Zorg voor onze doden (Véronique De Wijze)

Naar aanleiding van Allerzielen, de dag waarop we onze dierbare overledenen extra herdenken, ging ik eens langs op het kerkhof.  Ik wou eens polsen hoe de mensen die elke dag op het kerkhof werken daar mee omgaan.  Emmanuel werkt reeds 16 jaar op het kerkhof en was bereid om even op enkele vragen te reageren.

Wat doet het jullie om elke dag tussen de graven en de doden te werken?  Staan jullie daarbij stil?

E. In het begin was het inderdaad moeilijk. Het gaf een akelig gevoel, zo altijd tussen die graven. Nu is dat niet meer het geval, je mag er gewoon niet bij stil staan.

Zijn er dingen die veranderd zijn in het ‘begraven ‘ van mensen? 

Er is heel veel veranderd.  In het begin toen ik hier werkte, moesten we de graven, de putten nog manueel met een schop uitgraven. Dat was zwaar werk, vooral als het geregend had. Sedert een 10-tal jaren maken we de putten met een kleine bobcat en dat is al een grote hulp die het toch iets lichter maakt. Af en toe moeten we het toch nog eens op de oude manier doen, als de bobcat er niet bij kan.

Wat ook veranderd is, dat is het aantal begravingen. Toen ik hier begon te werken waren het 90 % begravingen en 10 % crematies. Nu is het ongeveer omgekeerd: 85 % crematies tegenover 15 % begravingen. De meeste begravingen zijn bijzetting in een bestaande vergunning. Binnen de crematies zien we dat de meeste mensen kiezen voor een plaatsje in het urnenveld, eerder dan uitstrooiing.  Ook voor het columbarium wordt niet zo vaak meer gekozen.

Raakt het verdriet van de families jullie nog?

Jazeker, als dat niet meer het geval is, dan ben je geen mens meer. Ik zou het zelfs anders zeggen: ik zou er mee stoppen als dit niet meer het geval zou zijn.

Zijn er situaties/momenten waarvan je zegt : Dit zal ik nooit vergeten?

Ontgravingen! Vroeger moesten wij mensen van het kerkhof dit zelf doen. En dit is echt lastig. Gelukkig moeten we dit nu niet meer doen en wordt desgevallend een externe firma aangesproken.  Ook eigen familie of dichte vrienden begraven zou ik nooit doen. Dit lijkt me te zwaar.

Soms lezen we in kranten/sociale media dat het kerkhof er niet netjes bij ligt... Hebben je daar iets over te zeggen?

Het is een ongelukkige situatie. De omvorming van het kerkhof is te laat begonnen om het verbieden van onkruidverdelgers op te vangen. En zo is het volledig in het 100 gelopen. De omvorming naar eerder een park (o.a. gras op de paadjes i.p.v. grind n.v.d.r.) is een mooi project, maar de natuur heeft nu eenmaal tijd nodig voor alles in orde is. Het vraagt ook een mentaliteitsverandering van de mensen en ook bekom je niet in een vingerknip.  En natuurlijk zou wat extra werkkracht ook een grote hulp zijn.

Een afsluitende vraag: hebben je voor jezelf al uitgemaakt of je begraven of gecremeerd wil worden?

(nogal vlug) Crematie! Ik wil niet in de grond gestopt worden, want ik weet te goed wat er dan gebeurt met een lichaam.

Dankjewel Emmanuel, voor de dagelijks  zorg voor de rustplaats van onze overledenen, en voor de babbel.

Véronique