Een geïmproviseerde intocht
Jezus en zijn leerlingen naderen Jeruzalem, het einddoel van hun lange tocht uit Galilea.
De beslissende dagen zijn nabij. In zijn prediking en vele wonderen heeft Jezus reeds duidelijk laten vermoeden dat Hij een bijzondere boodschap van God te brengen heeft, een beslissende boodschap, en dat Hij zelf een bijzonder iemand is, de langverwachte Messias, zelfs Gods eigen Zoon.
Het wordt tijd dat eens allemaal in een uitdrukkelijk gebaar te bevestigen.
Het is het geschikte moment, er is veel volk op de been, de stad zit vol pelgrims.
Een blijde intocht kan een goed idee zijn, op dat gebied zijn ze in de hoofdstad wel één en ander gewoon, grote optochten met wagens en paarden, versierde straten en een enthousiaste menigte.
Maar Jezus en de leerlingen moeten er wel voor zorgen dat er geen dubbelzinnigheid ontstaat, Jezus heeft geenszins de pretentie een vorst te zijn zoals de keizer van Rome of koning Herodes.
Zijn koningschap is een geestelijk koningschap, wapens en geweld komen er niet aan te pas, Hij wil de mensen binnenleiden in het koninkrijk van God.
Als Jezus koning is, dan is het in feite God die regeert, de God van liefde.
Nu nog de praktische organisatie, met een beetje verbeelding en creativiteit kun je reeds heel veel bereiken.
Ze hebben natuurlijk een rijdier nodig, een blijde intrede kun je niet te voet doen, ze gaan dus maar een rijdier lenen.
Jezus zendt twee van zijn leerlingen voorop naar een dorp, daar zullen ze een veulen vinden dat vastgebonden staat en waarop nog nooit iemand gezeten heeft, dat jonge dier wijst op het nieuwe van dit beslissende gebeuren.
De mensen zullen natuurlijk protesteren maar hen uiteindelijk ongemoeid laten en zo geschiedt.
We zijn gewoon ons de intocht van Jezus voor te stellen op een ezeltje, maar Marcus en Lucas hebben het enkel over een veulen, het kan dus ook een jong paard geweest zijn.
Matteüs spreekt van een ezelin en een veulen omdat hij de intrede in verband brengt met de profetie van Zacharia:’ Zeg aan de dochter Sion: zie uw koning komt tot u, zachtmoedig en zittend op een ezel, op een veulen, het jong van een lastdier’.
Ze brengen het dier bij Jezus en moeten het eerst nog wat optuigen, geen probleem: ze gooi-n en hun mantels over en Jezus heeft een feestelijk rijdier.
Ook de straten zijn vlug versierd, de toeschouwers gooien er hun eigen mantels op en gaan takken hakken in de velden.
Het zijn groene takken, ook die wijzen op het nieuwe begin, ze zwaaien er mee en zingen een oude bede ’Hosanna’, ’kom toch bevrijden’ en ze jubelen ‘gezegend de komende in de naam des Heren, geprezen het komende koninkrijk van onze vader David.’
Met die gezangen heten ze Jezus welkom in de vreugdevolle stad en ze worden opgeroepen Hem te volgen op de weg die Hij de komende dagen zal gaan.
Jezus zal nog een paar tekens stellen, er is zijn minder vredevolle intrede in de tempel waar Hij de kooplieden verjaagt en het intrigerende verhaal van de verdorde vijgenboom.
Maar bij het volk kan de stemming vlug omslaan en plots verandert het ‘Hosanna’ in een ‘kruisig Hem’.
Na de intrede volgt het lijden, maar uiteindelijk zal de Vader het laatste woord hebben.
We noemen de dag van deze intrede ‘Palmzondag’ omwille van de groene takken waarmee de mensen Jezus verwelkomden.
Het is een feest dat nog tamelijk goed heeft stand gehouden, er is altijd meer volk in de kerk voor de plechtigheid waarin de takken worden gezegend en een kleine processie gehouden om Jezus te verwelkomen.
Voor sommige mensen is dit de enige dag op een jaar dat ze naar de kerk komen, maar ik vrees dat ze niet allemaal naar de viering komen om de Heer te verwelkomen en Hem op zijn weg te volgen.
Het gaat vooral om dat takje van de buxus dat ze graag in grote hoeveelheid meenemen en bijna beschouwen als een achtste sacrament.
Er is niets mis met dat takje, het jonge groen brengt ons een blijde boodschap van leven.
Maar dat takje alleen zonder de Heer echt welkom te heten en Hem te volgen heeft niet zoveel zin.
Laat deze takjes gericht zijn op degene om wie het werkelijk gaat, de Heer die niet alleen als koning, maar ook als lijdende dienaar is ons midden komt.
Luc De Baene
