De vleugels van de weemoed

In zijn vorig boek ‘Lof der onwennigheid’, dat reeds in 2011 in M voorgesteld werd, richtte Francis Smets zich nog op de bespreking van het werk van anderen, in hoofdzaak actuele kunstenaars. Met dit nieuwe boek spreekt Francis Smets zijn eigen visie uit over wat kunst is of zou kunnen/moeten zijn. Zo is dit in zekere zin zijn levenswerk, zijn Magnum Opus. Hij gebruikt zijn kennis en eruditie om de hele culturele geschiedenis van de mens -van alle continenten- te vatten in zijn universele visie op mens en kunst.

De vleugels van de weemoed bevat prachtige passages die haast poëtisch aanvoelen. Tegelijk biedt het boek een onderbouwde visie op kunst en schoonheid die terug blikt om te begrijpen en die tevens vooruit kijkt. In dit werk probeert Francis Smets immers ook een deur te openen naar wat kunst en schoonheid kunnen betekenen in de toekomst en vandaag.

Dit boek is meer dan een verzameling ideeën. Het wil een bijdrage leveren aan wat essentieel is in ons huidige leven en onze kijk op kunst. De vleugels die de schoonheid en de kunstbeleving ons geven zijn echter een zeer complexe gewaarwording en dit is wat Francis Smets heeft geprobeerd te verwoorden