Wat na de prille Valentijn? (Wilfried Pauwels)

Klik hier voor de vorige artikels

Wat na de prille Valentijn?

Ik vroeg aan iemand die bijna 50 jaar gehuwd is of hij samen met zijn vrouw wilde meedoen aan een interview over hun liefhebben, en dit voor Kerk en Leven. Zijn antwoord was: "Ik praat daar niet graag over." Hij bedoelde dat hij niet graag zou hebben dat hij en zijn vrouw herkend zouden worden op de voorbladzij. En dat versta ik: Dan wordt het als een soort etaleren en dat is waarschijnlijk ook niet de bedoeling van dit gesprek. Ik werd er hartelijk thuis ontvangen en samen konden we wat nadenken over de liefde. De man noem ik dan maar Y en de vrouw X. Achteraf had ik nog wat losse gesprekken, ook de diepe gedachten daaruit geef ik graag weer.

Wat betekent voor jullie 14 februari, Valentijn?

X: Een feestje voor ons! Vroeger was dit samen met de kinderen, maar die hebben nu ook allemaal een eigen nestje. Nu vieren we het met ons twee.

(Hij stemde er mee in, ze vulden elkaar steeds zo aan gedurende het hele gesprek.)

Wat is er veranderd in die 50 jaar?

Y: Met het vieren van Valentijn? Dat kenden we toen nog niet!

Ik bedoel in jullie samenzijn.

X: We zien elkaar nog steeds graag, de verliefdheid blijft maar is gegroeid. Onze rijkdom zijn onze kinderen en kleinkinderen. Met hen is ook onze liefde gegroeid.

Y: We hebben het eigenlijk enorm getroffen met elkaar maar ook met onze thuis. We hebben altijd liefde ontvangen van onze ouders. We zijn beiden in een warme thuis groot gebracht.

En wat is er in die 50 jaar veranderd?

Y: In het begin is het wat zoeken naar elkaar. De ruzies zijn er niet om gelijk te halen of omdat er andere gewoontes zijn maar wel om elkaar te vinden en te leren begrijpen. En ook om het muurtje van elkaar te laten afbouwen. En eens dat gebeurd is, is het zo gemakkelijk en goed.

Kun je zo zeggen dat je jezelf leert kennen doorheen de spiegel van de andere? En je ook leert begrijpen waarom een ander zo reageert als je dit kunt inzien?

X: Ja. Maar je gaat niet slapen met kwaadheid. Dat moet dan al effen zijn.

Verandert het samenzijn met op pensioen gaan?

X: Bij ons is dat geleidelijk gegaan. Ik was thuis en hij ging dan met tijd in een stelsel van 4/5en. En we kunnen samen gaan wandelen en wat babbelen. We doen veel samen.

Ik kan me wel voorstellen dat het voor velen anders is: Dat je door het werk toch wat andere invullingen had van je dag en je op een dag weer hele dagen je aan elkaar moet aanpassen.

X: Bij ons was het zo niet. En ik had het geluk dat ik thuis kon zorgen voor het gezin. Het is een luxe bij de opvoeding. Hij had dan wel zijn sociale contacten via het werk en ik heb mijn vriendinnen.

Heb je die sociale contacten nodig voor je relatie met twee?

X: Nee, maar ze zijn een grote meerwaarde. Ze zijn geen noodzaak voor de echtelijke liefde, maar zijn enorm belangrijk op sociaal vlak. Je kan op elkaar rekenen, elkaar steunen.

Y: De sociale inzet groeide voor mij toen ik meer tijd had.

Is het niet zo dat de liefde tussen twee mensen moet open bloeien naar anderen?

X: In onze kinderen en kleinkinderen en aan wie hier toekomt.

Y: Ik zei het al: We hebben zoveel meegekregen dat we het als onze plicht zien om mee zorg te dragen.

X: We zochten de mensen niet om te helpen. Ze kwamen gewoon op onze weg en we lieten ze binnen.

Y: Sommige situaties kunnen je zo aangrijpen. Ze zijn een oproep. Wat is soms de meerwaarde van een reportage als er niets aan gedaan wordt?

X: Wel moeten we de mens die we helpen kunnen vertrouwen. We zijn nog nooit daarin bedrogen geweest.

Y: De grootste vreugde hebben we laatst gevoeld toen iemand ons zei: "Toen hebben we voor het eerst weer warmte gevoeld."

Er komt een tijd dat je zelf moet hulp aanvaarden in plaats van te helpen. Heb je daar al over nagedacht?

X: Dat is geen probleem. Laat je dan helpen als het nodig is. We kunnen hier nog lang samen zijn. Onze kinderen hebben daarvoor gezorgd en we weten dat er ook bij hen plaats is indien nodig. Het mooie dat we soms zien in het rusthuis is die man die niet meer kon zorgen voor zijn vrouw en nog iedere dag samen met haar eet in het restaurant, hij brengt ze en is er overdag nog veel bij. Hij woont niet veraf in een flatje. Hij heeft nog zijn zelfstandigheid en zijn sociale contacten en voor haar wordt er beter gezorgd en ook zij heeft haar contacten. Zo zijn ze nog samen.

Zullen jullie nog Valentijn vieren?

Ja zeker, We maken een feestje voor ons twee.

Enkele gedachten nog uit andere gesprekken:

"Dan doe ik ze eens lachen en zo relativeren we. Humor kan ook een vorm zijn van graag zien."

"Ik zie ze zelfs graag met haar kleine kanten: dat maakt net dat zij het is."

"We koken beiden graag maar als er iemand kookt dan helpen we wel eens elkaar met het snijden van groenten maar niet aan het fornuis. We hebben elk onze gewoontes en die zijn beide goed."

"En die liefde die we doorgegeven hebben zien we ook in onze kinderen: Als het nodig is staan ze er en verder heeft elk zijn eigen huis."

"Raar toch als je spreekt over liefhebben in een relatie dat je toch steeds het ook even moet hebben over ruzie maken?"

"Dat feest is overgewaaid van Amerika. Het echte feest is wij samen!"

En wat als de andere overleden is?

Ik was op bezoek bij een man van wie de vrouw al een aantal jaren overleden is. "Nee, Valentijn is niet voorbij, het is wel helemaal anders. De verjaardagen blijven zeker en ze doen pijn. Haar kleren zijn weg, maar haar foto staat er nog steeds. De liefde blijft. Ik mis ze maar probeer weer verder te gaan. De ene dag is dat gemakkelijker dan de andere. De liefde blijft, ook al moet ik nu mijn leven alleen verder inrichten, met geregeld nog een babbeltje met haar, maar toch alleen. Het zijn de mooie momenten waaraan ik me optrek en aan mijn kinderen en kleinkinderen en mijne goeie buur."

(Zit je in de situatie van die man en wil je een babbel, bel gerust een verantwoordelijke van de parochie, een priester, diaken op)

Diaken Wilfried Pauwels