Pastor in tijden van corona. Een keuze van het hart
“Houd veel van de mensen, zorg voor hen met liefdevolle attenties en schep voor hen een huiselijke sfeer waar ze zich goed en gelukkig voelen. De menslievendheid van God moet door u manier van zijn voor de zieken zichtbaar worden. Wees heel fijngevoelig en moederlijk-goed, wanneer gij mensen in hun laatste uren moogt begeleiden en hen vertrouwen moogt geven in het nabij-zijn van God.” (uit ‘Spiritualiteit & Charisma van de Zusters Heilig Hart van Maria-Berlaar’, blz. 69)
Net als vele andere werd ook onze Zorggroep werd geconfronteerd met bewoners die gestorven zijn aan COVID-19. Als pastor kom je dan voor de keuze te staan: ofwel kies je ervoor om op de covidwoongroep te werken, ofwel blijf je op de andere woongroepen die niet getroffen werden. Mijn keuze was duidelijk: Als pastor wil ik mensen nabij zijn waar de nood het hoogst is. Elke dag opnieuw was het een oefening om onze basiswaarden te realiseren. Onze spiritualiteit van eenvoud en liefde heeft ons telkens weer geholpen om op een authentieke, maar breekbare wijze, nabij te zijn. ‘Gastvrij zijn’ met een resem aan ‘beperkingen’. ‘Betekenisvol’ mensen omringen in een creatief zoeken naar ‘verbinding’. ‘Samen’ hebben we een mooi, aangrijpend verhaal geschreven, dat nog steeds nazindert. We hebben op de meest vindingrijke manieren ons beste professionele beentje voorgezet.
Ik wil jullie meenemen in de realiteit die ik heb ervaren. Een harde realiteit waarbij ‘het gelaat van de ander’ ons steeds appelleerde om het beste van ons zelf te geven.
Op 28 april 2020 komt het leven in ons woon-zorgcentrum in een bijzondere versnelling. Meerdere bewoners van een woongroep testen positief op COVID-19. Het leven in het woon-zorgcentrum is sindsdien niet meer zoals het was. Op de covidwoongroep verloopt ‘het zorgen voor’ in een totaal nieuwe dimensie … Het gebeurt allemaal met het nodige beschermingsmateriaal. De collega’s doen hun uiterste best om ‘nabij te zijn vanop afstand’ en boren hun creativiteit aan om het leven voor de zieke bewoners zo aangenaam mogelijk te maken. De gevoelens bij de collega’s zijn heftig: machteloosheid, angst voor het onbekende, vermoeidheid door de slapeloze nachten, verdriet door het verlies van mensen die je dierbaar zijn, voelen dat loslaten zo moeilijk is, elkaar willen troosten zonder elkaar te kunnen vastpakken, rode ogen van tranen die opwellen… En al doende groeit de band tussen de collega’s en bereikt de teamspirit fijne hoogtes. Ondanks de barrière die beschermende pakken en brillen opwierpen, is de warme zorg steeds te voelen. Via de ogen wordt verbinding gezocht en gevonden. De angst wordt milder, het leven kan en mag losgelaten worden. Zorgende handen bieden letterlijk steun. Waar het kan, is familie aanwezig. Soms wordt er afscheid genomen via raamcontact en Skype. Onwezenlijk maar diepmenselijk in de contacten. ‘Onze hoed af’ voor zoveel betrokkenheid en inlevingsvermogen. Jonge mensen die dagelijks meer dan het beste van zichzelf geven. Eind mei voelden we dat de wanhoop groeide naar hoop. Er kwam stilaan een lichtpunt aan het einde van de tunnel.
Het was een eer om deel te mogen zijn van dat ‘onwezenlijke’ verhaal. ‘Geroepen worden’ om nabij te zijn in de breekbare momenten van het leven. Een luisterend oor en klankbord te zijn voor de opwellende emoties. Samen bewegen tussen wanhoop en hoop. Jezus’ kracht voelen in de pijn van het leven.
Uit eerbied voor de bewoners die vandaag niet meer zijn, besluit ik met het gebed Bij het sluiten van de Kist (uit: Marinus van den Berg, ‘Meegaan tot het einde. Stervende mensen bijstaan.’):
Het huis van je lichaam
zal hier niet meer gezien worden.
Je kracht, je bezieling,
sluiten we in ons hart
Je naam sluiten we niet uit
maar krijgt een plaats
in ons herinneren.
Chris Van Beersel
Pastor en stafmedewerker ‘wonen en zorg’
Lees meer over de visie van de Zorggroep Zusters van Berlaar op www.zorggroepzvb.be
