NOVEMBER 2018
Algemene intentie: in dienst van de vrede
Dat de taal van liefde en dialoog altijd luider mag klinken dan de taal van conflict.
Overweging van pater Ludwig Van Heucke sj
Ik ben trots op mijn kritische geest. Ik bespeur onmiddellijk wat anderen verkeerd doen en oordeel bliksemsnel. Dat heeft me vooruit geholpen in het leven. Ik reageer vlot en begin mijn opwerping met het inleidend woordje “maar…”; ik geef assertieve commentaar, of vraag hoffelijk: “waarom toch?” Ik ben geoefend in het ‘debatteren’ – van het Franse werkwoord: ‘se battre’, vechten. Om het eigen gelijk te doen triomferen, om mijn morele superioriteit te bewijzen, om alle verantwoordelijkheid af te wijzen, om te scoren en te krijgen wat ik wil. De toon en de spanning in het publieke debat zijn de laatste tijd weer wat gestegen. Beter zich te wapenen.
Ik gebruik, zowat elk moment helaas, de taal van het conflict. Die blijft gewoonlijk stokstijf staan bij uiterlijkheden die me storen. Ik reduceer anderen tot hun buitenkant, tot een geestelijke aandoening, tot een stoornis. Ik weet het wel, woorden hebben gevolgen: elke slachting start met het gepreek van de deugdzame die anderen vonnist.
De taal van de liefde zwenkt mijn aandacht resoluut naar ieders binnenkant; naar wat er gaande is in mezelf en in de ander. Ik sta stil en luister naar wat ons bezielt: onze zorgen en vreugden, hoop en verdriet. Ik ontdek dat we uiteindelijk allemaal naar hetzelfde verlangen: wat warmte, een troostend woord, een geschenkje, bijstand, verzorging, wat onverdeelde aandacht, een knuffel, bescherming, respect… De taal van de liefde is zoveel vindingrijker.
Ik beschouw mezelf als een hulpeloze zuigeling voor God.
Van Hem alleen verwacht ik voldoening. Zo ontdek ik in mezelf wat ik nodig heb.
Allemaal dingen die elke mens behoeft.
De mens die zo aan de deur klopt wordt opengedaan.
Ik bid met de paus om de vrede die de wereld niet geven kan.
