Samenwerken werkt… en dat zullen de vormselcatechisten geweten hebben. Er werd een programma in elkaar geknutseld waar enkele rode draden duidelijk zichtbaar werden: Broederlijk Delen – klimaat – verbondenheid – vrede – ecologie – maatschappij.
Wij waren in elk geval heel erg benieuwd hoe de jongeren met deze thema’s omgaan. Hoe vaak horen we immers niet: “De jeugd van tegenwoordig…” maar wel zo dikwijls met een negatieve bijklank.
We gingen van start met een boodschap van de paus: ‘Hoe zorgen voor mens en natuur?’.
Stof tot nadenken…
Daarna werd de groep opgesplitst en kon er rond drie thema’s gedachten uitgewisseld worden. Af en toe werd er eens heel hard nagedacht, vielen er bij vele vragen ook stiltes. Maar ligt er in die stiltes soms ook geen antwoord?
Duidelijk was wel dat de aangekaarte onderwerpen onze jongeren niet koud lieten. Wanneer het ging over mens en maatschappij, dan viel het echt op dat ze de kaart van de zwakkeren trokken. Bij het thema vrede kwam meermaals naar voor dat de wapens wereldwijd eigenlijk wel mogen zwijgen. Ecologie, daar beginnen ze liefst voor eigen deur of in de achtertuin gaande van afval sorteren tot bomen aanplanten. Broederlijk Delen, daar werd de schijnwerper op Congo gezet en nader toegelicht.
Als ik de neergepende voornemens uit de wenspot lees, wel, dan zitten we er met de Middelkerkse 12-jarigen nog zo slecht niet voor! Ze hebben een groot hart dat alvast klopt voor zaken die ook Jezus nauw aan het hart lagen.
Wij konden dus heel even door hun ogen kijken hoe zij de huidige wereld bekijken: met veel goede moed en kleinschalig. En alle kleine beetjes helpen zeker? Die goede voornemens delen, om de droom van God te verwezenlijken, of zoals een vormeling het verwoordde: “Ik werk aan een wereld waar mensen elkaar graag zien.” Ontroerend puur toch?
Het luik met de workshops werd hartelijk afgesloten en het werd stilletjes tijd om ook Jezus aan het woord te laten. De parochianen druppelden de kerk binnen en het werd een mooi samenspel tussen jong en oud die samen op pad gaan, met God als gids en lichtbaken.
Een nieuwe wereld aan het licht brengen kun je niet in je eentje. Dat werkt gewoon niet. Maar samen: slaagkans veel groter!
In de viering kregen we de kans om onszelf onder de loep te nemen. Dromen realiseren, relaties en vriendschappen uitbouwen, … heden ten dage al sterke uitdagingen! Maar kleine stapjes voorwaarts zetten en positief blijven denken helpen daarbij.
Een speciaal moment voor onze kandidaat-vormelingen was er toen het opleggen van het kruisje aan bod kwam, voorafgegaan door de naamopgave. Kind van God, in de palm van Zijn hand neergeschreven. In het bijzijn van de parochianen stapten ze trots naar voor, elkeen op weg naar het Vormsel, klaar voor de sprong in het leven waar jongeren veel van verwachten. Het kruisje, een teken van Gods nabijheid, Zijn onvoorwaardelijke trouw, kracht en liefde, Zijn ‘God zegene en beware je’ voor ons als christenen onderweg, geruggesteund. Want ontmoeten wij Hem niet in elke mens die naast ons staat? In de ogen van een kind, in de vragen van een jeugdige, in het zoeken van een jongere? Wij vinden Hem toch in het verhaal van verliefden, en in de vreugde van gelukkige momenten? Maar ontmoeten we Hem ook niet in de ogen van de verdrukte en in de angst van een arme, of bij pijn en verdriet? Wel, met dat ene kleine gebaar: dat kruisje of een God zegene en beware je, dat is kracht geven, tijd maken voor iemand die in de rats zit of vertrouwen geven aan iemand die zoekende is. Vergeven en opnieuw beginnen, loslaten en afstand nemen. Goed luisteren naar elk woord dat leven geeft. Putten aan de bron om weer onze weg verder te kunnen zetten, vertrouwend op wat de toekomst brengt. Durven vooruit kijken met iedereen die we ontmoeten en daarbij vooral: samenwerken, dat werkt toch zo aanstekelijk!
Sylvia Bekaert
