TEAM VAN DE P.E. DE VERRIJZENIS FEESTELIJK AANGESTELD
De pastoor-moderator, Guido Cooman, zei het in zijn slotwoordje en uitnodiging tot de receptie: derde keer, goede keer. Inderdaad, eindelijk, na drie pogingen konden we een feestelijke viering plannen. We waren door covid-19 al in alle stilte van start gegaan met het nieuw gevormde team. Maar zo’n nieuwe start die we met verschillende gemeenschappen nemen mag niet zomaar achter de schermen gebeuren. Het gaat immers om samenkomen, samen stappen zetten en samen werken aan de evangelische boodschap en dat kan je niet met een team en een moderator alleen. Dat hoorden we ook heel duidelijk van vicaris Marc Steen. Het komt er op neer dat een P.E. pas bestaat en leeft als er ook mensen zijn die meestappen in dat verhaal. Een pastoor en een team zonder gelovigen die mee willen vieren, die mee de vreugde van het evangelie willen beleven en doorgeven, zou noodgedwongen moeten stoppen.
Na anderhalf jaar ‘kerken’ in gebouwen met ver uiteen staande stoelen, weinig mensen, geen samenzang tot voor kort en eerlijk gezegd daardoor ook veel minder animo, deed het deugd om op zondag 26 september de kerk binnen te wandelen. Meteen kon je de feestelijke sfeer opsnuiven. Er waren de prachtige bloemen vooraan en ook het aangeklede altaar als gedekte tafel met verse bloemen, echt brood, heerlijke blauwe druiven, kaarslicht en uiteraard de Bijbel.
Er was ook de typische drukte die er altijd is net voor een groot feest: De feestverantwoordelijken maken nog wat laatste afspraken en gaan na of alles gereed is om het feest vlekkeloos te laten verlopen. Ondertussen kon je heel zacht het koor, dat het feest zou opluisteren, horen inzingen. Zij waren hun stemmen aan het voorbereiden. Ook een drietal muzikanten controleerden nog even alle tempi van hun stukken en hun samenspel. De hobo werd gelijkgestemd, de vioolsnaren op de juiste toonhoogte gebracht en de partituren klaar gezet. De vicaris, afgevaardigde van het Bisdom, de pastoor en nog twee priesters maakten zich gereed in de sacristie. De koster had zijn voorbereidend werk al gedaan (zo is dat met kosters, die zijn altijd de eersten om alles klaar zetten en de kerk te openen, maar ook de laatsten om alles op te ruimen en het gebouw weer sluiten).
Achteraan in de kerk stond alles klaar voor de receptie achteraf. Na alle recepties die we in de voorbije maanden niet konden aanbieden werd het er een om U tegen te zeggen. Tussen de aangeklede receptietafeltjes door liepen de coaches heen en weer zodat iedereen toch volgens het covid-19 protocol veilig binnen kon komen.
De klokken luidden de viering in en om tien uur stipt werd de bel gehoord die het begin van de viering aankondigde, gevolgd door de intrede van de priesters. Het zat meteen goed. De hele viering hier herhalen zal ik niet doen, maar alle teksten klonken beloftevol en iedereen kon voelen dat deze nieuwe start vieren ‘en plein public’ voor een positieve en blije sfeer zorgde. Het koor, dat na een lange en stille periode, weer mocht zingen zonder mondmasker en dat in meerdere stemmen, klonk enthousiast en vreugdevol.
Het was goed om dit gebeuren te vieren met iedereen. Want vieren is namelijk een zeer oude vorm van communicatie. Het is namelijk samen met anderen actief naar buiten toe optreden, aldus Peter Petersen. Hij is ervan overtuigd dat feest en viering oer-verschijnselen van het menselijk bestaan zijn. Feesten en vieren hebben te maken met de ordening van de tijd. Ze markeren de tijd, de dag,
week of jaar. Ze hebben te maken met gedenken en herdenken. Vieren heeft wezenlijk te maken met een diepere dimensie van ons bestaan: dankbaarheid, hoop, vertrouwen, verwondering, schuld, verdriet, eenzaamheid, gemeenschap. Voor een feest of een viering is er echt een aanleiding nodig. Onze nieuwe start, vijf geloofsgemeenschappen samen brengen in één gemeenschap, is zo’n belangrijke aanleiding. We zijn begonnen aan de uitbouw van de nieuwe pastorale Eenheid en mochten dit plaatsen onder Gods zegen.
B.B.
