Op 29 januari 2016 verstuurde ik een dankbrief naar het contactadres van Bep Van Meulekom. Zij schreef een inspirerende en uitgebreide verhandeling, getiteld: 'Kinderen van de chaos: de spiritualiteit van Anonieme Alcoholisten'. Al snel kreeg ik reactie van Jos Roemer, de huidige voorzitter van Sobriëtas Nederland (SN). Hij nodigde ons, Federatie Sobriëtas België (FSB), uit voor een rendez-vous. We waren verheugd met dit verzoek en boekten een afspraak.
In de ochtend van 8 oktober 2016 pikten Frans en Christine mij op met de wagen. Zo reden we samen verder naar Nijmegen waar we met onze Nederlandse collega’s hebben afgesproken in de plaatselijke stadsschouwburg. We parkeerden aan het rondpunt. Wanneer Frans aan de parkeerautomaat stond, bood een oud dametje die daar toevallig passeerde, spontaan haar parkeerkaart aan. Ze zei ons dat het goedkoper zou zijn als we haar kaart zouden gebruiken. Ik keek vanop afstand toe en zag ongevraagd een gratuit en liefdevol tafereel ten tonele verschijnen. Niet veel later kwamen we binnen in de oude maar prima gerestaureerde place to be. We werden hartelijk onthaald met een stevige handdruk, een glimlach op de mond en datgene wat we wouden drinken. We voelden ons meteen thuis. Ik genoot van mijn cappuccino terwijl Frans als een welleerd man ons voorstelde en Christine vervolgens onbevangen met een Hollands accent begon te spreken.
De aanwezigen waren: Christine Boussemaere (lid FSB), Frans Larridon (voorzitter FSB), Maria van Schaijck (lid SN), Jos Roemer (voorzitter SN), Brecht Nuyts (lid FSB), Andrea Meilink (Lid SN) en Joost Dupont (penningmeester SN).
Wanneer we onze benen onder tafel schoven, werden we nog een keer nadrukkelijk toegesproken door de aimabele gastheer. Jos dankte ons voor de komst. We kregen elk een exemplaar cadeau van hun recent verschenen boek “De Geesel der Eeuw” alsook het artikel dat hij schreef naar aanleiding van het bezoek in Brugge, 23 jaar geleden. Dat artikel kan u hieronder terugvinden. Vervolgens lichtte hij, afgewisseld door de andere aanwezigen, ons in over de geschiedenis en de toekomst van Sobriëtas in Nederland.
In de beginjaren (eind 19e eeuw) was het soberheidsprincipe niet zozeer een ethische kwestie, dan wel een persoonlijkheidskwestie. Het nut van een sober leven stond centraal: de mogelijkheid om zelfstandig en beheerst door het leven te gaan. Vele dronkaards hadden hun ruggengraat verloren en bijgevolg ook een betekenisvolle rol op de arbeidsvloer en binnen het gezinsleven. Sobriëtas probeerde deze mensen weer overeind te helpen zodat ze weer konden zeggen: “ook ik tel mee!”
Vandaag gebruiken ze het christelijk verhaal als toetssteen. De Jezusfiguur staat centraal en Zijn boodschap halen ze uit geschriften zoals de encycliek Laudato Si van paus Franciscus. “Alcoholisme” is bijgevolg niet meer het enige thema dat op het programma staat. Je kan stellen dat ze zich bekommeren over het consumptiegedrag in het algemeen. Mensen consumeren niet alleen teveel pintjes, maar ook zaken zoals lucht, natuur, papier, voedsel, ‘mensen’, bevoegdheden, enzovoort. Sobriëtas wil een ondersteunende vereniging zijn. Ze biedt zowel geestelijke- als financiële ondersteuning aan enkele projecten. Op dit moment zijn er twee ondernemingen lopende. Het eerste project is het sponseren en opvolgen van Kleine Kernen; een onafhankelijke organisatie met een hart voor het platteland. Het andere is het organiseren van een kunstvoorstelling over duurzaamheid, dit met oog op sensibilisering. We hopen in de volgende editie van De Weg meer informatie hierover te kunnen verschaffen.
Het gesprek verliep gemoedelijk en interactief. Vlamingen en Nederlanders vulden elkaar aan met zinnen en vragen. Ieder van ons sprak zijn dank uit voor de gastvrijheid waarna Frans en Christine vertelden over de geschiedenis van Sobriëtas in de Zuidelijke Nederlanden. We schonken de laatste editie van De Weg (39/2) en de thesissen van Brecht Nuyts (De Anonieme Alcoholisten en hun spiritualiteit) en Bieke Roose (Anonieme Alcoholisten als gelovig-geïnspireerde uittocht uit de Alcoholverslaving). Alvorens de lunch geserveerd werd, richtten we ons tot God om ook Hem te danken.
Na een heerlijke vissoep stonden we op en wandelden we samen naar de plaats waar de gids ons zou opwachten. Een eenvoudige opdracht leek zowaar bemoeilijkt door de drukte die er in de stad heerste. De kermisatracties, de marktkraampjes en de vele mensen weerhielden ons van een stevig staptempo maar zorgden er ongewild wel voor dat we met elkaar nog verder en diepgaander in dialoog konden treden. Het was alsof de wereld ons aanmoedigde om de haast te onderbreken en even stil te staan bij de mensen waarmee we op Weg zijn. Aan het Valkhofpark ontmoetten we uiteindelijk de gids. Ook deze man begroette ons vol enthousiasme. Hij toonde ons enkele mooie plekjes van deze zeer oude maar prachtige stad. Achtereenvolgens werden er verhalen verteld bij de Sint-Niclaaskapel, de oevers van de Waal, het metalen monument van Narcisse Tordoir, het Waaggebouw en de Stevenskerk.
Aan het einde van de gidsbeurt, brak het moment aan om elkaar weer los te laten. De leden van Sobriëtas Nederland hebben ons persoonlijk geëscorteerd naar de plaats waar we eerder die dag elkaar een eerste blik gunden. Nog een laatste handdruk en warme woorden van waardering werden gedeeld waarna Frans, Christine en ik terug naar de auto keerden. Alle drie waren we het met elkaar eens: deze kennismaking is een energiebron, vervaardigd uit gevoelens van oprechte verbondenheid. Met een innig en hoopvol gevoel startte Christine de motor en hebben we onze Weg hervat.
