Onze Sint-Salvatorkerk heeft welgeteld nog één actieve acoliet. Het is de 79-jarige Congolees Jean François Kabongo, die met veel toewijding de misvieringen dient. We gingen met hem kennis maken en vroegen hem hoe hij bij ons is terechtgekomen.
Jean François: ‘Toen de politie onze aanwezigheid op ons thuisadres in Harelbeke kwam vaststellen, was dat eveneens de eerste vraag die gesteld werd: hoe ben je hier gearriveerd? In mijn geboorteland was ik luchtverkeersleider. Dat was onder het dictatoriaal regime van Mobutu, de toenmalige president van Zaïre. Op een dag werd ik door de Staatveiligheid op mijn werkplek gearresteerd. Ik werd opgesloten en gemarteld. Ik heb weten te ontsnappen en het land te ontvluchten om mijn leven te redden. België was het land dat mij en mijn vrouw als vluchtelingen heeft opgevangen. Ze stuurden ons naar Herenthout in de Kempen, waar we 11 jaar hebben gewoond. Tot we een betaalbare woning in Harelbeke hebben gevonden dankzij het woonkrediet van het Vlaams Woningfonds. En zo zijn we hier gearriveerd. We zijn het hier intussen gewoon, we zijn geïntegreerd en gelukkig’
Hoe bent u misdienaar geworden?
‘Als Christen gingen mijn vrouw en ikzelf in Herenthout elke dag naar de mis. We hebben deelgenomen aan alle kerkceremonies en toen we in Harelbeke kwamen, deden we dat ook. Deken Wilfried Aneca zag ons elke dag ’s ochtends en ’s avonds in de misvieringen en dat viel natuurlijk op. Zo kwam hij in 2016 op het idee om mij te vragen om de mis te dienen als er niemand anders was om die taak in te vullen. Wat hij toen nog niet wist, was dat ik in heel mijn kindertijd misdienaar ben geweest. Ik ben geboren in Kasaï, een provincie in het centraal-zuiden van Congo, in een katholieke missiepost van de Scheutisten te Tielen Saint-Jacques. Ik ben gelovig opgevoed en werd misdienaar zoals zoveel andere kinderen in de lagere school’.
Ondertussen bent u onze misvieringen blijven dienen. Waaraan hebben we dat te danken?
‘Het antwoord is simpel: omdat ik het leuk vind en het met plezier doe’.
Hoe moeilijk is het om dat niet in uw moedertaal te doen?
‘Op mijn leeftijd is dat inderdaad een beetje moeilijk. Mijn kinderen en mijn vrouw spreken het Nederlands heel goed. Zelf begrijp ik het wel. Ik ben heel graag in middens waar men Nederlands spreekt. Maar helaas spreekt men hier meestal het dialect’.
Hebt u nog veel contacten in uw geboorteland?
‘Natuurlijk heb ik daar nog goede contacten met mijn familie en de familie van mijn vrouw. Gescheiden van hen te leven, valt zwaar en doet ons veel verdriet. Bij ons is de uitgebreide familie (de tantes, nonkels, neven en nichten) zeer belangrijk. De familie is heilig. Ze is voor ons als de takken en wortels van een boom. We zijn dus voortdurend in contact, per telefoon en tegenwoordig met whatsapp’.
De laatste tijd komt het conflict in Oost-Congo weer meer in het nieuws. Heeft dat een impact op uw persoonlijk leven?
‘Het geweld en het conflict in Oost-Congo hebben zeer zeker een grote impact op mijn persoonlijke leven. Mijn schoonbroer en onze uitgebreide familie wonen daar in Kivu. We volgen praktisch elke dag het nieuws met grote aandacht en we telefoneren hen dagelijks om te weten wat hen overkomen is en wat hun problemen zijn. Hier hoor je in het nieuws uiteraard dagdagelijks berichten over de conflicten in Gaza en Oekraïne, maar over de slachtingen in het Oosten van Congo wordt bijna met geen woord gerept’.
Wat zijn de uitdagingen van de Democratische Republiek Congo?
‘Het zijn er heel veel. De belangrijkst is: vrede. Mijn geboorteland is nu al bijna dertig jaar verwikkeld in een bloedige agressieoorlog, aangestuurd door zijn oostelijke buurlanden, voornamelijk Oeganda en Rwanda. Onze bevolking wordt vermoord. Vrouwen worden verkracht als oorlogswapen. Er zijn inmiddels meer dan 15 miljoen doden en 6 miljoen intern ontheemden die hun land en vee in de steek moesten laten, overgeleverd aan de genade van de bezetters. Onze fauna en bossen, het ecosysteem van de mensheid, wordt vernietigd. Onze ertsen worden geplunderd. En rond dit alles is er de medeplichtige stilte van de internationale gemeenschap. De opbouw van het land en de voorzieningen voor het dagelijkse welzijn van zijn bevolking (water, stroom, infrastructuur,…) worden onmogelijk gemaakt door de onveiligheid’.
Denkt u dat de campagne van ‘Broederlijk Delen’ soelaas kan brengen?
‘De campagne van Broederlijk Delen zal van kapitaal belang zijn voor de landbouw en de ontwikkeling van het platteland. Het is een lovenswaardig eerbetoon aan onze boeren die niet zo goed georganiseerd zijn als hier in het Westen. De campagne is een reële hulp aan het land om zelfvoorziening op voedselgebied te bereiken’.
Bedankt Jean om uw verhaal met ons te delen.
Lieven Defour
