Een heerlijke geur hebt Gij verspreid en diep ademde ik die in. En nu snak ik naar U. Ik heb U geproefd en sindsdien honger en dorst ik naar U. Gij hebt mijn hart geraakt en het is ontvlamd in verlangen naar uw vrede (Augustinus, uit: Belijdenissen).
Ook in mijn leven is dit verlangen er al zo lang ik mij herinneren kan, is ze meegegroeid, ondergedoken, weer boven water gekomen, maar nooit verdwenen. Het begin van mijn opleiding tot diaken aan het HIGW in september 2018 voelde aan als thuiskomen in een gemeenschap van mensen die ieder, voor heel eigen beweegredenen, lotgenoot worden van elkaar. Het is frappant hoeveel ‘gemeenschap’ er kan ontstaan in een groep die zo divers is. Ikzelf draag alvast mijn steentje bij tot deze diversiteit.
De invalshoek en de aard van mijn roeping waaruit ik uiteindelijk tot de opleiding gekomen ben is uniek. Er is geen standaard HIGW student, net zomin als er een standaard christen is. De laatste keer dat ik nog aan de schoolbanken gezeten had was in 2007, bij het afronden van mijn studies aan dat ander Hoger Instituut in Leuven, namelijk dat van de Wijsbegeerte. Datzelfde jaar kwam ik mijn vrouw Kristina tegen en samen zouden we in de komende 10 jaar een aantal omzwervingen doormaken die uiteindelijk uitmondde in de volwassendoop en vormsel van mijn vrouw, en een dieper begrip van mijn persoonlijke roeping. Een roeping die er altijd geweest is, alleen onhelder.
Als God soms of regelmatig afwezig lijkt, bedenk dan, zoals Meister Eckhart zo mooi heeft verwoord, dat God altijd thuis is, het zijn wij die buiten gaan wandelen. Mijn zoektocht naar helderheid heeft een aantal jaren geduurd. Ik was onverzadigbaar. Buiten mijn drukke bestaan als manager in de Retail sector verslond ik boeken van allerlei slag om ook maar enig soelaas te vinden. De vrede waar Augustinus het over heeft? Ik stond in lichterlaaie, mijn vrouw werd er mee door aangestoken. Het vuur van het verlangen naar God kent geen einde. Het is waarachtig een afgrond waarvan ik de diepte niet meer peilen kan. Dit alles verterende vuur transformeert in de nabijheid van Christus tot het vuur van de vreugde. In de herkenning van Hem die onder ons gewandeld heeft ligt, net zoals bij de Emmaüsgangers, de sleutel tot de deur van een vreugdevol hart.
Studeren aan het HIGW is veel meer dan kennis en inzicht verwerven in kerk en geloof. Het is binnentreden in een speciale gemeenschap van zusters en broeders, lotgenoten in een zoektocht, een zoektocht naar Diegene die dichter bij ons is dan we bij onszelf zijn. Het instituut is een toortsdrager. Zij draagt de goddelijke vlam op een heel eigen manier met zich mee. Ik hoop dat iedereen die ermee in aanraking komt er zich door laat aansteken.
Beste lezer, toekomstige HIGW student, wacht niet langer, en laat u ook grijpen door de vreugde van het evangelie.
