Caminobeleving in coronatijd
Zoals het voor velen gegaan is dit jaar. Plannen maken om de Camino te lopen en dan alles in het water zien vallen door de corona-pandemie.
Eigenaardig genoeg schiep de lockdown de voorwaarden om thuis een ‘alternatieve’ maar even spirituele Camino te beleven.
Het viel me vlug op hoeveel overeenkomsten er waren tussen een pelgrimstocht en die verplichte lockdown door het coronavirus. Mijn agenda was sowieso al leeggemaakt voor de periode in april, daarbij moest ik alleen nog de bijeenkomsten en vergaderingen vanaf 13 maart schrappen.
Ook het boodschappen doen, werd zoals op de Camino eenvoudiger: alleen voeding kopen en eventueel iets van een apotheker.
Het alleen zijn viel me ook niet zwaar want op de Camino ben je ook meestal alleen op stap. Onderweg ontstaan er wel spontane en diepgaande gesprekken met andere pelgrims, van over de hele wereld. En zie, ook tijdens die lockdown was het gemakkelijker om een gesprek te voeren met een wildvreemde persoon in het park of in de rij aan het postkantoor, want we voelden dat we allemaal solidair in hetzelfde schuitje zaten en iedereen had tijd.
Op de Camino deelden we onze maaltijden, blarenpleisters, de last van de hitte, de regen en de zere voeten,... Tijdens de lockdown deelden we onze vrees voor besmetting, het meeleven met de hardwerkende medemensen – het dagelijks applaus om 20 uur! - , de solidariteit met de slachtoffers en hun familie, het meevoelen met hen die klein behuisd zijn.
Net zoals op de Camino kon ik ineens alleen nog contact houden met mij familie en vrienden via telefoon, WhatsApp en mail, hetgeen nog altijd voortduurt.
In Spanje was het me vorig jaar opgevallen hoezeer de voorjaarsbloemen elk hun tijd hebben om te bloeien doorheen de lente. De bloemen van april of begin mei, zijn er anderen dan die van eind mei. Voor het eerst zag ik dat het hier bij ons ook zo is in Park Spoor Noord of in 't Rivierenhof. Door het trager levensritme kreeg ik hier meer aandacht voor de pracht van de natuur hier vlak bij huis. Zo kon ik de broeitijd van de zwanen en de eenden volgen en blij zijn als de kuikentjes uitkwamen.
Op de Camino hield ik een dagboek bij. Alle dagen lijken uiterlijk op elkaar: stappen, eten, een volgende slaapplaats zoeken, rusten, en weer op weg gaan. En toch gebeurde er zoveel aan 'de binnenkant' door onverwachte ontmoetingen, verwondering over de natuur, de kleine dingen onderweg,... Ook in coronatijd begon ik die ogenschijnlijk kleine verwonderlijke dingen neer te schrijven en kwam er reliëf en zinvolheid in de dagen. De laatste tijd zijn de ontmoetingen trouwens belangrijk om te noteren omwille van de 'contact tracing', voor het geval dat men in contact zou komen met een besmet persoon.
Op de Camino leef je noodgedwongen van dag tot dag en weet je vooraf niet wat de dag je zal brengen. 's Morgens weet je zelfs niet zeker waar je die avond zult gaan slapen. Ook de coronapandemie heeft veel van onze plannen doorkruist: we weten niet wanneer we op reis kunnen, naar onze familieleden. We moeten de richtlijnen afwachten van de overheid, die eerst langzaam versoepelden en dan weer terug strenger werden. Ons leven vraagt nu om een zekere onthechting. Door de coronapandemie worden we ertoe gedwongen. Dat is pijnlijk maar ook heilzaam. Het helpt ons in het ‘hier en nu’ te leven.
Een Camino stappen betekent ook, geen concerten, theater , feestjes of evenementen bijwonen. Eigenaardig genoeg heb ik dat onderweg nooit gemist. Er zijn zoveel andere dingen te beleven. De natuur en de dagelijkse ontmoetingen zijn zo rijk. Al die opgepepte behoeften kunnen we best missen. Er is zo weinig nodig om intens én gelukkig te leven. En nu heel de evenementensector stil ligt, worden we een beetje gedwongen ons geluk elders te zoeken.
Ook dit jaar heeft deze ’alternatieve’ Camino me veranderd. Ook deze zal ik niet vlug vergeten.
Chris Van Laer
