Maria-Lichtmis
DURVEN WIJ ONS LEVEN RICHTEN OP GOD?
Tijdens de donkere wintermaanden kijken we uit naar licht. Getuige hiervan de vele versieringen in huiskamers en tuinen, op straten en pleinen. Ze verdringen als het ware de duisternis, brengen sfeer en maken ons blijer. Maar hoeveel te meer nog zien we uit naar het natuurlijke licht, bij het lengen der dagen. Met Lichtmis zijn we al een flink eind op weg. Volgend rijmpje leert het ons: “Mèt Driekeuninge linge de daag eine hanesjrei, mèt Sint-Teunis ein oor, mèt leechtmès twië enne rest tèltj men neet mië.”
En dat licht krijgt juist op het feest van Lichtmis een rijke betekenis. De evangelielezing op deze dag brengt ons het verhaal van Maria en Jozef die, overeenkomstig de Joodse wet, de pasgeboren Jezus opdragen in de tempel; zij wilden hun kindje op een bijzondere wijze aan God toevertrouwen.
Bij het voltrekken van die plicht ontmoeten zij Simeon en Hanna, twee oude mensen.
Aan Simeon was de belofte gedaan dat hij niet zou sterven vooraleer hij de Messias zou zien. Toen hij Maria en Jozef in de tempel ontmoette, wist hij dat de kleine Jezus de langverwachte Messias was. De woorden die hij uitspreekt zijn een waar geloofsgetuigenis waaruit een enorm godsvertrouwen blijkt: “Uw dienaar laat Gij, Heer, nu naar Uw woord in vrede gaan: mijn ogen hebben thans Uw Heil aanschouwd, dat Gij voor alle volken hebt bereid; een licht dat voor de heidenen straalt, een glorie voor Uw volk Israël.”
Profetes Hanna, die veel tijd doorbracht in de tempel, bracht bij het zien van Jezus, hulde aan God en sprak over het kind met allen die uitzagen naar de bevrijding van Jeruzalem. Twee oudere mensen die kijken en wachten, herkennen en bedanken.
We mogen dus wel stellen dat het bij de opdracht in de tempel eigenlijk gaat om een openbaring, zoals we eerder deze weken nog gezien hebben. Denk maar aan Kerstmis waarbij de pasgeboren Jezus als eerste aanschouwd mocht worden door de herders, arme en kwetsbare mensen, maar heel welkom. En aan de wijzen uit het Oosten die bleven zoeken tot ze het pasgeboren kind vonden en in aanbidding voor Hem neervielen. Nu ten slotte wordt Jezus geopenbaard aan twee vrome en plichtsbewuste mensen.
Maria en Jozef, Simeon en Hanna, figuren uit lang vervlogen tijden of spiegels voor ons eigen leven?
Durven wij, zoals Maria en Jozef, ons leven richten op God? Dat is zeker niet vanzelfsprekend in onze huidige egocentrische maatschappij waar men steeds meer de mond vol heeft over zelfbeschikking.
Kiezen wij ervoor om onze kinderen toe te vertrouwen aan God en Gods zegen over hen te vragen? De kinderzegen met het feest van Lichtmis is alleszins een mooie afspiegeling ervan.
Kijken wij zoals Simeon uit naar de komst van de Heer in ons eigen leven en herkennen wij Hem op verrassende plaatsen? Stellen wij Hem, zoals Hanna, aan de mensen voor?
En Jezus zelf, mag Hij voor ons dat Licht zijn en ons verlichten in de spreekwoordelijke duisternis van ons leven? Proberen wij zelf ook licht te zijn voor anderen? Een klein lichtje is al voldoende om richting aan te geven, hoop en perspectief te bieden. We worden er alvast toe gezonden met Lichtmis.
En zo is 2 februari misschien toch niet zo’n alledaagse dag; in ieder geval veel meer dan alleen maar een weerkundig geheugensteuntje.
Miet Joriskes
Foto: © Mamaliefde.nl
