Bilzen en Hoeselt verwelkomen PASTOOR Tony Poorters
Zondag 26 december 2021. Bilzen verwelkomt pastoor – moderator Tony Poorters. In de kerk van Bilzen wordt hij tijdens een mooie liturgische viering, samen met de leden van de pastorale eenheid Bilzen Heilige Familie, “ingezworen”. Het was voor pastoor Tony een heugelijke dag en de bevestiging dat hij, samen met zijn medewerkers, zorg zal dragen voor de hem toevertrouwde Bilzenaren.
Op zondag 25 juli 2021 was deze aanstelling tot pastoor-moderator, de installatie van de pastorale eenheid H. Maria Magdalena en het engagement van het pastorale team ook al gebeurd te Hoeselt; ook met een mooie hartelijke viering… en een kleine receptie achteraf, buiten in de zonnige zomerwarmte, wat te Bilzen binnen in een feestzaal niet mogelijk was wegens de corona.
We hebben even de tijd genomen - enkele uren in deze coronaperiode - om een uitgebreid gesprek met onze nieuwe herder te voeren. Zoals gewoonlijk laat ik de geïnterviewde eerst vrijuit aan het woord.
Pr. TONY: ik woon al een tijdje - sinds 7 november 2020 - in Bilzen, in de Kloosterstraat 7. Mijn eerste ontmoeting met een ruimere groep medewerkers van Bilzen was 11 maart 2020 net vóór de eerste lockdown. In deze bijeenkomst werden bij het zoeken naar een naam voor de pastorale eenheid twee keuzes weerhouden: Heilige Landrada en Heilige Familie. We weten ondertussen welke naam door de kerkmensen van Bilzen gekozen is: Heilige Familie. En voor Hoeselt was dit al eerder vastgelegd: Heilige Maria Magdalena, de eerste getuige van Jezus’ verrijzenis;
Vanaf 1 september 2020 heb ik me al pendelend begeven vanuit Peer naar mijn nieuwe werkterrein Bilzen en Hoeselt. Het was een heel traject, soms vermoeiend. Maar ik mocht altijd een warme ontvangst ervaren en mijn horizon werd meer en meer verruimd. Telkens heb ik nieuwe gezichten in mij opgenomen. Wanneer in het najaar de oude dekenij van Bilzen van een fris tintje was voorzien - door de leden van het kerkbestuur - ben ik er ingetrokken. Nu, ongeveer een jaar later, ben ik “eindelijk” aangesteld als jullie herder. Ik moet wel zeggen: al kom ik uit de Kempen, ik voel me heel welkom in Bilzen en zeker ook in Hoeselt.
Ja, pastoor Tony, wie ben je eigenlijk, waar liggen de wortels van je leven als priester?
Pr. TONY: Ja, wie ben ik? Ik ben geboren in het jaar 1951 te Lindelhoeven, een parochie in de gemeente Overpelt, het huidige Pelt. Mijn ouders waren van huis uit kinderen van landbouwers. Mijn moeder werkte thuis, mijn vader in de koolmijn van Houthalen. Ik heb drie zussen en een broer die eerder waren geboren en drie broers die na mij zijn gekomen. We waren, zoals dat heet, een kroostrijk gezin van 8 kinderen.
Ik zou het eerste deel van mijn leven kunnen indelen in vijf periodes van telkens zes jaren. De kleutertijd, de lagere school, het college, de priesteropleiding in het seminarie, de universiteit en een jaar legerdienst.
Over de kleutertijd en de lagere school kan ik kort zijn. Op de buiten samen ravotten met broers en vriendjes, school lopen, voetballen, misdienaar zijn. We waren geen wereldverkenners. We bleven op ons klein terrein. Daar heb ik me heel geborgen gevoeld, maar ook voor het eerst verantwoordelijkheid leren dragen. Zorg dragen voor mijn jongere broers en voor de misdienaars. De eerste grote stap naar de grotere wereld was het Sint – Hubertuscollege in Neerpelt. Vanuit het eenvoudige Lindel naar het voorname Neerpelt was toch wel een grote sprong. Het was een hele aanpassing. We reden dagelijks door weer en wind per fiets naar dat “strenge college” waarvan de helft van de leerkrachten geestelijken waren. In de school werd gestudeerd natuurlijk… en ook gevoetbald. In mijn laatste jaar mocht ik midvoor zijn van de collegeploeg die deel nam aan het tornooi om de “kardinaalsbeker”, een voetbalcompetitie van de vrije scholen uit heel België. We zijn in dat jaar 1968-1969 heel ver geraakt in het behalen van deze beker. In de halve finale, op het veld van Union Sint-Gillis, zijn we met 0 – 0 toch uitgeschakeld door het Sint-Michielscollege van Brugge omdat we minder corners hadden behaald: strafschoppen nemen was er toen nog niet bij. Niettegenstaande het verlies hebben we er zeer fijne momenten aan overgehouden.
En na je humaniora kies je om ‘priester’ te worden. Hoe is dit gegroeid?
Pr. TONY: Ja, dit is geen beslissing van vandaag op morgen, dat is langzaam gegroeid. Mijn jeugdjaren, de jaren zestig, was een bijzondere, zeer bewogen tijd. De moorden op de Kennedy’s en Martin Luther King, de Oostblok - landen die zich trachtten vrij te maken van de Sovjet-Unie, de bouw van de Muur in Berlijn, mei ‘68 met de Parijse betogingen, onze betogingen voor Leuven Vlaams, het begin en einde van het Concilie, Humanae Vitae... In dit veranderend, bewogen wereldbeeld koos ik ervoor de opleiding tot priester te volgen. Mijn roeping link ik een beetje aan het verhaal van Samuël. Hij werd ook geroepen. Ik herinner me nog heel goed een aanbiddingsuur in onze parochiekerk en wat ik geschreven zag op het altaardwaal “De Heer is hier en Hij wacht u”. Dat was een zin die me enorm aansprak en waarvan ik werd doordrongen. Zo ben ik naar het seminarie in Sint – Truiden vertrokken in 1969. Ik was toen de enige jongeman van 18 van mijn jaar in het seminarie. Het jaar daarop kwamen er gelukkig tien nieuwe kandidaten binnen. Kort voordien was Limburg een eigen bisdom geworden. Ik vond de seminarietijd een mooie tijd, een tijd van verdieping en ontdekking, maar toch ook met veel vragen: ‘Waaraan ben ik begonnen, voor wie doe ik het”? Ik had daarop niet altijd onmiddellijk antwoorden. Ik wilde priester worden omdat ik iets wilde betekenen voor de jeugd. Dat was ook mijn ervaring in de jeugdbeweging KLJ waar ik leider werd. Ik wilde met jongeren op weg gaan en hen vormen tot gelovige mensen.
Op zaterdag 5 juli 1975 werd ik in de kerk van Lindelhoeven Overpelt tot priester gewijd door onze toenmalige bisschop Mgr. Heusschen. Een feestelijke en dankbare gebeurtenis.
Toen ik priester werd dacht ik mijn ideaal te verwezenlijken door les te geven. Mijn leidinggevenden veronderstelden dat ik met het geven van de vakken geschiedenis en godsdienst onvoldoende voeling zou hebben met de jeugd omdat dit maar een beperkt aantal uren zou opleveren. Men overtuigde me om aan de universiteit van Leuven de studies van romaanse filologie te volgen: Frans en Italiaans. Dit heb ik na voldoende tijd afgewerkt.
Ik ben dan voor de klas gaan staan. Mijn lessenrooster werd gesplitst over drie schoolgemeenschappen: Bilzen, Hasselt- College en Kindsheid Jesu. Mijn opdracht was te versnipperd, ik drong te weinig door bij de jeugd, ik vond me als priester te weinig verbonden met een gelovige gemeenschap. Aan bisschop Mgr. Heusschen, heb ik toen mijn probleem uitgelegd en hij heeft mij, na drie jaren onderwijs, een benoeming gegeven voor de parochiepastoraal.
Wat gebeurde er dan?
Pr. TONY: Men stuurde mij het parochieleven in: een boeiende ervaring! Van 1985 – 1992 was ik kapelaan in Lommel-centrum, van 1992 – 2005 pastoor in Zwartberg, daar had ik vóór mijn priesterwijding stage gelopen. In Peer was ik werkzaam als pastoor-deken van 2005 -2020.
In Lommel waren we in het begin nog met drie priesters. Als kapelaan werd me een onderdeel van de parochie toegewezen. Ik moest er alle diensten verzorgen: uitvaarten, huwelijken, doopvieringen, de eucharistievieringen, catechese.
Toen ik in 1992 te Zwartberg begon, voelde je al de verminderde beleving in het kerkelijk gebeuren. Het was wel een ongemeen boeiende ervaring met de verschillende culturen aldaar en ook de hartverwarmende inzet van overtuigde christenen.
Het afscheid in Zwartberg viel samen met het overlijden van mijn moeder, 15 augustus 2005. Tweemaal afscheid nemen viel me zwaar. Mijn laatste halte, vóór ik naar Bilzen en Hoeselt kwam, was Peer. Daar heb ik 15 jaar de verantwoordelijkheid gedragen van federatie en dekenaat Peer. Ik zal de geschiedenis niet ingaan als de priester die grootse werken heeft verricht, kerken of parochiezalen heeft gebouwd, maar wel heb ik de tijd genomen om naar mensen te luisteren en bij hen aanwezig te zijn, om goed te besturen, om te verwijzen naar de ene Herder, Jezus Christus in ons midden.
Het is zo jammer dat mijn opvolger in Peer, pastoor Kris, gestorven is door het corona-virus, vorig jaar 29 april 2021. Hij was 57 jaar… Ach Heer, wees uw volk nabij !
Mogen we je dan een eenvoudige maar nabije priester noemen?
Pr. TONY: Dat klinkt mooi. Het nabij-zijn is een belangrijke taak voor een priester. Dit is vandaag wel op een andere manier te beleven als vroeger. De ontmoetingen zijn schaarser en ook vluchtiger. Vroeger waren we met meerdere personen op een parochie en had je veel meer mogelijkheden om mensen te ontmoeten. Nu gaan de mensen, en vooral de jonge mensen, ganse dagen werken. Er is niemand meer thuis. Als ze in de weekenden vrij zijn en wij hen uitnodigen in de vieringen corresponderen onze uren niet met elkaar. Ze verlangen om anders hun tijd in te vullen. Onze ontmoetingen beperken zich tot kortstondige, maar wel belangrijke momenten: doopsel, eerste communie, vormsel, huwelijk en uitvaart. Het blijft een zoeken hoe we als kerk en als gelovigen kunnen getuigen, hoe we elkaar kunnen bereiken.
En toch mag ik zeggen, op al deze plaatsen ben ik zeer graag geweest en heb ik mijn taak ernstig genomen: de boodschap verkondigen, voorgaan in de sacramenten, mensen nabij zijn en mee de schouders onder de organisatie steken.
Met al die kennis en ervaring kom je als zeventiger naar Bilzen en Hoeselt. Je leeft er alleen in een groot huis met de grote verantwoordelijkheid om twee pastorale eenheden te runnen. Ook al ben je omringd door een groep vrijwilligers, je blijft de eindverantwoordelijke? Is dit geen eenzame opdracht.
Pr. TONY: Ik geef toe, ik ben veel alleen. In mijn priesterleven heb ik vele jaren zuster Marie-Angèle, een tante-nonneke als huishoudster gehad: zeven jaar in Lommel, dertien jaar in Zwartberg en nog vijf jaar, tot 2010, in Peer. Sindsdien woon ik alleen. Tante-nonneke was een bijzonder goed mens, die de mensen heel goed kon opvangen. Ze was goud waard. Ik heb daar veel steun van gekregen. Ik geef toe, ik ben een sociaal mens, een doener die graag onder de mensen is. Ik heb het al gezegd, ik ben graag in Hoeselt en Bilzen, maar het is toch een zeer zware verantwoordelijkheid voor een man “op leeftijd”. Maar ik voel me nog jong van hart en ga het niet uit de weg; ik voel me goed omringd en gesteund.
Waar zoek je dan ontspanning? Heb je dan zoals heel veel mensen een uitlaatklep waarlangs je de batterijen oplaadt?
Pr. TONY: Waar trek ik me aan op? Aan een goed gesprek met een collega-priester. Sport en vooral voetbal behoren tot mijn interesses. Zelf heb ik tien jaar gevoetbald bij Lindelhoeven VV. In Lommel ging ik kijken naar Lommel SK, in Zwartberg naar KRC Genk.
Ik fiets graag, vooral in de vakantietijd. Elk jaar wil ik een lange fietstocht maken met een spirituele inslag: Taizé, Compostela, Lourdes, Rocamadour, Vézelay, Tours, Fazenda, Reims…. De laatste twee jaren werd ik echter beperkt in die mogelijkheden omwille van corona. Vorig jaar 2021 heb ik toch een fietstocht ondernomen rond de Norbertijnenabdijen in België naar aanleiding van hun 900-jarig bestaan.
Ik heb ook een bijzondere belangstelling voor de focolarebeweging. Sinds 1980 ben ik bij deze beweging aangesloten. Ik hou van de spiritualiteit die daar wordt beleefd, kleine daden van liefde stellen, het nu-moment beleven, geloven in de kracht van de eenheid. Het geeft me nieuwe energie.
Hoe zie je de toekomst?
Pr. TONY: Bilzen en Hoeselt: dat is waarschijnlijk mijn laatste halte als parochiepriester. Ach, wat wens ik nog? Dat ik priester mag zijn voor vele mensen. Je kunt geen priester zijn zonder de anderen. Ik hoop dat de mensen elkaar graag zien, dat ze het geloof in Jezus in hun hart dragen, dat ze iets van het Rijk Gods in elkaar mogen ontdekken. Dat we weer middelen vinden om het vuur aan te wakkeren bij de jongeren zodat ze hun hart openen voor de blijde boodschap. Laten we hopen dat God meewerkt aan onze toekomst!
Met deze beklijvende woorden verlaat ik mijn gastspreker, een man die een Emmaüsganger wil zijn, meestappen met zijn medemens, die in nabijheid de vreugden en pijnen wil dragen van zijn medemens, kortom ik heb geluisterd naar een echte priester.
Jef Vanhaelemeesch.
