Intentie voor de evangelisatie: priesters en hun pastoraat.
Dat priesters die vermoeidheid en eenzaamheid ervaren in hun pastoraat, hulp en troost vinden in hun verbondenheid met de Heer en in hun vriendschap met medepriesters.
Overweging door pater Ludwig Van Heucke sj
We kunnen er in onze ‘pastorale eenheid’ (zoals dat nu hier bij ons heet) niet meer naast kijken. Meneer pastoor heeft de pensioenleeftijd bereikt en staat in voor 13 kerken. Ooit waren dat allemaal zelfstandige parochies. Vanwege het slinkend aantal priesters en de grijzende kerkgemeenschap, gaan wij binnen twee jaar samensmelten met de aanpalende pastorale eenheid. Bijna evenveel kerken erbij. Van onze wijze bisschop kregen we gelukkig de tijd om zelf samen uit te dokteren hoe we ‘zout en licht’ kunnen zijn. Vandaag en morgen.
Op een zinkend schip ontstaat paniek en men loopt er elkaar onder de voet. Elk voor zich, maak je geen illusies. Het water staat aan onze neus en we maken er zelf nog overslaande golven bij ook. Die vergelijking terzijde, het zal je maar overkomen. Afbouwen en moeten loslaten, het is niet om mee te lachen. Maar ik ben perfect getraind om, telkens het me te lastig wordt, direct dé schuldige te vinden. En om die eens te gaan uitleggen wat er had-en-zou-moeten-gebeuren. Ik stuur berichten vol aantijgingen, als een rechter in zijn tribunaal sla ik met de vuist op tafel, ik knal met deuren. Mij krijgen ze nooit! En tegelijk verlies ik mijn hoofd in steriele zelfbeschuldigingen. Ontgoocheld, vermoeid en alleen blijf ik achter…
Hoogtijd om me in mezelf te keren en dáár mijn ongestilde honger na te gaan. Mijn ziel in mij is als een zuigeling die schreeuwt om aandacht, om wat warmte en moedermelk. Om God. Dan pas ga ik beseffen hoe ik, en wij allemaal, nood hebben aan steun. En ontrafel ik stilletjes wát er precies met me scheelt en wat ik graag zou willen. Want dat weet ik zelf vaak niet eens. Dan verwonder ik me plots hoe het vuur van Gods mededogen onweerstaanbaar overal blijft doorbranden. Een schip mag dan wel kapseizen, maar de storm in mijn hart is gaan liggen. Zonder een ander - of mezelf - iets te hoeven verwijten, overleg ik nu samen met anderen, heel nuchter, wat er allemaal mogelijk is. Vandaag en morgen: zout en licht.
- Ik bid met de paus voor de verantwoordelijken in onze kerkgemeenschappen. Dat het vuur van Gods mededogen hen mag blijven bezielen.
- Voor onszelf, dat de affectieve band met de arme, vernederde én verrezen Christus elke dag wat steviger wordt.
