Nieuwsbrief van Cecile, kleine zuster van Nazaret, Dbayeh, Libanon:
Wat kunnen we met jullie delen? Een verhaal van wanhoop of toch liever een gebeuren van hoop? Ook al zijn beide aspecten aanwezig.. schering en inslag vormen beiden het weefsel van het leven hier.
De vasten; een periode van ver-zuchten in plaats van ver-soberen!
Voor vele mensen is het niet meer mogelijk om nog méér op eten uit te sparen, vlees komt zo wie zo al niet meer op tafel sinds een jaar. Er wordt mjaddra gegeten (linzen) in alle vormen [gemixt of niet, gemengd met een ajuin of niet (ajuinen zijn verhoudingsgewijs nogal duur geworden)] en kleuren [groen of bruin..]. Kinderen van de catechese nemen als ‘vastenpunt’ dat ze geen mjaddra zullen eten. Daarin hebben we hen wel te corrigeren; vasten is dan eerder eten wat er op tafel komt..
Ik sta versteld van de vele mensen die onze deur komen platlopen (gelukkig is die van stevig ijzer gemaakt en zijn het geen ‘saloon’deurtjes uit één of andere westernfilm...want dat zou nogal een voortdurende windverplaatsing geven). Soms komt het beeld van de Foucauld in mij naar boven... zou het dit zijn als broeder Charles schrijft dat zijn huis als een zaouia wordt gezien, als hij noteert hoeveel bezoekers er langs zijn gekomen en hij constant zijn kapel verlaat om de gast die aanklopt als ‘Jezus’ te ontvangen???
Vooral Magda luistert naar de verhalen van mensen (zij kent de mensen en hun geschiedenis het beste en spreekt ook vlot hun taal). Het vraagt om ‘tijd te geven’ aan hen, een luisterend oor te bieden... We merken dat, mensen die in de fraterniteit komen nu veel meer nood hebben om hun verhaal, toe te vertrouwen. Mensen zoeken een veilige plaats waar ze even mogen schuilen en omringd worden door tedere aandacht en geheimhouding. Alle beleefdheidsvormen (ik bedoel de omschrijvingen met alle zegeningen en weet ik wat nog die hier zo gebruikelijk zijn) zijn als een inleiding tot wat er dieper in hun leeft. Ja, mensen geven zich meer bloot, laten toe dat er een blik geworpen wordt op hun kwetsbaarheid en onmacht...om zich te laten omhullen met begrip en liefde.
Ik probeer verder het Arabisch onder de knie te krijgen (=een must wil ik hier ten volle kunnen leven) maar wanneer ik rondloop in het kamp (om naar de mensen te gaan die verzorging nodig hebben) zorgt mijn glimlach er blijkbaar voor, dat mensen zich heel eventjes beter voelen... zo een klein gebaar dat niets kost...Blijkbaar staat Libanon op de voorlaatste plaats in het World Happiness Report.
Ook de geldelijke nood is groot, vooral omdat het land in verval is of tenminste de zwaarste economische crisis beleeft; de republiek is bankroet! Libanon wordt sinds 2020 vaak vergeleken met Venezuela... (Vernemen we nog enig nieuws vanuit dat Latijns-Amerikaanse land dat zo rijk was aan petroleum maar waar er zovele mensen op de vlucht zijn geslagen naar buurlanden?) maar blijkt nu dieper gevallen te zijn... De Libanese lira is bijna niets waard! Toen ik hier toekwam was 1 dollar = 1.500 L.L. Nu moet je voor 1 dollar 106.000 L.L. neertellen. (op de zwarte markt, officieel staat de dollar nu op 15.000LL geprijsd)
Het dagelijkse brood kost nu 50.000 LL (dit is 33x duurder dan zoals ik het gekend heb 4 jaar geleden. Indien je over dollars beschikt, kan je hier wel goed leven...)
Van week tot week wordt het schoolgeld verhoogd (leerkrachten eisen hun loon in dollars, scholen moeten de onkosten van generatoren betalen,...) en dan spreken we nog niet van de verschrikkelijke hoge transportonkosten die ouders hebben te betalen (owv de hoge benzineprijzen).. en nu moet alles in dollars betaald worden! Maar de meeste mensen ontvangen hun loon vooral in LL. (waar een loon (in de Libanese munt) vroeger de waarde had van rond de 1500 dollar is het nu nog 45 dollar waard)
Melk voor baby’s... Is er hier een Herodus aan de macht? De kindermoord te Rama... gebeurt hier op langzame schaal... 2023 jaar later...Er is bijna niet aan melk te geraken..
Kan het volk dan niet terug op straat komen? Waarom laat het volk hun stem niet horen??? Wellicht omdat ze moegestreden zijn... zonder uitzicht, zonder hoop.
En toch willen we uitkijken naar Pasen, naar opstanding! Is het nu momenteel dit wat er gebeurt in ons huis? Mensen helpen opstaan opdat ze verder kunnen gaan (en wij met hen)
Vandaag vierden we palmzondag! Hier wordt dit als een echt kinderfeest beschouwd. De kinderen krijgen nieuwe kleren en een versierde kaars en na de eucharistieviering worden zij vaak op de schouders van hun vader of grootvader, in een palmprocessie het kamp door gedragen.
Er werd een geldelijke steun gegeven waardoor vele kinderen voor het eerst sinds corona weer eens iets nieuws konden dragen... en of er vele stralende gezichtjes waren! Zowel bij klein als groot!
Martine staat hier niet op de foto aangezien ze op dat moment ziek was
Soms komt de vraag naar ons; en jullie, hoe houden jullie het vol?
Wel.. wij hebben onze kapel! (en ons fraterniteitsleven)
En er zijn ook vele mensen die met ons mee-leven in verbondenheid.. dat geeft ook draagkracht en de nodige steun! Daar kunnen we alleen maar dankbaar om zijn!
En iedere dag komt de zon op en de dag schenkt ons nieuwe kansen
en ’s avonds krijgen we een prachtige zonsondergang...
God zag dat het goed was.
En ja, wij ervaren ook dat er een goedheid bestaat onder mensen of noem het een bewogen worden door... Mensen die het aandurven om te delen van wat ze hebben... en dit hoeft niet altijd op een grootse manier... gewoon al het feit geraakt te worden door een medemens in nood, of het nu hier is, in België of elders in de wereld. 1 druppel kan het verschil maken. Geloven wij daar ook in?
Namens de fraterniteit van Dbayeh.
Cecile
