Dankbare herinnering aan de feestviering 85ste verjaardag van Pater Geeraard Denys, ss.cc.
----------------------------
Onder een druiligere verfrissende regen, maar met de zon in hun harten trokken de genodigden op naar de kapel van de vroegere Zusters Augustinessen. Na de vele en strenge beperkingen door het corona-virus dat nu aan hevigheid minderde, was deze gebeurtenis voor iedereen een herademing, zij het nog met een beperkt aantal personen.
De sfeer was al meteen gezet in deze stemmige kapel. Eerst diende je wel af te dalen om verder weer een stapje op te klimmen naar omhoog. Is dat geen mooi symbool voor de pelgrimstocht, de levensweg die elke christen te gaan heeft?
De eucharistie, werd voorgegaan door bisschoppelijk afgevaardigde E.H. Johan De Keyser en met medewerking van diaken-seminarist Gildas Cambia (*). Pater Geeraard concelebreerde mee. Cantor Linda Dujardin en het orgelspel van Stefaan Verschatse gaven de viering een feestelijk muzikaal cachet.
Onder de beschermende aanwezigheid van O.L.Vrouw-, St. Jozef- en H. Hart van Jezus-beelden en natuurlijk ook met een kader van de H. Pater Damiaan, verliep de viering met Gregoriaanse, Nederlandstalige/Vlaamse, Congolese, Colombiaanse accenten in tekst en liederen. Het vormde een harmonisch samengaan van modern, traditioneel, eenheid in verscheidenheid. En dat typeert helemaal Pater Geeraard.
Het intredelied “U zij de glorie” gaf iedereen een warme oproep, een hoopvolle wenk nu de moeilijke corona-tijd bijna voorbij lijkt: “Licht moge stralen in de duisternis, nieuwe vrede dalen waar geen hoop meer is. Geef ons dan te leven in het nieuwe licht, wil Uw woord ons geven dat hier vrede sticht”.
Ook de bisschoppelijk afgevaardigde, E.H. Johan De Keyser, weefde hierop verder in zijn welkomwoord: “We zijn hier niet enkel om een verjaardag te vieren, maar meer nog om ons gezamenlijk kerk-zijn te beleven, om elkaar te sterken en te bemoedigen in ons geloof”… En dat is een hoopgevend signaal na die lange ontbering van samenzijn in de eucharistie rond de Heer.
In de 1ste lezing hoorden we hoe de Heer tot Abram onder meer zei: “Ik zal uw nageslacht talrijk maken als de zandkorrels aan de zee… Toen sloeg Abram zijn tent op en ging wonen bij de eik van More te Hebron. Daar richtte hij een altaar op en verheerlijkte de Heer”. Is dat niet waar elke priester op hoge leeftijd en Pater Geeraard op hopen: dat God hen toefluistert: Ik zal uw nageslacht van priesters, religieuzen, leken-gelovigen talrijk maken als de zandkorrels aan zee? Als inwoner van een kustgemeente weten we wat het betekent: er liggen oneindig veel zandkorrels op het strand aan de zee. Dus een niet te tellen menigte! Ook al zien we het momenteel nog niet. Het zal ons uiteindelijk nooit aan priesters, religieuzen en christen-gelovigen ontbreken, al zijn het er weinigen. Het evangelie vermeldde het reeds: “Hoe nauw toch is de poort en hoe smal is de weg die voert naar het leven. En weinigen zijn er die hem vinden”.
Tijdens de homilie waarin de levensweg van Pater Geeraard werd overlopen, vernamen we dat hij heel wat gedaan heeft als missionaris in Congo, Colombia, België (Kortrijk) en nu nog actief bezig is als priester: eucharistie, aanbidding, biecht horen, conferenties en lauden op Radio Maria…
Wat deed het deugd voor elkaar te bidden met de voorbeden, zoals vooreerst voor de feesteling, om een goede gezondheid én jeugdige geest te mogen bewaren… Voor familie en vrienden van Pater Geeraard, om elkaar verder te dragen in mooie en moeilijke momenten… Voor wie straks de priesterwijding ontvangen (dat was het geval voor seminarist-diaken Gildas Cambia) dat ze zich gesteund weten…Voor ons allen hier, dat we vrijmoedig getuigen van het geloof, de hoop en de liefde die in ons leeft…Voor alle overledenen…
Het vredesgebed eindigde met een fijne attentie: de dovenbede. Zo leerden we nog een mooi gebaar bij die nu in deze coronatijd en later nog wel van pas kan komen.
Pater Geeraard sprak tenslotte een dankwoord uit met een knipoog naar zijn ontmoetingen in Colombia. Wanneer mensen elkaar daar begroeten zeggen ze: “Muchas graçias”. Hoe meer en dieper Pater Geeraard daarover nadacht, hoe mooier hij dit vond. Het wil zeggen: mensen wensen je veel diepe genade toe. Hier zou men raar opkijken als je dit zou toewensen. En welke genade is er niet mooier dan dankbaarheid voor alles, voor elke ontmoeting, voor elke samenwerking.
Ter herinnering aan deze mooie intieme eucharistieviering in kleine kring- die toch religieuzen, priesters, gezinnen, leken vertegenwoordigden- werd een kaartje uitgedeeld met inspirerende, wijze woorden over hoe je op oude leeftijd een verjaardag mag vieren…:
° Als je aan ieder jaar een sprankeltje geestdrift of een vleugje schoonheid kan toevoegen, dan heb je redenen om gelukkig te zijn.
° Laat mij dankbaar leven geborgen in de zekerheid dat ik zal vallen in Uw hand.
° Kunst is het om naast het inzicht dat je vond, genoeg ontroering en verwondering te koesteren, zodat de rimpels van de tijd alleen de buitenkant maar niet de diepte van je ziel bereiken.
Toen was het tijd om te vertrekken naar het cafetaria van pastoraal centrum “De Bron”. Op de binnenkoer stonden ‘geestige’ wenken ons op te wachten. Een rotsblok in het midden trok de aandacht, evenals 2 beelden. Psalm 87, 7 stond op het rotsblok te lezen: “De bron van ons leven zijt Gij”. In de nabijheid eveneens twee meisjesfiguren, waarbij het ene meisje aandachtig zich verdiept in een boek en het andere meisje verwonderd, dankbaar een soort schelp of waterkruikje in beide handen boven haar hoofd vasthoudt. Ja, God, de bron van eeuwig leven. Alle moeilijkheden, al het aardse valt in het niets bij deze rijkdom. En waar is die rijkdom te vinden? Al lezend in de Schrift of/en door vol verwonderde dankbaarheid in het leven te staan.
De feestelijke maaltijd smaakte overheerlijk, gemengd met enkele toespraken en een vleugje humor, muziek met gitaarspel. Het betekende voor velen een eerste vreugdevol weerzien na de strenge corona-maatregelen. Geschenken hoefden niet voor Pater Geeraard, wel mocht een gift overgemaakt worden voor het Werk van de Roepingenpastoraal. Inderdaad, was/is tenslotte niet ieders aanwezigheid reeds een mooi geschenk als de verschillende bloemen van een groot boeket!
Martine Gouhie, 24 juni 2021
