Het feest van de Drie-eenheid leidt ons vanuit het mysterie van God naar het wezen van ons mens-zijn. We zijn er omdat God er is. Zonder Hem zou er niets zijn. Wie we zijn, wat we doen, ons denken en spreken: het komt allemaal voort uit Zijn verlangen dat het zou bestaan. We zijn gewild én geliefd door God die in zichzelf Liefde is en deze Liefde delen wil met wie en wat anders is dan Hemzelf.
God deelde dit volop aan ons mee toen we het doopsel ontvingen. Hij liet Zich als water vloeien over ons en zalfde ons met Zijn kracht. Samen met alle christenen werden we als nieuwe leden van de kerkgemeenschap ingevoegd in dat goddelijk leven. Geliefd en gewild zijn over ons de drie namen van God uitgeroepen: de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Iedere naam is God en God is Vader, Zoon en Geest. Leven vanuit de doop – zoals de bisschop het doopproject in ons bisdom heeft betiteld – is leven vanuit God, vanuit zijn eenheid én vanuit de rijke verscheidenheid die in Hem is. Vanuit God zijn we mens, samen mens en samen christen.
De eenheid en verscheidenheid van God is ook het wezenskenmerk van de Kerk én van haar ontelbaar vele parochies over de gehele wereld. De Geest schenkt ons een verscheidenheid aan gaven als ledematen van een lichaam, maar verenigt ons allen. Omgekeerd veronderstelt die eenheid ook een verscheidenheid. Het woord ‘verbondenheid’ drukt dit wellicht nog het best uit. Het ene kan niet zonder het ander maar bestaat dank zij het geheel en draagt er juist toe bij.
Vanuit deze gedachten over God en de parochie hebben we als parochieploeg in de voorbije maanden – ondanks de beperkingen wegens de coronapandemie- een luister- en denkproces opgestart over onze roeping en zending, nu en in de komende jaren. Daarbinnen vervullen het samenkomen op zondag en de zondagsviering zelf een sleutelrol. We hebben jullie dan ook bevraagd op jullie zienswijze. We kunnen niet in een glazen bol kijken, maar we kunnen ook niet naast een aantal evoluties die nog buiten het grote impact van de pandemie te zien zijn.
Na enkele aanpassingen in 2017, hebben we een raadpleging gehouden via invulstrookjes of een ander kanaal over het parochieleven en meer bepaald ook de vieringen in de verschillende kerken. De antwoorden waren – zoals te verwachten- heel divers. Ze werden toegelicht op het parochieberaad van 7 maart en verder besproken.
Het viel ons toen op hoe belangrijk voor velen de zondagsliturgie blijft.
Heel wat inzenders beklemtoonden de zang, maar ook het samen kunnen vieren in een verzorgd kerkgebouw en een onthalende gemeenschap. Vieren in de eigen kerk werd als een veelgehoorde wens naar voren geschoven. Anderen die wisselen van viering en kerk legden vooral de nadruk op het verbindende karakter en bemerken de verschillen in kwaliteit en atmosfeer.
Het viel ons ook op dat er niet of zelfs weinig aandacht werd besteed aan het verkondigen van het geloof, het volgen van catechese, het welkom heten van nieuwkomers en de diaconale zending van de parochie.
Slechts één keer vonden we het "bundelen van de krachten" terug, juist in het licht van de veranderingen in het parochielandschap. Er valt immers niet naast een neerwaartse trend te kijken in het bijwonen van de eucharistie binnen meerdere van onze kerken. Ook het aantal actieve voorgangers is verminderd.
We stelden als ploeg eerder al voorop dat we in onze planning rekening moeten houden met een regeling bedoeld voor meerdere jaren.
Vanuit al deze bedenkingen en adviezen is de parochieploeg na herhaald intern overleg toegegroeid naar het vastleggen van een rooster voor de weekendvieringen met ingang vanaf 6 en 7 augustus.
Bij de uitnodiging voor het parochieberaad schreven we al dat we niet alle vieringen zullen behouden maar evenzeer dat er plaats blijft voor weekendvieringen in meerdere kerken naast die in de kathedraal om 11u.
Aan de zondagsviering in de kathedraal die als bisschopskerk tevens parochiekerk is zijn nu al meerdere jaren de catecheses verbonden voor volwassenen, huwenden, vormelingen en dopelingen. Om die reden en de nabijheid van het Sint-Baafshuis waarin deze catecheses doorgaan houden we vast aan 11u als aanvangsuur.
- We behouden twee zaterdagavondvieringen, die om 17u in de kerk van O.-L.-Vrouw Presentatie (Klein Begijnhof) samen met de Sint-Michielsbeweging en de viering om 18.00u in de Sint-Stefanuskerk bij de paters Augustijnen. De viering in de Sint-Michielskerk van 17u30 vervalt.
- Op zondagmorgen is er om 9u30 viering in de kerk van Sint-Salvator. We houden deze aan voor een periode van twee jaar. Op hetzelfde tijdstip is er de viering in de O.-L.-Vrouw Sint-Pieterskerk die dus vervroegt van 11.00u naar 9u30 met behoud van de fijne en jarenlange gewoonte – reeds meer dan 25 jaar !- om na te praten bij een drankje.
- De zondagsviering om 10.00u in de Sint-Niklaaskerk valt weg. De weekdagvieringen om 11.00u en gelegenheidsvieringen blijven daar wel doorgaan.
- De viering om 11u in de kathedraal hebben we reeds vermeld. De viering om 11u in de kerk van Sint-Antoniuskerk blijft met ook daar het gebruik om na te praten. Op bepaalde tijdstippen evenwel zullen de koren uitgenodigd worden om aan te sluiten bij de viering in de kathedraal zodat er dan op die momenten geen zondagsviering zal plaatsvinden in die kerk.
- Op zondagavond is er eucharistie in de Sint-Jacobskerk om 18u30.
Op deze wijze zijn er zeven weekendvieringen die vanuit de parochie zelf plaatsvinden, naast de vieringen in de kloosterkerken.
Dit nieuwe rooster is meer dan een noodgedwongen bijstelling van het vieringenrooster als betrof het een louter organisatorische kwestie. De bedoeling is en blijft om op een verbonden wijze parochie te zijn en te blijven hier in Gent-Centrum, een parochie die niet alleen met instandhouden of afbouwen bezig is, maar zich ook actief naar de toekomst wil bewegen om ervoor te zorgen dat we morgen én overmorgen Kerk kunnen zijn in en voor deze stad. Daar dragen we allemaal nu onze verantwoordelijkheid voor door onze actieve deelname en betrokkenheid op het parochiale leven.
We zijn er ons maar al te zeer van bewust dat afschaffen of aanpassen pijn doet, vooral bij hen die sterk betrokken zijn op de plaatselijke viering. Het is ook onze pijn.
Deze uitkomst is er ook niet gekomen zonder slag of stoot. Het is belangrijk deze pijn en frustratie te benoemen. Het is evenzeer belangrijk ze te plaatsen binnen de horizon van de parochie en in het licht van de toekomst. Het feest van de Drie-eenheid is ons durven laten bewegen door de dynamiek die in God is, zonder schrik te hebben, vanuit een sterk geloof dat Zijn Geest ons leidt. We zijn er niet omwille van onszelf maar dankzij Hem en voor elkaar. God stuwt ons verder verbondenheid met elkaar als we ons daarvoor openstellen. Dat is onze hoop, als wij durven hopen op uw begrip.
De parochieploeg
Flor Brondeel, Bernard Bruning, Ludo Collin, Matthias De Blaere, Henk De Pue, Lowie De Spiegeleer, Hilde Flobert, Jürgen François, Roland Hebbelinck, Wim Holderbeke, Guillaume Migbisiegbe, Karel T’Hooft, Pascal Veeckman
