“Geef mij van dat water, Heer!” (Joh 4, 15), is een quote uit een ontmoetingsverhaal tussen Jezus en een Samaritaanse vrouw. Terwijl ik het Johannesevangelie lees, speelt op de achtergrond het lied “Always Ascending” van de Schotse postpunkgroep Franz Ferdinand. God was DJ op Studio Brussel en legde een toepasselijk plaatje op... want niet toevallig gelijkt Franz’ songtekst als twee druppels water op de bijbelpassage.
Angst polariseert en zorgt voor een duidelijk afgelijnd denkkader met enkel zwarte en witte tinten. Als we Jezus mogen geloven, dan is het allemaal een beetje grijzer dan dat… In het lied staat het omschreven als “all slowly rising, falling patiently”, ik versta hieronder: of je nu ‘valt’ of ‘opstaat’, dat is een kwestie van perceptie. Door met scheve ogen het leven aan te kijken, doe je de werkelijkheid sowieso onrecht aan.(1)
Jezus was op staptocht met zijn kameraden en ik denk dat hij eventjes op zijn eentje wou chillen aan een waterbronnetje, genietend van het uitzicht op de bergen en dromend van de toekomst. Dat maakt Hem voor mij herkenbaar evenals de goesting om de eerste de beste vrouw aan te spreken na een lange periode enkel maar mannen om je heen te hebben gehad… Die toevalstreffer vindt hij terug in een Samaritaanse. De reiziger laat er geen gras over groeien, slaat de kennismakingsronde over en gebruikt een soort bevel als openingszin. Het werkt. De vrouw merkt hem op en kan niet anders dan reageren.(2) Ze voelt zich aangesproken, sterker nog, ze is op haar tenen getrapt en begint over zaken die er helemaal niets mee te maken hebben! Terwijl ze frustraties op Hem afvuurt, wil ze eigenlijk alleen maar zeggen: alsjeblieft, luister naar me… ik ben de kluts kwijt.(3)
‘Een schouder om op te huilen’ geniet als uitspraak een romantische ondertoon die de machteloze sfeer van zijn werkelijke gedaante miskent. Volledig ten onrechte want soms kan er uit ervaring zoveel verdriet, spijt en achterdocht ontstaan zijn, dat alle hoop verloren lijkt.(4)
Het lied brengt een flashforward uit het evangelie: de vrienden van Jezus komen erbij zitten, merken op dat Hij – die niet bekend staat als een uitgesproken ladykiller – met een knappe meid aan het praten is. Ze stellen zichzelf de vraag: “wat is Hij nu weer van plan?” Geëntertaind en met pretlichtjes in de ogen, kijken ze naar hoe Jezus het er vanaf brengt… Goed blijkbaar. Want de vrouw heeft haar geloof gevonden. Bij de apostelen rijzen er vragen op: “Hoe heeft Hij dat geflikt? Heeft Hij een list of Goddelijke/transcendente krachten gebruikt? Dat willen wij ook kunnen.”(5) Jezus heeft geen goddelijke krachten ingezet. De vrouw werd niet betoverd, noch misleid. Hij luisterde naar haar en het “geloof” deed de rest.(6) De lonkende wolken die haar geest vertroebelden, konden plaats maken voor zonnestralen van hoop. Ze ontdekte in de vreemdeling een leider naar Liefde, Hij zou wel eens de Messias kunnen zijn. De ontmoeting resulteert in een nieuw begin, een nieuwe start… een kans om het verleden los te laten.(7)
Good to know: op vrijdag 9 november 2018 komt het album “Always Ascending” uit!
