HANS VAN LEEUWEN SJ
Vasten, waar komt dat woord eigenlijk vandaan? Nou, van vasthouden. En dat is eigenlijk een beetje vreemd, want vasten gaat vooral over loslaten.
De veertigdagentijd, voorbereiding op het Paasfeest, noemen we de ‘vasten’. Daarbij denken we aan gedeeltelijke of gehele onthouding van eten en drinken of van andere dingen die ons in hun ban kunnen houden. Op zoek naar waar het woord ‘vasten’ vandaan komt, stootte ik op de verwantschap met ‘vasthouden, in acht nemen’. Blijkbaar heeft vasten te maken met het observeren van voorschriften betreffende de onthouding. Voor mijn gevoel staat dat haaks op wat vasten eigenlijk in ons wil bewerken: juist het loslaten van wat ons vasthoudt.
Alsof er een stuk van jezelf sterft
Moeten loslaten is voor de meesten een pijnlijk gebeuren. We zijn sterker in het vasthouden. ‘Geen oude schoenen weggooien voor je nieuwe hebt. Je weet wat je hebt, je weet niet wat je krijgt.’ Ons spreken is er vol van. We zoeken houvast. Afscheid nemen van het vertrouwde en angst voor het nieuwe is ons aangeboren. Toch moeten we steeds weer in ons leven het vertrouwde loslaten. We moeten afscheid nemen van mensen met wie we intensief geleefd of gewerkt hebben. Je raakt je werk kwijt of je groeit eruit door je leeftijd. De kinderen gaan het huis uit. Je gaat scheiden. Je allerliefste sterft. Het is alsof er een stuk van jezelf sterft. De grond onder je voeten valt weg. Partir c’est mourir un peu
lees verder op Ignis webmagazine Ignis webmagazine | Loslaten is een levenskunst van de eerste orde – Ignis
