Een babbel met Ludo, een bekende fotograaf in de streek
Elke dag is de moeite om te beleven. Elke dag brengt ook iets nieuws. Zo heeft men ook voor elke dag van het jaar er wel “een dag van” gemaakt. En zo is 19 augustus tot “de internationale dag van de fotografie” geworden.
In een woelige tijd van veranderingen in onze pastorale eenheid wilden we met de redactie weer eens stilstaan bij iemand die velen van ons kennen, of beter nog: die al veel foto’s genomen heeft van mensen of zaken die ons dichtbij staan: Ludo Ostyn, de vaste persfotograaf in de streek.
We konden ook iemand zoeken die foto’s maakt omwille van de kunst. We kozen voor Ludo die de gewone en de bijzondere dagen eerlijk op beeld brengt en dit voor verschillende kranten. Zijn we niet allemaal nieuwsgierig in een krant naar het plaatselijk nieuws? Mooie landschapsfoto’s kun je bewonderend bekijken, maar wat dicht rondom ons gebeurt raakt ons meer. Het brengt ons in verbinding met elkaar: het doet ons meeleven. We zijn mensen die elkaar nodig hebben.
Waar er iets gebeurt in heel de streek, daar komt Ludo op af. Hij neemt zonder zelf op te vallen een paar foto’s, en de volgende dag kunnen we meelezen en zien wat er is voorgevallen.
Ludo ging in de leerschool bij zijn vader. Die had “het ziekenhalfuurtje” voor Radio Kortrijk. Zo maakte die reportages via de radio. Later schreef zijn vader ook voor “het Volk”. Ludo ging mee op pad en mocht wat vader minder graag deed de foto’s nemen en zo vond hij zijn hobby en later zijn beroep.
Alles begon pas echt 27 jaar terug. Ludo begon foto’s te maken voor de media, dit als hobby. Stilaan krijg hij inschrijvingen in de dagbladen. 15 jaar terug werd het zijn werk in verschillende dagbladen. Toen in de tijd was het nog samen met Libertus uit Bavikhove, en dit voor het wekelijks nieuws. Zo mocht hij ook een hele tijd voor WTV foto’s nemen. Toen was er een band met foto’s van elke gemeente die herhaald werd. Zo heeft Ludo heel de streek verkend. Nu werkt hij voor het Nieuwsblad, de Streekkrant en het Kortrijks Handelsblad.
Er is in die tijd heel wat veranderd: Zo kwamen er naargelang de technologische vooruitgang de vraag naar een elektrische typmachine, later naar een fax en nu gaat alles digitaal. Vroeger kon hij ook meemaken dat hij ergens was voor een reportage en plots weggeroepen werd voor een accident. Daarna mocht hij met de reportage herbeginnen. Wel moet alles zoveel vlugger gaan. Vroeger kon je gemakkelijker een afspraak maken voor een evenement of zo, nu wordt je soms op het moment zelf gebeld…
Het leven van een persfotograaf gaat op het ritme van wat er gebeurt. Je kan zowel ’s nachts als in het weekend opgeroepen worden. We vroegen hem wat de meest markante momenten zijn die hij als pers fotograaf heeft meegemaakt.
“Ik ben getuige van vele gebeurtenissen, niet enkel van Harelbeke maar van heel Zuidwest- Vlaanderen. Ik heb veel blijde gebeurtenissen meegemaakt, maar ook veel ongelukken. En bij sommige krijg je wel een benard gevoel. Zo was er eens op een nacht een auto-ongeluk in Waregem met drie doden. Het was in de periode dat ook mijn zoon uitging. Het doet je onmiddellijk stilstaan en nadenken.
Zo heb ik ook veel branden en overstromingen gezien, maar er waren ook de openingen van gebouwen en de feesten, en zo veel meer...”
Heb je ook foto’s genomen waar je wat dichter mocht staan bij wat we nu memorabele geschiedenis zouden noemen?
“Ik heb onder andere ook een foto mogen nemen van koning Boudewijn en van de top van de E.V.P. met Angela Merkel. Dat zijn toch momenten die je niet zou meegemaakt hebben, mocht ik geen fotograaf geworden zijn. Maar het goede van alles is dat je veel volk leert kennen, zowel de gewone man tot een minister. Je maakt ze mee van dichtbij.”
Hoe is het en was het in die tijd van Corona?
“Ja, er was een periode, en die is nog niet volledig voorbij, waar je er mee inzat om samen te komen. De foto’s werden van nog een meter verder genomen, mensen moesten buiten samen. Er was ook veel minder te doen. Zo waren er ook minder inkomsten. Maar als je de beelden uit de ziekenhuizen ziet, of de lange sluiting van bepaalde zaken relativeer je toch vlug wat inkomensverlies. Gezondheid en solidariteit gaan voor.”
Ga je gewapend met een fototoestel op vakantie?
“Nee, ik neem een klein toestelletje mee, geen camera. En vakantie nemen is ook je op de redactie afmelden, anders kun je zomaar opgeroepen worden. En als je daar niet tijdig aan gedacht hebt kan het wel eens ambetant zijn. Als iemand een dag of vakantie neemt dan moet er ook voor elkaar ingesprongen worden. Nee, als ik op vakantie ben met het gezin, dan ben ik op vakantie en blijven de grote toestellen thuis…”
Zijn er dingen die je wel eens mist door dit beroep uit te oefenen?
“Ik doe mijn werk heel graag. Je komt onder de mensen en maakt veel mee. Ja, ik heb wel heel lang gezongen in een koor, maar door de onregelmatige uren ben ik daarmee gestopt, misschien dat…”
Het was een aangename babbel met Ludo. Spijtig genoeg had ik op dat moment nog slechts twee capsules koffie voor in de espresso, anders hadden we er nog één samen gedronken, maar dit zal zeker in de toekomst nog wel lukken.
