‘We houden van Sint-Leonardus, maar ook van Sint-Andreas!’
Tony en Marina hebben in Middelkerke een tweede verblijf en zijn bekende gezichten geworden in onze parochie en in de Sint-Willibrorduskerk, waar ze wekelijks de zondagsviering bijwonen. Achter deze gezichten schuilen twee innemende mensen met een gelovig en dienstbaar hart. Wij laten hen aan het woord.
Vanwaar zijn jullie afkomstig en wat doen jullie in het dagelijkse leven?
Marina: We wonen in Aartselaar, een gemeente tussen Antwerpen en Boom. Waarschijnlijk door velen van jullie bekend van de dagelijkse files op de A12. De gemeente telt zo’n 14.000 inwoners. Ik woon er al van kindsbeen. Ik werk in Antwerpen als ICT’er bij GZA Ziekenhuizen, een fusieziekenhuis met drie campussen. Door fusie met ZNA Ziekenhuizen worden we vanaf januari 2024 ‘Ziekenhuis aan de Stroom’ met zowat 10.000 personeelsleden. Ik prijs me gelukkig dat ik enkele dagen per week van thuis uit kan werken. Om tot rust te komen lees ik veel en zing ik graag in ons kerkkoor en in zanggroep ‘Toonaardig’ in Aartselaar. Ik kijk al uit naar mijn pensioen over 2 jaar.
Tony: Ik ben van geboorte een Maneblusser, een Mechelaar dus. Ik kwam in 1986 in Aartselaar wonen om dichter bij mijn werk te zijn. Ik heb mijn hele loopbaan in Antwerpen gewerkt bij het telefoonbedrijf Bell Telephone Company. Ik was er ontwikkelingsingenieur en heb in deze functie zowat de hele wereld afgereisd. Maar toen kwamen de overnames, eerst Alcatel en dan Nokia. Ik was pas 54 toen ik op brugpensioen gesteld werd. Veel te vroeg! Ik viel in het gekende zwarte gat. Ik kon gelukkig terugvallen op mijn ervaring als brandweervrijwilliger en ambulancier bij Bell om in Mechelen nog 7 jaar verantwoordelijke te zijn voor de hulpdienst van het Rode Kruis. En in mijn vrije tijd ontwierp ik elektronische circuits en modeltreinen. Het ingenieursbloed kruipt waar het niet gaan kan! Maar ondertussen was mijn vrouw zwaar ziek geworden en had ze veel zorg nodig. Na een ziekbed van 20 jaar stierf ze in 2015.
Dan zijn jullie nog niet zo lang een gehuwd koppel?
Tony: Nee, nog maar 4 jaar! Toen ik weduwnaar geworden ben, heb ik me geëngageerd om actief mee te werken in de parochie. Daar heb ik Marina leren kennen, die al heel actief was in de parochie.
Marina: Onze eerste echte ontmoeting was in de pastorie, toen we de kaarten voor de Goede Week vouwden. We leerden elkaar snel beter kennen en zagen dat het heel goed was! In 2019 huwden we in onze parochiekerk. Zo kunnen we ons, ondanks onze leeftijd een jong koppel noemen!
Stellen jullie even jullie kerk en parochie in Aartselaar voor?
Tony: Onze kerk en parochie zijn toegewijd aan Sint-Leonardus. Hij is de beschermheilige van de gevangenen en wordt vaak afgebeeld met kettingen en boeien. Hij stond tot voor kort nog afgebeeld in het wapenschild van de gemeente Aartselaar, maar hij heeft de plaats moeten ruimen: onze gemeente heet voortaan ‘Aangenaam Aartselaar’.
In onze kerk zijn we fier op ons Van Peteghem-orgel uit de 18e eeuw, maar vooral op de wonderbare klanken die onze organist uit Buggenhout wekelijks uit de orgelpijpen tovert. Ook het gotisch Mariabeeld en St.-Leonardusbeeld uit de 16de eeuw, de eiken preekstoel uit de 17e eeuw en de communiebank in Lodewijk XIV-stijl zijn zeker een bezoekje waard!
Marina: Onze Sint-Leonardusparochie is al meer dan 700 jaar oud. Maar net zoals hier in het bisdom Brugge ontsnappen we ook in het bisdom Antwerpen niet aan het sterk dalend aantal kerkgangers en moeten we de krachten bundelen. Onze Pastorale Eenheid Immanuel bestaat uit 7 parochies die ver uit elkaar liggen: Aartselaar, Boechout, Hove, Kontich, Lint, Vremde en Waarloos. Maar van een pastorale ‘eenheid’ is niet echt sprake. We hebben slechts twee priesters, maar ik moet er meteen bij zeggen dat onze pastoor-emeritus André net zijn 83e verjaardag gevierd heeft, en alleen nog in onze parochie voorgaat in de vieringen. Vandaag voelen wij ons nog verwend met drie weekendvieringen (een op zaterdag en twee op zondag), maar gezien de hoge leeftijd van onze pastoor stellen we ons grote vragen over de toekomst van onze kerk en parochie én van onze pastorale eenheid Immanuel. Veel vieringen in onze pastorale eenheid zijn gebedsvieringen en worden voorgegaan door gebedsleiders die leken zijn. Dus jullie mogen hier in Middelkerke zeker niet klagen met 2 ‘jonge’ priesters!
Jullie zijn allebei zeer actief in de Leonardusparochie?
Marina: Van kindsbeen af ben ik al nauw betrokken bij de parochie. Ik heb vele jaren vormselcatechese gegeven en met een groep jonge catechisten vormelingenweekends georganiseerd in de Hoge Rielen te Turnhout. Ik was ook 10 jaar lang verantwoordelijk voor de Eerste Communie. Ik was lid van het parochieteam en ben nu nog steeds lector en lid van het kerkkoor. We zijn allebei ook lid van de werkgroep Welzijnszorg waar we jaarlijks ‘Soep op de Stoep’ organiseren en twee keer per jaar kledij inzamelen, die dan in een winkel in Antwerpen tegen een goedkope prijs verkocht wordt aan hulpbehoevenden.
We zijn allebei ook lid van de werkgroep Broederlijk Delen. Vóór corona organiseerden we jaarlijks de solidariteitsmaaltijd; sindsdien verkopen we zo’n 150 ‘brunchboxen’ met een uitgebreid ontbijt. Voor beide werkgroepen schrijven we ook de homilie.
Tony: We zijn beiden op de parochie lid van het feestcomité, dat jaarlijks een wafelenbak organiseert; en tijdens de jaarmarkt maken we koude schotels. Ik ben sinds het overlijden van mijn echtgenote misdienaar tijdens uitvaarten en in de weekendvieringen. Ik bedien ook de geluidsinstallatie en projectie via de computer, want alle teksten die samen gebeden worden en alle liederen worden op een groot scherm geprojecteerd. Maar nu we tijdens het weekend vaak in Middelkerke zijn, staan veel activiteiten op een lager pitje.
Hoe zijn jullie in Middelkerke beland?
Marina: Al sinds 1985 breng ik samen met mijn ouders de zomervakantie door in Middelkerke. Ik heb me hier altijd goed gevoeld. Op weg naar hier is er de machtige open ruimte van de polders, die je meteen al ademruimte geven. En eens aan zee zorgt de zuurstof voor verkwikking. Mijn longarts raadt me trouwens al lang aan om de gezonde zeelucht op te zoeken.
Tony: Ja, wie vlak naast de verstikkende A12 woont, kan aan de aantrekkingskracht van de zee niet weerstaan. We zijn dan ook altijd verrast te horen dat veel Middelkerkenaars niet vaak naar de dijk en het strand komen. Sinds 2022 hebben we ons vast verblijf in de Koninginnelaan en zijn we hier bijna elk weekend drie dagen. We vinden dat zalig, zeker omdat we Middelkerke ervaren als een gastvrije gemeente met veel vriendelijke mensen!
Voelen jullie zich al een beetje thuis in de parochie?
Marina: Zeker! Vroeger ging ik altijd naar de Theresiakapel en voelde me er helemaal thuis in die kleine gemeenschap. Jammer dat het niet meer kan, maar ik begrijp het hoor! In de grote kerk hebben we ondertussen al veel andere parochianen leren kennen. Met dank aan Jovita die ons overal uitstekend introduceert!
Tony: Ook ik voel me al helemaal thuis in deze warme parochie. En het doet me deugd dat hier twee jonge priesters zijn en dat pastoor Bart zo mooi kan zingen! We hebben al deelgenomen aan het solidariteitsmaal en aan de oecumenische dienst, twee heel mooie initiatieven. Ik ben blij dat ik nu en dan al een handje heb kunnen helpen: de zangboeken terug in de kast plaatsen, helpen bij de recepties in de kerk, steward zijn tijdens de communie, stoelen terug op hun plaats zetten. Enfin, we zien wel waar en hoe we in de toekomst nog meer kunnen helpen.
Tweedeverblijvers en toeristen zijn in onze kerken aan de kust sterk vertegenwoordigd. Hoe kunnen wij als pastorale eenheid de banden nog meer aanhalen?
Tony: Om mensen nog meer te betrekken is het belangrijk dat er een goede communicatie is en dat informatie over de parochie gemakkelijk te vinden is. Voor ons was het vaak wat zoeken. Maar ondertussen zijn we al goed gewapend: we zijn geabonneerd op Kerk en Leven en lezen graag de lokale bladzijden die zeer verzorgd zijn. We hopen dat we op de website van de pastorale eenheid en in de veertiendaagse nieuwsbrief snel alle informatie zullen vinden. Maar het meest komen we te weten door de gezellige ontmoetingen in of buiten de kerk, al dan niet met een glaasje in de hand.
Hoe zien jullie de toekomst van onze kerk?
Tony: Zoals de meeste gelovigen van onze leeftijd kijken we een beetje angstig naar de toekomst. Ons geloof wordt niet meer overgedragen van generatie op generatie en het aantal praktiserende gelovigen is sterk gedaald. Toch hebben we het gevoel dat veel mensen zich nog aangesproken voelen door het geloof. Kijk maar naar de vele kaarsjes die hier branden! Datzelfde gevoel overviel mij op onze bedevaart naar Lourdes onder leiding van Mgr Bonny. Onze bisschop – en ook een beetje jullie bisschop – is een man die veel in beweging heeft gezet in het bisdom Antwerpen. Hij heeft bij ons veel respect omdat hij zijn nek durft uitsteken om het logge apparaat van de Kerk in beweging te zetten en te moderniseren.
Marina: Ach, niemand heeft een pasklaar antwoord op de problemen van de Kerk. Maar als iedereen wat meer respect zou tonen voor zijn medemens en zijn geloofsovertuiging, dan zouden we al een hele stap verder zijn. Ik heb er toch veel moeite mee dat tijdens vieringen van het Vormsel en Eerste Communie sommige mensen zich respectloos gedragen. Gelukkig is dat een minderheid, maar toch …
Tony: Maar dat belet ons niet om optimistisch te blijven en ons als christenen te blijven inzetten. Ons geloof maakt deel uit van ons dagelijks leven en is de bron van ons sociaal engagement.
Jo Broucke
