139 bij het afscheid van een moeder

Mijn God, Jij weet wat er nu in mij omgaat:
Verdriet om verlies en dank haar gekend te hebben.
Al gaat het moeilijk om onder woorden te brengen,
bij Jou heb ik geen woorden nodig.
Al voel ik me wat ongemakkelijk om steeds mijn verhaal te doen, Jij begrijpt me.
Jij kent me, Jij kent ook haar ten volle.
In Jou blijft ze gekend en bemind.

Jij gaf me leven in mijn moeders schoot,
Jij gaf ook leven aan haar.
Dank om dat wonder!
Jij weefde de liefde tussen ons in.
Zo mooi, zo kwetsbaar dat vandaag haar afscheid mij treft.

O, mijn God,
ontneem de dood die tussen ons komt zijn macht.
Laat in Jouw Naam haar leven in Jouw liefde,
beroer ook mijn hart dat de pijn ook niet het laatste woord krijgt.
Toon aan mij de weg die toekomst heet:
De liefde voor haar blijven dragen
en die laten worden
tot bron van levengevend zoeken naar Jou
tot moederschoot vol dank.

Diaken Wilfried