Cathy Vandenbulcke met Viktoria Krasnych en Elena Lytenko
In 1986 was er een ontploffing in de kerncentrale van Tsjernobyl in Oekraïne, vlakbij de grens met Wit-Rusland. Sinds dan zijn er verschillende organisaties in Belgie die kinderen van ginder een maand naar hier brengen in gastgezinnen om hun gezondheid wat te laten aansterken. De familie Buyck-Vandenbulcke uit Harelbeke is zo’n gezin. Ik ging bij hen langs om even te praten over hun engagement en beweegredenen.
Wim en Cathy zijn prille vijftigers met 3 (volwassen) kinderen, waarvan reeds 2 het huis uit zijn. Reeds van jongs af aan wilden ze hun kinderen laten kennismaken met de problemen in de wereld en hen laten beseffen dat we het hier eigenlijk wel goed hebben.
Oorspronkelijk steunden ze ‘Child in India’, waarbij ze door financiële bijdragen een meisje de kans gaven te studeren i.p.v. reeds vanop jonge leeftijd te gaan werken. Maar dit engagement gaf hen geen 100 % voldoening omdat er te weinig contact was met die meisjes.
Via een kennis hoorden ze van een organisatie die kinderen uit Tsjernobyl naar België liet komen. Na overleg met de 3 kinderen besloten ze het te proberen.
In 2002 kwam er een eerste keer een meisje, Nastja, op logement. Ze zat in dezelfde leeftijd als de kinderen van Cathy en Wim en dit was plezant en handig. Kinderen communiceren immers makkelijk, ook al spreken ze niet dezelfde taal. Sindsdien hebben ze ieder jaar opnieuw 1 of 2 kinderen op vakantie. Om het communicatieprobleem wat minder te maken, volgden Cathy en haar dochter Russische lessen. Het woordenboek dat de eerste jaren steevast binnen handbereik lag, blijft nu in de boekenkast staan. Nastja is blijven komen tot haar 18de, tot haar studies en examens het niet meer toelieten.
De kinderen komen telkens voor 1 maand naar hier. Het is bewezen dat 1 maand een ‘gezondheidskuur’ in het Westen de radioactiviteit laat dalen tot 1/3 van wat het eigenlijk is. Daardoor is de kans dat ze later zieke of gehandicapte kinderen op de wereld zetten ook een heel stuk kleiner. Want dat is iets wat opvalt, daar zijn veel meer gehandicapte kinderen dan bij ons. Vaak zie je ook dat de moeders alleen staan met de zorg voor hun kind, omdat de vader hen in de steek laat. Als de grootouders dan niet voor het kind kunnen zorgen, dan raakt de moeder zowel sociaal als economisch geïsoleerd.
Het verblijf van de kinderen nu is heel anders dan vroeger. Toen was er het gezelschap van hun eigen kinderen. Bovendien hebben de kinderen hier nu niet onmiddellijk leeftijdsgenotes. Daarom is het goed dat ze met 2 zijn. Ze kunnen zo met elkaar bezig zijn. Maar Cathy en Wim doen ook veel daguitstappen. De zee is dit jaar een topper wat betreft daguitstappen omwille van het weer. En kust en zee kennen ze in Wit-Rusland niet, gezien het land volledig omringd is door andere landen. Verder staan ook de klassieke steden op het programma zoals Brugge, Gent, Brussel. Maar ook een fietstochtje staat nu en dan gepland.
Jaarlijks gaan Cathy en Wim op bezoek, om daar ter plaatse ook de situatie van de gezinnen te zien. Ook de kinderen zijn reeds verschillende keren mee geweest. Op die manier leer je echt de cultuur van ginds kennen, maar ervaar je ook dat niet iedereen het even makkelijk heeft.
Tijdens hun bezoek in 2006 aan Gomel kregen Cathy en Wim de vraag of ze niet ook hulp konden bieden aan de kinderen ginds ter plaatse, die omwille van een ongeneeslijke ziekte of handicap aan huis gekluisterd zijn. Deze kinderen worden thuis zo goed mogelijk verzorgd door de ouders maar zijn vaak het slachtoffer van onvoldoende hulpgoederen voor een passende verzorging. De gehandicaptenzorg is in Wit-Rusland niet zo georganiseerd zoals hier in België. Ofwel moeten ouders hun kind afstaan, of ze moeten er zelf voor zorgen met een beperkte toelage. (vaak slechts voordoende voor de luiers van1 maand)
Een van de kinderen heet Anja. Haar lijdensweg begon toen ze op 4-jarige leeftijd een hersentumor kreeg. Na een bezoek aan Anja en enkele andere kinderen, werd door een aantal gastgezinnen besloten een werkgroep op te richten, met als doel financiële en materiële hulp te bieden aan deze kinderen. Het project werd naar Anja genoemd, maar belangt meerdere kinderen aan.
Het ‘project Anja’ is ondertussen een gezinsproject geworden en er worden een 30-tal kinderen bijgestaan. Ter plaatse is Zina, een gepensioneerde verpleegster, hun contactpersoon. Zij volgt ieder kind op, maakt er een medische fiche van, geeft door welke specifieke hulp het kind kan gebruiken. Hoofdzakelijk zijn dit luiers, medicatie, vitamines en verzorgingsproducten. Dankzij de steun van enkele organisaties, en de opbrengst van de acties die ze doen (nvdr. denken we aan de jaarlijkse kerstrozenverkoop in de kerken van Stasegem en St.-Rita) konden ze de voorbije jaren al heel wat realiseren. Zo konden ze het voorbije jaar 2 rolstoelen aankopen. Ze werden geleverd terwijl Cathy en Wim ginder waren, zodat ze konden toezien op een vlot verloop.
Jaarlijks krijgen de kinderen een kaartje uit Belgïe voor hun verjaardag en met Kerst. Uit de talrijke brieven die Cathy en Wim terug ontvangen ervaren ze grote dankbaarheid voor hun goederen en aandacht.
Wie interesse heeft om ook gastgezin te worden, of meer wil weten over het project ‘Anja’ kan steeds contact opnemen met Cathy of Wim via mail: buyck.vandenbulcke@telenet.be of per telefoon 056 70 44 03. Uiteraard is een steuntje (financieel of materieel) ook welkom!
Nog veel succes en enthousiasme in jullie inzet voor deze kinderen die met het verstrijken van de tijd wel eens in de vergeethoek geraken, maar die onze hulp nog steeds nodig hebben. En voor Elena en Viktoria nog een deugddoend verblijf hier.
Véronique De Wijze