Binnen gevangenismuren krijgen de conflicten in de samenleving gestalte. Een democratie in crisis krijgt ogen en oren, vormt mensen die ze problemen noemt. Ze kan er niet mee om en exporteert ze, in de gevangenis tekenen zich de breuklijnen af van de last die niet anders opgelost geraakte. Want een oplossing zou de nachtrust verstoren.
Er was een schijnproces. Er was een executie die nooit voor een gerecht beslist werd. Er was een luid applaus en een zelf-geproclameerde rechtsstaat die zijn eigen principes wegjuichte. Hans Claus ziet de gevechtsvliegtuigen verveelvoudigen en rekt de empathie op. Hij kruipt in de huid van de terrorist, het monster waar wij niet meer mee kunnen praten. Opdat onze loopgraven zich niet zo hoog delven, dat ze graven worden. In de hoop dat de waarschuwing van de kunstenaar nog niet in dovemansoren valt.
Claus schilderde een hedendaagse gekleurde versie van de kruisweg en schreef daar gedichten bij.
