Tom fiets ten voordele van ‘Ten Dries’ in Zwevegem. Tom wil de kinderen en de jongeren een extra duw in de rug geven door financiële middelen te verzamelen voor hun vrije tijd (hobby’s, jeugdbeweging,…), voor wanneer de Sint langs komt,…Momenteel staat de teller op 350€, maar er kan nog veel meer bijkomen!!! Overschrijven kan op rekeningnummer: BE31 7360 4776 1955, met als mededeling ‘Compostella’. Héél veel dank voor jullie milde steun!!!
Dag 4 (22 mei)
Dreux – Châteaudun
"Kastelen, kasseien en kuitenbijters: van Zonnekoning tot Chartresblauw"
Vandaag zetten we koers naar de westelijke route richting Compostella. Het belooft een vrij vlakke rit te worden — hoera voor onze kuiten — maar de streek is allesbehalve saai: slingerende weggetjes, charmante dorpjes, en uitzichtjes die rechtstreeks uit een reisbrochure lijken te komen.
Onze eerste halte is Maintenon, een absolute must-see voor Wim. Hier prijkt het imposante kasteel dat ooit toebehoorde aan Madame de Maintenon, de geliefde en geheime echtgenote van Zonnekoning Lodewijk XIV. Helaas krijgen we niet veel zicht op de beroemde tuinen — blijkbaar zijn die alleen voor wie een ticket én tijd heeft. Maar goed, de sfeer is er royaal genoeg.
Na een goeie 45 kilometer verschijnt Chartres aan de horizon — een stad die in zowat elke reisgids met gouden letters staat. We naderen via de schilderachtige benedenstad, een wirwar van oude straatjes, bruggetjes en huizen die verhalen lijken te fluisteren. Mooi? Absoluut. Comfortabel? Niet bepaald. Die kasseien zijn keihard voor onze banden én onze achterwerken.
En ja hoor, benedenstad betekent... klimmen! Met de tong op het stuur bereiken we puffend de bovenstad. Maar het is het waard: daar staat ze, de indrukwekkende Kathedraal van Chartres. Een gotisch meesterwerk dat zo’n beetje op elke top-tien-lijst van wereldwonderen prijkt. Binnen baadt alles in dat beroemde Chartresblauw — alsof het zonlicht hier een speciaal filter gekregen heeft.
Na een vlugge stempel in ons pelgrimspaspoort en een lunch met uitzicht laten we Chartres achter ons. Het landschap opent zich weer: uitgestrekte velden, hier en daar een slaperig dorpje. Sprookjesachtig mooi, maar zonder voorzieningen. C’est la France., maar eten of drinken scoren wordt een uitdaging. Frankrijk zoals het leeft en ademt.
Na zo’n 85 kilometer rollen we binnen in Bonneval — volgens de locals het “kleine Venetië van de Beauce”. Een knus stadje aan de Loir, met bruggetjes, waterpartijen en huizen die zichzelf bewonderen in het water. We maken een kort rondje, pikken de oude abdij mee (nu een ziekenhuis, maar nog steeds een plaatje), en zetten dan koers naar onze laatste halte van de dag: Châteaudun.
Daar wacht nog één laatste klim — want natuurlijk ligt ook dit kasteel strategisch bovenop een heuvel. Een echte blikvanger, deze stenen wachttoren boven de rivier. We maken een snelle stop, knippen nog een paar foto’s, en dan… tijd om de benen omhoog te leggen. Hotel, hier komen we!
In zo’n kader overnachten … niet mis hé?
Naast kastelen bezoeken onze vrienden ook prachtige kerken.
En zo kom je op plaatsen waar je anders niet komt.
"Wie Chartres wil zien, moet het eerst verdienen – vooral met zadelpijn en een klimmetje."
Dag 5 (23 mei)
Vandaag trappen we de dag op gang in het gezelschap van een oude bekende: de Loir. De rivier slingert vrolijk met ons mee — nu eens links, dan weer rechts, soms even uit beeld en dan ineens weer opduikend tussen de bomen. Een rustige, speelse start van de dag. Alsof de rivier ons zachtjes richting zuiden duwt.
Rond de middag rollen we Vendôme binnen, waar de indrukwekkende Abbaye de la Trinité ons opwacht. Ooit een machtige benedictijnenabdij, nu een prachtige plek om even stil te staan — én hopelijk een stempel te scoren voor ons pelgrimspaspoort. De hoge torens fluisteren zachtjes verhalen uit een ver verleden. Even luisteren… en dan weer verder.
We verlaten Vendôme via de oude stadspoort, de Porte Saint-Georges — de enige die nog overeind staat. Een beetje alsof we symbolisch een andere tijd achter ons laten. Daarna zetten we koers richting Tours, en krijgen we gezelschap van een nieuwe waterkameraad: de Loire. Geen gedresseerd riviertje, maar een échte wilde — zonder dammen, zonder bochtenwerk uit een tekentafel. Gewoon de Loire, zoals ze al eeuwen stroomt.
Tours zelf voelt meteen als een stad met een ziel. Eeuwenlang was dit een belangrijke plek voor pelgrims, vooral dankzij Sint-Maarten, die hier begraven ligt. Zijn oorspronkelijke kerk is grotendeels verdwenen, maar wat ervoor in de plaats kwam — een neobyzantijnse basiliek — ademt nog steeds sereniteit en grootsheid.
We brengen er een kort, maar ingetogen bezoek. Daarna verkennen we de stad per fiets: smalle steegjes, levendige pleintjes, oude gebouwen die je onderweg toefluisteren dat ze nog veel meer te vertellen hebben.
En dan komt het besef: vanaf morgen rijden we op de Via Turonensis, een van de vier officiële pelgrimsroute.
Op dag 5 van de fietstocht stellen we vast dat ze zeker en vast op de goede weg zijn!
Een eerste foto met Saint Jacques, maar ’t is nog niet de echte, hoor. Op naar Compostella!
"We volgden de Loir, ontmoetten de Loire en verloren onderweg vooral het noorden."
Dag 6 (24 mei)
In Châtellerault houden we even halt. We steken de stad door via een oude spoorbrug en rijden langs de rustige oever van de Vienne. Daar staat een prachtige brug met twee robuuste torens te blinken. Wist je dat in een van die torens ooit het Edict van Nantes werd ondertekend? Iets verder duikt opnieuw Sint-Jacobus op, dit keer als standbeeld in volledige pelgrimsoutfit. We kunnen niet anders dan even stoppen — en een bezoekje brengen aan de Sint-Jacobskerk.
Wat later passeren we bij Vieux-Poitiers een mysterieuze ruïne die doet denken aan een wachttoren. In werkelijkheid zijn het resten van een Romeins amfitheater. Het is gek om te beseffen dat we fietsen op een pad dat ooit de hoofdweg van een Romeinse stad was. Het nodigt Tim en Tom uit tot een duel, wie eindigt eerst.
Drie kilometer verder komen we bij een plek met grote historische betekenis: het slagveld van Poitiers, waar Karel Martel in 732 de Moren versloeg. In Spanje zullen we Jacobus later leren kennen als Santiago Matamoros, de Morendoder. Een naam die laat zien hoe sterk geloof, strijd en pelgrimage ooit verweven waren.
Een laatste stop in Dissay, bij een sprookjesachtig kasteeltje dat ooit het zomerverblijf was van de bisschop van Poitiers. En dan… is het zover. We naderen Poitiers, de stad van de honderd torens, gebouwd op een heuvel en boordevol charme.
Zoals het hoort, brengen we een bezoek aan de Sint-Hilairekerk — eeuwenlang een vaste halte voor pelgrims. Daarna trekken we nog even naar het oude paleis van de graven van Poitou, nu een gerechtsgebouw. Vooral de enorme middeleeuwse zaal met haar glas-in-loodramen en drie reusachtige haarden maakt indruk.
Maar eerlijk? Het enige waar wij nu nog aan denken… is het bed. En ja: dat wacht. Gelukkig maar.
Wat een passende straatnaam op de weg naar Compostella!
‘Elke reden is goed om even af te stappen’, schrijven onze vrienden. Op Gods weg mag dat zeker en vast!
"Elke boog, brug en basiliek is een goed excuus om even af te stappen."
Dag 7 (25 mei)
Tours – Angoulême
"Rustige rit, stevige finale – en wat een uitzicht!"
Bij het vertrek uit Poitiers slingeren we langzaam omhoog, weg uit het dal van de Clain. Voor ons strekt zich een golvend landschap uit — akkers, bossen en wijngaarden wisselen elkaar af in een soort rustgevend ritme. Het voelt een beetje alsof de dag zichzelf op gang wiegt.
Niet veel later duikt Nouaillé-Maupertuis op. Een dorpje recht uit een sprookjesboek, compleet met oude stadsmuren en een charmante poort. Aan de rand van het kabbelende riviertje staat een indrukwekkende abdijkerk. Je voelt gewoon dat dit plekje al eeuwen meegaat — rustig, bijna onverstoorbaar.
We trappen verder en komen aan in Charroux. Ooit een belangrijke plek in de middeleeuwen, vandaag vooral een heerlijk stadje om even door te dwalen. Onder het houten dak van de oude markthal is het aangenaam flaneren, en de overgebleven abdijtoren is echt imposant. Hier werd ooit de “Vrede van God” uitgeroepen — een poging van de kerk om bescherming te bieden in woelige tijden.
De rit voert ons dieper de Charente in, en de kilometers tikken rustig door. Tot slot: Angoulême! Maar die houdt zich niet zomaar gewonnen — de stad ligt op een hoogte, dus we krijgen nog een laatste klim cadeau. Ooit stonden hier stevige stadsmuren, nu zijn het brede boulevards met uitzichtpunten.
De oude binnenstad is charmant en vol kronkelende straatjes. De kathedraal Saint-Pierre steelt de show, maar eerlijk? Het uitzicht vanaf hier is de echte verrassing. Een weids panorama over het landschap dat we vandaag doorkruisten. De benen zijn moe, maar dit zicht… dat maakt álles goed.
Een kleine pauze om in alle rust te genieten van … en ondertussen ook even de GSM checken!
Niet alleen prachtige cultuur, maar ook natuur waar Tom en co doorheen fietsen.
"Vandaag ontdekten we dat 'licht glooiend' fietsersjargon is voor 'je gaat kapot'."
Dag 8 (26 mei)
Angoulême – Cadillac
"Bloed, zweet en Bordeaux"
Vandaag staat er een serieuze rit op het programma: 155 kilometer — de langste etappe van onze hele tocht. We tanken stevig bij aan het ontbijt (alles mag, vandaag is niets te veel), want de benen gaan het voelen. Zo vroeg mogelijk proberen we te vertrekken, al blijft het inpakken van de fietszakken elke ochtend opnieuw een opdracht in een escape room.
Toch kunnen we het niet laten om even van de route af te wijken voor een ommetje naar Villebois-Lavalette. Je ziet het al van ver liggen op z’n heuvel: een middeleeuws stadje met een verhaal. Pelgrims vonden hier ooit onderdak, en de sfeer ademt nog altijd die oude rust uit.
In Ronsenac houden we even halt bij een mysterieuze wensbron in het dorpscentrum. Eeuwenlang kwamen mensen hier voor een beetje hoop of genezing. En wie zijn wij om dat over te slaan? Even later fietsen we Aubeterre-sur-Dronne binnen, een pareltje van een dorp. We dalen af in de rotsen naar de indrukwekkende Eglise Monolithe Saint-Jean, een kerk volledig uitgehouwen in de rotswand. Twee verdiepingen, een zeshoekig mausoleum, en een sfeer die je even stil maakt. We laten weer een stempel achter in onze "credencial", en eentje in ons geheugen.
Vanaf Saint-Aulaye duiken we het Forêt de la Double in: een zee van groen met hier en daar een kasteel, een vijver, een oude boerderij. En dan, ineens: wijnranken! We fietsen langzaam de Bordeauxstreek binnen. De zon doet haar best, en wij ook.
Na zo’n 120 kilometer komen we aan in Saint-Émilion. Het stadje bruist van het leven en geurt lichtjes naar wijn (of is dat verbeelding?). We laveren door de charmante straatjes en zoeken de Eglise Monolithe de la Madeleine op, ook helemaal uit de rotsen gehouwen. Wat een plek.
Dan het laatste stuk: we steken de Dordogne over en glijden naar ons eindpunt van vandaag, Béguey, aan de oevers van de Garonne. De benen doen pijn, maar het uitzicht maakt veel goed. En morgen? Morgen rusten we!
"Een etappe als een fles wijn: zwaar, rijk en met een lange afdronk"
Ook wij zijn onder de indruk van deze foto! Een uitgehouwen kerk in de rots, amai zeg!
Ruik jij ook al de Saint-Emilion?
Dag 10 (28 mei)
Cadillac – Tartas
"Alleen in het dennenwoud – pelgrims, pijn in de benen en een lasagne uit de magnetron"
Vandaag doorkruisen we de Landes – een uitgestrekt groen tapijt van eindeloze bossen en kaarsrechte wegen. Hier woont bijna niemand, en dat merk je: dorpjes zijn schaars, winkels nog schaarser, en de wind heeft vrij spel. Hij kan je vriend zijn… of een koppige tegenligger.
Wegen zijn hier geen overvloedige luxe, dus we blijven trouw aan de route. Zodra we een dorpje spotten, grijpen we onze kans om wat eten in te slaan – je weet nooit wanneer de volgende stop komt. In Illats passeren we het kruispunt waar pelgrims vroeger moesten beslissen: de Landes in, of eromheen?
In Retis maken we een korte tussenstop bij de kapel van Sint-Catherine. Een schattig kerkje met een groot houten portaal en een mini-muurtorentje. Binnen wacht een beeld van Sint-Jacob en schilderingen van pelgrims op de muur – een klein museum van geloof en verhalen. De sleutel? Die ligt bij Georgette, huisnummer 8. Tom offert zich op voor het avontuur.
De weg wordt stiller en stiller. Uren lijken te verglijden zonder dat we iemand tegenkomen. We wanen ons alleen op de wereld – met enkel het geruis van de bomen als gezelschap.
In Biganon ontdekken we, goed verborgen achter het groen, de oudste kerk van de streek: de 11de-eeuwse St-Pierre-ès-Liens, compleet met antieke muurschilderingen. Moustey verrast ons met twee kerkjes naast elkaar. De kleinste gaf vroeger onderdak aan pelgrims. Voor het kapelletje staat Sint-Jacob, met een steen aan zijn voeten. Vanaf hier is het nog 1.000 kilometer stappen naar Santiago – wij hebben nog 1.256 fietskilometers voor de boeg. Makkelijk!
Via een nieuw fietspad – vroeger een spoorlijn – rollen we richting Pissos. Omdat ons hotel in Tartas ligt in plaats van Dax, verlaten we noodgedwongen even de Via Turonensis. Wat volgt? Een eindeloos rechte weg van 40 kilometer. Saai, lang, rechtdoor… maar gelukkig is er de heerlijke geur van dennengroen om het wat draaglijker te maken.
En dan, eindelijk, Tartas. Een rustig dorpje zonder veel vertier. Restaurants? Gesloten. Dus het avondmaal komt uit de supermarkt – een opwarmmaaltijd die verrassend goed smaakt na zo’n dag op de trappers.
Nog 1000 km te gaan! Proficiat met de 1300 km die jullie al in de benen hebben!!!
Bossen, velden, eenzame wegen, … rust en stilte, … een echte pelgrimstocht voor onze drie fietsers.
“Vandaag fietsten we door een bos zo stil, zelfs Google Maps vroeg: ‘Ben je er nog?’”
Dag 11 (29 mei)
Tartas -Oloron-Ste Marie
"Op naar de pas: pelgrims, paden en een vleugje musketiers"
Pelgrims hebben twee keuzes om de Pyreneeën over te steken. De ene route gaat via Saint-Jean-Pied-de-Port, maar wij kiezen voor de andere kant: via Oloron-Sainte-Marie over de Col de Somport. Dat is trouwens de oudste pelgrimspas richting Jaca — een klassieker dus.
We proberen zo snel mogelijk terug op de Camino te komen en laten ons niet afschrikken door een stukje gravel. In Saint-Vincent-de-Paul passeren we langs het voormalige kamp Buglose, waar tijdens de Tweede Wereldoorlog honderden soldaten uit de Franse kolonies gevangen zaten. Wat er vandaag nog rest: een poort, wat fundamenten, en in de verte een nagebouwde barak. Sober, maar indrukwekkend.
Even verder duikt de enorme basiliek van Buglose op — geen doordeweeks kerkje. In het Berceau de Saint-Vincent-de-Paul ligt een groot kloostercomplex, gebouwd op de plek waar de heilige Vincent werd geboren. Een man die zich zijn hele leven inzette voor de armen. Indrukwekkend én inspirerend.
We steken de Aroud over en rollen Dax binnen: levendig, stijlvol en met een rijke geschiedenis als kuuroord. In de Middeleeuwen lagen hier verschillende hospitalen voor pelgrims — vandaag ligt het begin van Frans Baskenland voor onze wielen. De dennenbossen maken plaats voor weiden, loofbossen en een prachtig slingerend landschap. Een wereld van verschil.
Na een fijne afdaling komen we aan in Peyrehorade, een charmant stadje waar je al een vleugje Spanje voelt. We volgen de Gave-rivier tot in Sorde-l’Abbaye, waar de streek Béarn begint. Vlakbij ligt Athos, een piepklein gehucht aan een smal landweggetje. Dit is de streek van de drie musketiers. Wij voelen ons ook een beetje zo op onze stalen (oké, carbon) rossen.
Via Navarrenx — een prachtig vestingstadje op een hoge oever van de Gave — rijden we verder. Echt een pareltje. En dan bereiken we Oloron-Sainte-Marie, het officiële begin van de Aspedal. De stad bestaat uit drie delen, en het is er levendig. Logisch ook: dit is hét verzamelpunt voor iedereen die morgen de pas over wil.
Tijd om even te zwemmen in dit prachtige decor is er niet. Er moet gefietst worden.
Tom brengt meteen het woord in praktijk.
Maar … af en toe eens afstappen voor een foto met wie hen voorgingen, dat mag zeker.
"De musketiers hadden zwaarden, wij hebben zadelpijn — maar één voor allen, allen naar de top!"
Dag 12 (30 mei)
Oloron-Ste Marie – Jaca
"In de voetsporen van eeuwen: over de Col du Somport naar het hart van Aragón"
Vandaag is het zover: de grote klim over de Pyreneeën staat op het programma. In totaal 56 kilometer bergop, en we voelen het meteen in de benen. Het begint met korte, pittige stukjes, maar na Estaut wordt het serieus. De laatste kilometers zijn ronduit steil. Hier telt maar één ding: goed doseren — adem in, benen rustig laten draaien, en niet té gretig naar de top willen.
De route over de Somport is geen onbekende. Dit is de oude Aragonroute, ooit de populairste pelgrimsweg — zelfs al in prehistorische tijden. De Katharen noemden haar de Sterrenbaan. Mooi toch?
In Sarrance wordt het dal smaller en krijgen we links en rechts indrukwekkende rotswanden te zien. Een totaal ander decor dan waar we onze tocht ooit begonnen. We houden even halt bij de kleurrijke dorpskerk, die hoort bij een oud Norbertijnenklooster. Klein, charmant en vol karakter.
Bij Borce slaan we even van de route af. Een stevige klim van een halve kilometer brengt ons naar dit middeleeuwse dorpje, waar de tijd lijkt stil te staan. Aan de rand staat een oude Sint-Jacobskapel en bij de fontein aan de kerk vullen we onze drinkflessen. Hier kwamen eeuwen geleden al pelgrims voorbij — wij voegen ons in dat rijtje.
En dan… de top! Na 56 kilometer staan we op de Col du Somport. Het landschap is totaal veranderd: kale rotsen, hier en daar een dennenbosje. Voor ons ligt Candanchú — daar dalen we straks naartoe.
De afdaling loopt gesmeerd, en voor we het weten staan we in Jaca. Ooit de hoofdstad van het koninkrijk Aragón, nu een gezellige stad met een indrukwekkende citadel en een mooie middeleeuwse brug. We rollen de stad binnen, klappen onze voeten uit de pedalen en richten onze blik op het belangrijkste van het moment: een zonnig terras.
De Spaanse taal… dat wordt wennen.
Hoog en droog, op 1640 meter, fietsen onze Compostella-vrienden.
Bij het afdalen moeten ze niet alleen fietsen, maar ook herder zijn voor een heleboel schapen!
"We zijn misschien geen heiligen, maar onze kuiten zijn wel al half zaligverklaard."
Dag 13 (31 mei)
Jaca – Sos del Rey Católico
"Berg op, berg af — en ineens slapen we in een sprookje"
Vandaag kiezen we voor de oude pelgrimsroute die ons een mooie lus door de bergen laat maken. De weg slingert zich langs de bergflanken, en we worden onderweg getrakteerd op indrukwekkende vergezichten en die heerlijke geur van dennenbossen. Hier en daar lijkt het alsof we door een ansichtkaart fietsen.
Na zo’n 29 kilometer doemt er op de bergtop een statig vierkant gebouw op in barokstijl: het Monasterio Nuevo. Mooi, maar we rijden er vlotjes voorbij — we hebben iets anders in het vizier. Nog geen kilometer verder ligt het oude klooster van San Juan de la Peña, verscholen onder een overhangende rots. Het is een magische plek, bijna sprookjesachtig. Het binnenplein met zijn sierlijke bogen laat ons even stil worden. Hier liggen ook de eerste koningen van Aragón begraven.
Na een korte stop (en een nog kortere overweging om hier te blijven hangen) kruipen we weer op de fiets. Of eerder: hijsen we ons terug in het zadel — want de benen protesteren. Tijd voor een lange afdaling! We duiken van 1.200 naar 400 meter, langs een prachtige vallei, de Río Aragón als onze gids en de bergen als decor.
Na 75 kilometer glinstert het opaalkleurige stuwmeer ons tegemoet. Bij de dam verlaten we even de officiële pelgrimsroute en gaan zuidwaarts, op zoek naar een slaapplaats — want in Sangüesa is alles volgeboekt.
De grindweg is stoffig, de zon brandt, en ja hoor… nog een helling. Waarom liggen al die dorpen toch altijd bovenaan een heuvel? Alsof het een test is voor onze wilskracht. Maar we zetten door, en uiteindelijk doemt daar Sos del Rey Católico op: een middeleeuws juweeltje, helemaal ommuurd en terecht uitgeroepen tot historisch erfgoed. Hier werd koning Ferdinand geboren, die samen met Isabella Spanje naar de geschiedenisboeken leidde.
Vanavond slapen we in stijl in het prachtige Parador-hotel. Eerst een douche, dan aan tafel. Die luxe? Dubbel en dik verdiend.
Een applaus voor andere fietspelgrims is meer dan op zijn plaats!
De douche heeft deugd gedaan! Ze zien er weer goed uit om naar de ondergaande zon te kijken.
“We zoeken geen kortste weg naar Santiago, maar de langste naar onszelf.”
Dag 14 (1 juni)
Sos del Rey Católico – Los Arcos
"Van Sos naar Los Arcos: een dag vol geschiedenis en gravel"
We belanden op een wel heel bijzonder stukje Camino: een grindpad leidt ons recht de kloof van Lumbier in. Het riviertje Irati kronkelt krachtig tussen de hoge rotswanden door, terwijl gieren boven ons hoofd cirkelen alsof ze nieuwsgierig toekijken. Plots duikt er een donker tunneltje op. Even is het écht donker, maar na een paar meter zien we weer licht aan het einde – letterlijk.
Het landschap opent zich opnieuw en al snel bereiken we, na een goeie 50 kilometer, een magisch plekje: de Ermita Santa Maria de Eunate. Deze achthoekige kapel, omringd door elegante bogen, lijkt bijna op te gaan in het zachte kleurenpalet van de omgeving. Hier ligt geschiedenis onder elke steen. Vele pelgrims vonden hier hun eindbestemming – Santiago hebben ze misschien niet gehaald, maar hun tocht leeft hier voort.
Wat verder in Obanos komen twee grote pelgrimsroutes samen: die van de Col de Somport (onze route!) en die van Roncevalles. Vanaf nu fietsen we op de beroemde Camino Francés.
In Puente la Reina rijden we over een indrukwekkend oud stenen boogbrug, al zo'n 900 jaar oud. Koningin Doña Major liet het bouwen om pelgrims droge voeten te geven – en dat doet het nog steeds. Even verder, bij de Rio Salado, volgen we een stukje originele pelgrimsweg. Een bordje wijst naar een middeleeuws brugje, waar pelgrims hun voeten wassen in het koele water. Drinken? Liever niet – het is zout.
We rollen rustig Estella binnen. Via een oude brug komen we in het sfeervolle centrum, met onder andere het oude paleis van de koningen van Navarra.
Maar dé verrassing van de dag wacht in Irache. Daar ligt een groot wijnhuis met achteraan een unieke pelgrimsfontein: eentje met water én... wijn. Gratis. Natuurlijk vullen we allebei onze flessen – de ene met gezond verstand, de andere met goeie moed. En de webcam? Die zorgt thuis vast voor een glimlach.
In Los Arcos sluiten we de dag af op het gezellige pleintje. Nog even nagenieten in de avondzon, voor we richting hotel trekken voor een broodnodige was, plas en... plof in bed.
Dank u koningin Doña Major om deze brug 900 jaar geleden te bouwen voor onze fietspelgrims!
Gratis wijn of water … en raad eens van welke kraan er hier gedronken wordt? Ja, ja … we hebben het gezien, hoor, deugnieten!
"De weg is lang, het uitzicht wijd — en ergens onderweg vind je jezelf terug."
Dag 15 (2 juni)
Los Arcos – Santo Domingo de la Calzada
"Langs goud, graffiti en een kip in de kerk"
Na zo’n 30 kilometer trappen komen we aan in Logroño, de levendige hoofdstad van de Rioja. De stad bruist – we rijden langs statige oude gebouwen, maar ook opvallende street art die de muren een moderne twist geeft. Een leuke mix van oud en nieuw.
Zodra we Logroño achter ons laten, wordt het rustiger. De drukke wegen maken plaats voor landelijke paadjes, een afwisseling van asfalt en grind. Navarrete doemt op met zijn smalle straatjes die ons uiteindelijk naar de indrukwekkende kerk La Asunción leiden. We stappen af voor een kijkje binnenin – zoveel goud, je vraagt je af hoeveel er uit Latijns-Amerika hiernaartoe is gesleept…
Bij San Millán de la Cogolla besluiten we een kleine omweg te maken. Beneden in het dal ligt het klooster van Yuso, UNESCO-werelderfgoed. Een mix van gotiek en renaissance in een serene, groene omgeving. We zijn het er snel over eens: deze omweg was absoluut de moeite waard.
We eindigen de dag in Santo Domingo de la Calzada. Natuurlijk brengen we nog een bezoek aan de kathedraal – want ja, waar anders vind je een levende kip én haan in een kerk? Een gek verhaal, maar het hoort erbij. En daarna? Tijd voor rust, een douche… en wie weet een glaasje Rioja.
Naast alle kiekens zitten er ook echte kip en haan in de kathedraal van Santo Domingo de la Calzada! Dat stelden onze 3 vrienden vandaag zelf vast!
Na zoveel kilometer fietsen blijven Tom, Tim en Wim sporten: een massa trappen om bij de klokken van de kathedraal te raken.
"Soms is gravel alles wat je nodig hebt om weer even kind te zijn op twee wielen."
Dag 16 (3 juni)
Santo Domingo de la Calzada – Burgos
"Van wijnranken naar wijde verten"
Vandaag laten we de Rioja achter ons en fietsen Castilië en León binnen. Al snel voelt het alsof we alleen op de wereld zijn. Na het verlaten van Belorado volgen eindeloze, stille wegen, met hier en daar een huis of een dorpje. Heuvels, vlaktes, en eindeloos zicht – de stilte werkt bijna meditatief.
Onder onze wielen rolt vooral asfalt, maar halverwege krijgen we eindelijk weer een stuk gravel onder de banden. Eindelijk wat variatie – we worden er spontaan blij van. De regio hier is trouwens niet alleen uitgestrekt, maar ook historisch belangrijk: in de grotten van deze streek zijn resten gevonden van enkele van de oudste Europeanen.
We maken nog een korte stop bij het klooster Cartuja de Miraflores, verstopt in het groen, en zetten dan koers richting Burgos. Ooit de hoofdstad van het koninkrijk Castilië, en dat voel je: statige gebouwen, gezellige pleinen en natuurlijk de imposante kathedraal.
Ons hotel ligt er pal naast – wat een luxe! Met een beetje geluk hebben we straks een kamer met uitzicht op het plein. Wel even puffen om onze fietsen alle trappen op te krijgen… Wat sleuren we toch allemaal mee.
Morgen nemen we een dagje rust. Uitslapen, kleren wassen, op het gemak de stad verkennen… Hopelijk wordt er morgen toch niet te vroeg aan het klokkenzeel getrokken.
Al 16 dagen op de fiets. Wat een prestatie! Proficiat, mannen!
Tijd om vanavond en morgen, woensdag 4 juni, even te rusten! ’t Zal deugd doen. Ze zitten zich bij de ‘eeuwige pelgrim’, maar … waar zijn ze?
"Soms moet je even van de weg af om te vinden wat écht de moeite waard is — en dat is zelden een snelweg
Tom fiets ten voordele van ‘Ten Dries’ in Zwevegem. Tom wil de kinderen en de jongeren een extra duw in de rug geven door financiële middelen te verzamelen voor hun vrije tijd (hobby’s, jeugdbeweging,…), voor wanneer de Sint langs komt,…Momenteel staat de teller op 350€, maar er kan nog veel meer bijkomen!!! Overschrijven kan op rekeningnummer: BE31 7360 4776 1955, met als mededeling ‘Compostella’. Héél veel dank voor jullie milde steun!!!
