Wie doet er mee?

Wie doet er mee? Naar aanleiding van onze Pastorale Eenheid De Verrijzenis

In september starten we, zoals gewoonlijk, een nieuw pastoraal werkjaar. Het heeft iets van een nieuw schooljaar met nieuwe pennen, witte schriftjes en lege mappen. Dit jaar heeft het iets vreemds: de oude mappen van vorig jaar zijn nog zo goed als leeg... Veel bleef ‘onaf’ door corona. Hopelijk wordt het dit jaar beter! 

Bovendien is het dit jaar ook helemaal anders: met de aanstelling van het Pastoraal Team op 26 september e.k. bevestigen we een nieuwe realiteit die midden de Corona lock-down van start ging: de Pastorale Eenheid komt in de plaats van de pastorale werking van de 3 vroegere parochies. 

Het is ook het moment waarop we de beslissingen concreet maken waarop we onze focus willen leggen. Wat is er nu het belangrijkste? Pastoraal is immers zo breed... Wie denkt dat een pastoor enkel bezig is op zondag zit er flink naast. Traditioneel denken we in termen van ‘diaconie, liturgie en verkondiging’. Naast dit trio komen dan ook nog ‘beleid en gemeenschapsvorming’... 

Diaconie

Mgr. Jacques Gaillot heeft ons onomwonden geleerd: ‘Als de kerk niet dient, dient ze voor niks’. Als we ons als christenen ons niet dienstbaar opstellen, dan is ons christen-zijn niet echt. Structureel blijft in de pastorale eenheid nog weinig dat we als diaconie mogen bestempelen. Er is geen enkele groep rechtstreeks daarop gericht. Maar de spirit is er wel! Ik durf gewoon niet beginnen opnoemen waar zovelen van ons als vrijwilliger ingeschakeld zijn of occasioneel te hulp schieten. Ook onze financiële bijdragen aan projecten als Welzijnszorg en Broederlijk Delen zijn niet te onderschatten. ‘Laat je linkerhand niet weten wat je rechterhand doet’ lezen we in het evangelie... en als het over diaconie gaat voel ik met die linkerhand die niks weet! 

Diaconie heeft voor mij ook te maken met het zien en antwoorden op noden. Ik krijg tochregelmatig wel eens een vraagje voor iemand thuis of in een rusthuis te bezoeken. Ik doe dit zelf heel graag, maar ik vind de tijd niet om de kring uit te breiden. Wie doet er mee? 

Een totaal andere vraag die heel actueel is, komt vanuit anderstalige katholieke gelovigen op onze parochies. Het is geen geheim dat zij vanuit hun cultuur een heel andere beleving hebben van hun geloof. Vaak hebben ze ook andere materiële noden dan wij. Hier kunnen wij als een enorm verschil maken voor de toekomst van deze jonge gezinnen. Soms leren we hen kennen naar aanleiding van een doopsel, maar komen tijd en krachten te kort om hen als katholieke gemeenschap nabij te blijven en te helpen. Wie doet er mee? 

Liturgie

Onze zondagsliturgie op de parochies is divers, eenvoudig en verzorgd. Ook hier niet alleen met dank aan de voorgangers maar ook aan organisten, zangers, lectoren, misdienaars... Maar er is ook de liturgie bij uitvaarten of dopen. Vaak neemt de familie dan wel het een en ander in handen, maar niet altijd. Bij uitvaarten is dit soms moeilijk. 

De liturgie wordt zo veel mooier als naast de voorganger ook iemand assistentie biedt. Ik denk aan een lector, een voorzanger... Wie doet er mee? 

Hopelijk zijn er ook weer heel wat schoolvieringen. Katholieke scholen komen in de kerk voor gebedsmomenten of soms eens een eucharistieviering. Kinderen en jongeren met verschillende religieuze en filosofische achtergrond beleven dit samen. Kleine stapjes naar respect voor verscheidenheid. 

En dan zijn er ook de meer intieme momenten waar we de communie of ziekenzalving bij iemand thuis brengen. Of zomaar een kruisje geven of krijgen, een gesprek biddend en zegenend afronden.

Verkondiging

Verkondiging is er eigenlijk altijd en overal wanneer we als christen een goede indruk nalaten. Maar laten we het bij het striktere woord houden: waar en wanneer verkondigen we het evangelie? 

Er is de catechese rond eerste communie en vormsel. Oprechte dank aan de leerkrachten en de vrijwilligers die hiervoor instaan. Maar hoe zorgen we er voor dat deze belangrijke momenten van “eerste en plechtige communie” niet onmiddellijk een “laatste communie” worden? Is er in de toekomst een kinder- en of jongerengroep mogelijk? Daar komen bijvoorbeeld op een creatieve wijze (knutselend, toneel spelend, zingend ...) de bijbelverhalen systematisch aan bod en maken we kinderen en jongeren vertrouwd met de levensvisie en het engagement van Jezus. Voor velen zou dit een stapsteen kunnen worden naar een geloviger toekomst. Zouden we komende werkjaren, zonder of met corona, hierrond kunnen werken? Wie doet er mee? 

Het is vaak zaaien zonder te weten wat er ooit kan geoogst worden. Maar Gods Geest werkt in mensenharten. 

De laatste weken, zoals je zelf kan lezen, komen veel jonge gezinnen langs om een kindje te laten dopen. Ergens met de intentie toch om aan te sluiten bij de ruimere geloofsgemeenschap. Maar er is voor een pastoor alleen, zonder extra vrijgestelde jonge kracht (diaken, parochie-assistent...) zo weinig tijd om het nieuwe contact te onderhouden en bij te houden. Hoe, zonder opdringerig te zijn, de band met onze gemeenschappen onderhouden en versterken? Wie doet er mee?

Er leeft misschien het verlangen naar een bijbelgroep waar we aan de hand van dat oude boek ingaan op de grote levensvragen – lijden, geluk, relaties.... Een beetje achtergrond en context maakt vaak de link tussen oud en nieuw testament duidelijk en opent een nieuwe kijk. Boeiend om hierover uit te wisselen. Wie doet er mee? 

Beleid

Wie en hoe nemen we beslissingen? En hoe komen we tot de uitvoering er van? Welkerichting willen we uitgaan met onze Pastorale Eenheid De Verrijzenis? Welke noden, welke prioriteiten, welke vragen leven er op ons deel van de Kortrijkse stad, binnen en buiten onze gemeenschap? Wat willen/kunnen we aanpakken? De taak van het Pastorale Team is om hierover te waken. Het is gemakkelijk ieder jaar weer dezelfde kalender aan te passen... maar soms moet er eens iets meer gebeuren! Een Pastoraal team is ook steeds aan vernieuwing toe. Het lijkt wel een engagement dat mensen afschrikt? Wie doet er mee? 

Anderzijds zijn we ook verbonden met de vele kerkelijke structuren: dekenij, bisdom en zelfswereldkerk spreken (on)rechtstreeks ook hun woordje mee in vele beslissingen. We staan niet alleen! 

Gemeenschapsopbouw

Last but not least. ‘Zie hoe ze elkaar liefhebben.’ werd er gezegd van de eerste christenen. Zenoemden elkaar broer en zus want allen hebben we dezelfde Vader. We hadden de gewoonte op de verschillende parochies na een bepaalde kerkdienst wel eens na te blijven bij een glaasje of een hapje (patroonsfeest of rond Kerst en Nieuwjaar). Het zijn momenten van gratuit samen-zijn die we vooral gemist hebben deze laatste 2 corona-jaren. Ook nu is alles nog niet mogelijk... Nieuw leven in te blazen? Wie doet er mee? 

Misschien hebben we hier en daar wat ingeboet aan verbondenheid ondanks heel veel telefoontjes, ‘stoepbezoeken’ e.a. Misschien kennen we elkaar soms net niet goed genoeg om eens over ons eigen muurtje heen te kijken en naar een andere viering op een andere parochie te gaan of contact te nemen. Wie doet er mee? 

Laten we hoopvol blijven en stapje voor stapje verder bouwen aan de toekomst van een warmere en gastvrijere gemeenschap.

(G.C.)