Een kleine catechese over de communie

Eerst en vooral: bij het begin van de communieritus stond je recht.  Je bent naar voor gestapt, en aan het altaar ben je blijven staan, voor de communiedeler. 

Recht staan is de houding bij uitstek van de gelovige.  Je stond recht omdat je bij je doopsel opgestaan bent. Omdat De Heer je uit je slaap gewekt heeft:  ‘wordt wakker, sta op uit de doden’. Je bent opgestaan met Christus, de verrezen Heer. In Hem ben je – nu al – verrezen uit de dood.
Opstaan doe je niet uit eigen kracht, maar door te steunen op Christus.

Opstaan is je roeping, elke dag opnieuw, in verbondenheid met Christus. Zo druk je door je lichaamshouding zelf je verlangen uit om Christus te volgen.

Aangekomen bij de communiedeler heb je je handen uitgestrekt. In de palm van je hand heb je de communie ontvangen. Je had natuurlijk ook zelf in de schaal kunnen kijken en een stukje brood naar keuze kunnen nemen.  Je bent best in staat om jezelf te bedienen.
En toch is het zo niet gegaan, integendeel. Je hebt je klaargemaakt om de communie te ontvangen door een specifiek gebaar te stellen: door je aan te bieden met geopende handen. Daarin ligt de werkelijke betekenis van deze ritus. Niemand kan zich bedienen van het  Lichaam van Christus. Alleen al het gebaar waarmee je je handen op elkaar hebt gelegd, verwijst naar je hart, dat zich op dezelfde manier geopend heeft. In dat gebaar ervaar je het verlangen om de gave die je geschonken wordt, te verwelkomen als gave Gods: ‘Als u de gave Gods kende, als u wist wie het is!’ (Joh 4, 10)

Keren we nog even terug naar de wijze waarop je te communie ging: rechtstaand, en met geopende handen. Hoe moeten we als leerlingen van Jezus in deze wereld aanwezig zijn? Rechtstaand, en met geopende handen. Hoe kunnen we alles wat we doen beleven in gemeenschap met Christus? Rechtstaand, en met geopende handen. Hoe kunnen we anderen helpen? Rechtstaand, en met geopende handen. En misschien komen er momenten in het leven waarop je de handen wil sluiten, waarop je ze tot vuisten wil maken, waarop je de armen wil kruisen. Dat is des mensen. Er zijn inderdaad ogenblikken waarop we opnieuw moeten leren om onze handen te openen. Ook daar komt de liturgie tegemoet aan onze zwakheid!

Wanneer we in de eucharistie deel worden van het Lichaam van Christus, worden we op weg gezet om Lichaam van Christus te zijn in ons leven van elke dag. Deel worden van het Lichaam van Christus in de eucharistie zet ons op weg om ook op elk ogenblik van de dag deel te worden van Christus: rechtstaand, en met geopende handen! Het ontvangen van zijn gave is de enige weg om zelf te kunnen wegschenken, om op onze beurt ons leven aan Hem te geven. Wie de lijdende medemens wil helpen, wie onrecht wil bestrijden, wie de lasten van de andere wil dragen, zal dat slechts kunnen in de mate waarin hij zich openstelt voor wat de andere hem schenkt.

Zo wordt de eucharistie niet alleen de viering van de eucharistie – een ritus op een welbepaalde plaats op een bepaald uur met welbepaalde mensen, maar eucharistie gedurende het hele leven.

De eucharistie is een partituur in tweekwartsmaat: er is een tijd voor de ritus en een tijd voor het leven; er is de viering van de eucharistie én het leven vanuit die eucharistie.

Christian Salenson – Marseille
Vertaling: Mich Leclercq