In februari 2016 gaat Stephan Sanders voor het eerst sinds lange tijd naar de kerk. Niet voor een trouwerij of begrafenis, maar omdat hij moet van zichzelf. Onderhuids heeft zich jarenlang een Godsbesef opgehoopt dat erkend wil worden. Maar zijn religieuze wending gaat gepaard met een onbehoorlijke hoeveelheid schaamte, een gevoel dat hij steevast met ironie verhulde.
Bij zijn eerste kerkgang is er geen ontkomen aan. Er staan meteen camera's opgesteld, want de Heilige Mis in de Sint Nicolaasbasiliek in Amsterdam wordt uitgezonden op tv. Niet alleen God maar ook de wereld is getuige.
Hoe komt het dat een nieuwgelovige zichzelf zo minnetjes weerspiegeld ziet in het publieke oog? Wat heeft God van doen met schaamte? En met kleur, seksualiteit en adoptie? Sanders formuleert al tastend zijn antwoorden terwijl de schaamte steeds over zijn schouder meekijkt.
