Op zondag 18 december verzamelden 10 jongeren met hun begeleiders in Gent om samen het gebedstraject af te sluiten. Drie weken lang hadden ze zich geëngageerd om elke dag te bidden met de Schrift en daar tweemaal per week een gesprek over te hebben met een persoonlijke begeleid(st)er. Sommigen onder hen hadden dit al eens gedaan, voor anderen was het een wondere verkenning van het gebed met de Bijbel. In ieder geval heeft het voor hen een bijzondere kleur gegeven aan de advent en het verwachtingsvol uitkijken naar Kerstmis.
We laten enkele reacties uit het deelmoment klinken:
Ik ben verbaasd over hoe persoonlijk je kan worden aangesproken door teksten die toch al zo oud zijn. En ik heb geleerd om niet te snel te denken: ‘ach, die tekst ken ik al.’ Door er echt mee te bidden en stil te worden, krijgen ze soms een diepte die ik niet eerder had ontdekt.
Het is goed dat je de teksten meekrijgt en ze niet zelf moet kiezen. Ik denk dat als ik ze zelf zou moeten kiezen, misschien gemakkelijk zou zeggen ‘deze niet, die is te moeilijk.’ Maar ook doorheen weerbarstige teksten kan een boodschap van God oplichten.
Ik leerde dat het ook OK is om gewoon ‘er’ te zijn.
Het feit dat je een afspraak hebt met een begeleider om te spreken over hoe het geweest is, helpt je om het gebed niet voor je uit te schuiven. Het werkt als een stok achter de deur, maar dan wel een hele positieve!
Geleidelijk aan werd mijn gebedshoekje een plek om thuis te komen.
Ik heb gemerkt dat als ik eigenlijk echt wil, dat het me meestal wel lukt om tijd te maken. Er zit veel drukte in ons hoofd.
Ook de begeleiders blikten met veel dankbaarheid terug.
Eerlijk gezegd, soms denk ik: ‘Wie begeleidt er wie?’ Ik krijg veel meer terug dan ik geef.
Ik was onder de indruk over de eerlijkheid, de zoekende vragen die ik mocht beluisteren. Die openheid maakt dat het gebedstraject kan ‘lukken.’
Het begeleiden van zo’n gebedstraject nodigt mij in de eerste plaats altijd uit om mijn eigen gebedsleven au sérieux te nemen. Het durft in het gewone leven soms wel wat verloren gaan, maar het al dan niet bidden maakt een groot verschil.
Ik kijk vol bewondering naar de volgehouden ijver waarmee jullie het gebed ter harte nemen in een tijd waarin dit toch niet vanzelfsprekend is.
Tijdens het gesprek klonken er hier en daar ook tips om het gebed met de Schrift verder te zetten en vol te houden:
Begin klein. Maak je voornemens niet zo groot het je toch niet lukt om vol te houden.
Vergeet de weg van de schoonheid niet. Zoek iets moois om je favoriete gebedsplek op te fleuren en je aandacht op te richten.
Als het bidden moeilijk gaat, gebruik een soort mantra waar je niet te veel moet over nadenken: een lied uit Taizé, één enkele zin...
Vergeet niet dat je elke dag opnieuw kan beginnen!