Wie de komende maanden goed oplet in de kerk of tijdens de voorbereiding op de eerste
communie, zal haar vast vaker tegenkomen: Luce, het vrolijke gezicht van het Jaar van de
Hoop. Ze is nieuwsgierig, warm en altijd op zoek naar lichtpuntjes. Ook bij de start van het
communietraject was ze van de partij. In haar dagboek schrijft ze over wat ze meemaakte…
Uit het dagboek van Luce
Zaterdag 25 oktober 2025
Vandaag mocht ik mee op stap met de kinderen die zich voorbereiden op hun eerste
communie. De kerkdeuren stonden open en ik voelde meteen: hier gaat iets moois
gebeuren.
De kinderen kwamen binnen met hun (groot)ouders — sommigen wat stil, anderen vol
enthousiasme. Er was geen vaste start, iedereen mocht komen wanneer het uitkwam. Dat
vond ik fijn, want zo kon ik rustig met elk gezin mee op ontdekking.
In de kerk stonden zeven haltes klaar, elk met een ander woord: Ontmoeten, Herinneren,
Bidden, Delen, Doen, Zegenen… Bij elke halte viel iets te beleven. De kinderen kregen een
routekaart en mochten zelf kiezen waar ze begonnen. Soms werd er geknipt, soms
geluisterd, soms samen gebeden. Ik zag kinderen die verwonderd rondkeken, ouders die
zachtjes uitleg gaven, en broertjes en zusjes die nieuwsgierig mee stapten.
We leerden niet alleen over de eucharistie, maar ook over de kerk zelf. Waar staat het
altaar? Wat is een tabernakel? Wie helpt er mee tijdens een viering? Alles kwam aan bod.
En bij elke halte mochten de kinderen een figuurtje uitponsen — hun kaart werd een echte
schatkaart vol herinneringen.
Het allermooiste vond ik de laatste halte. Daar maakten de kinderen een kaartje met een
zegen: een wens, een gebed, een tekening. Die kaartjes hangen nu vooraan in de kerk. Als
ik erlangs wandel, voel ik de hoop en verbondenheid die we samen hebben gedeeld.
Ik ben blij dat ik erbij was. Dit was pas het begin — de eerste stap op een weg vol geloof,
verwondering en samen vieren. En ik? Ik blijf erbij. Want waar kinderen op weg gaan in
geloof, daar wil ik zijn.
Liefs, Luce
