Op zondag 30 november vierden we samen de eerste zondag van de Advent én de startviering voor de eerstecommunicanten van 2026. Het thema van de viering was “Luce wijst ons de weg – Waken in het licht van Advent”.
De kinderen mochten actief meedoen: ze zongen vrolijke liedjes, brachten kaarsjes aan en luisterden naar het evangelie waarin Jezus ons oproept om waakzaam te zijn. Pastoor Tony en de lectoren benadrukten dat Advent geen tijd van angst is, maar een tijd van kleine daden van liefde en aandacht.
De eerstecommunicanten kregen een lichtje van Luce mee in hun rugzak, als teken van hoop en vriendschap. Elk gezin ontving bovendien een adventskalender, zodat we thuis dag na dag samen kunnen groeien naar Kerstmis.
Luce schrijft in haar dagboek
Luce, de mascotte van het jubeljaar, een kleine pelgrim, beleefde de viering mee. In haar dagboek vertelt ze wat haar raakte: de kaarsjes, de woorden van Jezus, en haar verlangen om de liedjes mee te leren zingen. Zo wil ze samen met de kinderen een lichtje van hoop zijn.
Lieve dagboek,
Vandaag zag ik hoe één klein vlammetje de kerk lichter maakte. De eerste adventskaars fluisterde zacht: “Hoop is sterker dan donker.”
Tijdens het evangelie zei Jezus: “Wees waakzaam!” Dat riep de vraag op hoe een hart wakker kan blijven. De kinderen gaven prachtige antwoorden: vriendelijk zijn, helpen, een lichtje zijn voor elkaar. Zo werd ons rugzakje gevuld met liefde en hoop.
Terwijl de kinderen zongen, groeide het verlangen om die liedjes ook te leren. Samen zingen zou zoveel vreugde brengen, want zingen verbindt en maakt blij.
Bij de voorbeden brachten we kaarsjes aan: voor zorg, voor kinderen, voor vrede. Elk kaarsje bracht een beetje meer licht.
En toen de kinderen een klein lichtje meekregen voor hun rugzak, voelde ik dat we samen op weg gaan: zij met Jezus, en ik met hen.
Eén klein lichtje kan zoveel betekenen. Misschien wordt mijn stem, als ik de liedjes leer, ook een lichtje van hoop.
Warme groetjes, Luce
