In het leven zijn er momenten die je niet zomaar wil laten voorbijgaan. Je staat er bij stil, reflecteert er over, probeert ze zoekend onder woorden te brengen en betekenis te geven. Zo krijgen die ervaringen diepgang en glans.
Woorden hebben immers het vermogen de werkelijkheid om te toveren tot een heerlijke tuin, een veilige plek. Tot een oase van stilte of een heilige ruimte. Woorden kunnen zo wat onnoembaar is oproepen en dus toch weer benoemen.
Piet Stienaers maakte op onze vraag een selectie uit zijn verzameling van teksten die hij de voorbije jaren bij allerlei gelegenheden schreef. Ze gaan over liefde, verbondenheid, gastvrijheid, de belofte van een nieuw jaar, de kracht van de verrijzenis. Het zijn mijmeringen bij een overlijden, gedachten over Kerstmis en over de kleine dagelijkse rituelen als aan tafel gaan, zegenen en verjaren.
Soms komt God uitdrukkelijk aan bod. Meestal is hij eerder versluierd aanwezig, vertoeft Hij achter de woorden en onder de gedachten, wordt Hij vermoed en gesuggereerd. Zo verrast God ons telkens weer in ons dagelijkse leven.
De (salesiaanse) onderwijswereld, het vormingswerk voor volwassenen waarin hij vele jaren actief was maar vooral het leven dat hij met anderen mocht delen, kleuren zijn reflecties. Een stuk pretentieloze wijsheid opgebouwd via die ervaringen, vindt er zijn weerslag.
De kunstwerken van Hilda Vandersmissen, die zij speciaal voor dit boek schilderde, gaan in gesprek met de teksten en geven er een visuele interpretatie aan.
