Stappen naar Compostela
26 mei – 8 juni 2024
Onze 14-daagse pelgrimstocht startte op zondag 26 mei met een zendingsviering in de kerk van
Bret-Gelieren in Genk.
De viering stond in het teken van de 12 symbolen van het pelgrim-zijn, één voor elke dagtocht. Na het uitspreken van het zegen-gebed en een pelgrimslied trokken 47 pelgrims naar de bus voor een tocht van 630 km, richting Tours.
In onze rugzak een mooi tochtboek, een steen, onze intenties en de Geloofsbrief meegegeven door onze bisschop Patrick Hoogmartens.
Maandagvoormiddag 27 mei stond nog een busrit richting Ostabat op het programma. Het symbool van deze eerste dag was de BROODZAK. Pelgrim-zijn is onderweg-zijn met een lege broodzak en je toch rijk voelen; terug thuis komen met een rugzak vol onvergetelijke herinneringen.
Onze eerste voettocht van 7 km startte aan het monument dat de plaats markeert waar 3 grote Franse pelgrimswegen samenkomen, de Stèle (zuil) de Gibraltar, en bracht ons naar het dorpje Ostabat.
Elke volgende dag startte met een ochtendgebed waarna iedereen op tocht vertrok. Telkens was er keuze voor een korte of een lange tocht. Onderweg was er tijd voor een opstapje: een psalmvers of bezinning. Aansluitend werd er dan een half uur in stilte gewandeld met daarna gelegenheid om vrijblijvend met mekaar uit te wisselen.
Elke dag werd afgesloten met de avondwijding: tijd om even terug te kijken op de voorbije dag. Om uit te spreken wat ons raakte, om te bidden en te danken, om te zingen. In het schemerdonker weerklonk ons mooie avondlied:
“Geef ons Heer, zegen en rust en vreê”…
Dinsdag 28 mei stond in het teken van het KRUIS. Pelgrim-zijn is het kruis van jouw leven niet langer wegstoppen maar het opnemen en ontdekken dat je het dragen kan.
Woensdag 29 mei: de KALEBAS. Pelgrim-zijn is je kalebas of drinkbus vullen aan een bron en ervaren hoe leven-gevend water kan zijn; is op zoek gaan naar de diepste bron van jouw leven.
Donderdag 30 mei: de PALSTER of PELGRIMSSTAF.
Pelgrim-zijn is je pelgrimsstaf nemen en op weg gaan, je kleine zekerheden verlaten om te ervaren wat en wie de Grote Zekerheid is en daarop mogen steunen, als op een staf.
Vrijdag 31 mei: de WEG
Pelgrim-zijn is je een stuk van de weg voelen worden; kiezen om een zoeker te blijven, geloven dat het Doel altijd vóór je ligt.
De opdracht van die dag was: maak een tekening van je levensweg. Mijn blad geraakte niet echt gevuld. Op het einde van de tocht kwamen de symbolen één voor één nog eens terug aan bod en kreeg ik gelegenheid om uit te spreken wat het symbool voor mij betekende.
De wegen van 47 pelgrims zijn 14 dagen samengevallen. Gaandeweg groeiden we als pelgrims steeds dichter naar elkaar: lief en leed werd gedeeld, praten over geloof en spiritualiteit lukte gemakkelijker in een groep met gelijkgestemden ook al was er diversiteit. Elke pelgrim heeft toch zijn eigen achtergrond.
Buiten de veilige cocon van de pelgrimsgroep wordt het waarschijnlijk een stuk moeilijker. Maar een cocon moet eerst open alvorens er iets moois uit kan komen. Zoals met Pinksteren de apostelen naar buiten kwamen, zo moeten wij terug op pad, ieder naar zijn eigen plekje om van daaruit met de hulp van de H. Geest en naar eigen vermogen te delen met anderen.
Zaterdag 1 juni: MARIA
Pelgrim-zijn is gevoelig worden voor onzichtbare tochtgenoten; is geloven dat God zijn eigen wegen heeft om mensen te leiden.
Zondag 2 juni: de STEEN
Pelgrim-zijn is de steen die je meezeult, onderweg achterlaten; en nieuwe stenen vinden om met je leven iets moois te bouwen.
Cruz de Ferro
Het is de plaats waar pelgrims een steen neerleggen die ze van thuis hebben meegedragen.
Symbool van de last die ze meedragen en die ze hier kunnen achterlaten. Het Cruz de Ferro is daarmee een indrukwekkend monument dat symbool staat voor alle intenties, verwachtingen en gedachten van al die miljoenen pelgrims die hier door de tijd langskwamen...
Voor mij was deze pelgrimstocht een vervolg op de tocht van 2014. Toen op een bijzonder moment op mijn levensweg: tussen actieve loopbaan en pensioen. Ik legde mijn steen aan het Cruz de Ferro en raapte een andere op. Symbool voor mijn engagement als vrijwilliger na mijn actieve loopbaan. Vrijwilliger in de parochie, in de bib, bij KWB, bij Samana. Intussen zijn we 10 jaar verder. Mettertijd kwam er steeds meer op mijn pad. Soms word ik wat moedeloos als ik zie met hoe weinig mensen we in de parochie zijn en hoe weinig mensen we nog bereiken. Die ‘donkere steen’ weegt op mij. Ik droeg hem mee in mijn rugzak. Ook dat steentje heb ik die zondag neergelegd en een nieuw opgeraapt. Het is een wit steentje. Van ‘donker’ naar ‘licht’ omdat ik opnieuw hoopvol wil kijken naar de toekomst en geloven dat het de moeite waard blijft om verder op weg te gaan. Met het vertrouwen dat we er niet alleen voor staan. Altijd is er Iemand die mee op weg gaat.
Bij mijn thuiskomst heeft dit steentje een plaats gekregen naast dat van 2014.
Maandag 3 juni: BROOD
Pelgrim zijn is het brood breken met tochtgenoten en méér terugkrijgen dan je gegeven hebt; je leven delen met elkaar en voelen dat de Andere mee stapt.
Vandaag één lange klim van meer dan 8 km. Bijna 600 hoogtemeters te overwinnen. We werden uitgenodigd twee aan twee te stappen met het Emmaüsverhaal als inspiratie. Met Daniëlle als ‘maatje’ werd het voor ons beiden een bijzonder inspirerende tocht. Ook al was onze ‘leefwereld’ totaal verschillend, we zaten toch op dezelfde golflengte.
Dinsdag 4 juni: de HAND
Pelgrim-zijn is jouw kleine hand in Gods grote hand leggen, geloven dat jouw naam in zijn handpalm staat geschreven, vertrouwen dat Hij je draagt en nooit laat vallen.
Met onze handen kunnen we zoveel doen:
- een hand geven om welkom te heten,
-warmte geven aan koude handen,
- tranen drogen en verdriet verlichten,
- een schouderklopje geven om te bemoedigen,
- strelen en liefde geven.
Heel eenvoudige gebaren; we staan er soms te weinig bij stil. Tot we in coronatijd plots geconfronteerd werden met alles wat niet meer mocht. Wat hebben we die vanzelfsprekende gebaren toen gemist!
Met onze handen kunnen we ook dienstbaar zijn en op die manier een stukje meewerken aan Gods werk onder de mensen. God heeft immers geen andere handen dan de onze om zijn droom voor de mensen waar te maken.
En als onze levensweg ten einde loopt, mogen we er op vertrouwen dat Iemand op ons wacht. Sterven is als een blad dat valt en God vangt het op. Een mooie en troostvolle gedachte.
Woensdag 5 juni: de SCHELP
Pelgrim-zijn is een schelp vinden, er blij om zijn, maar ook weten dat het maar een halve schelp is; beseffen dat je levenslang mag blijven zoeken.
Compostela
De laatste voettocht bracht ons naar de kathedraal van Santiago de Compostela. Santiago is de verkorte vorm van Sint-Jacobus en Compostela betekent campus stellae, ‘het veld van de ster’. Plaats waar het graf van Jacobus zou teruggevonden zijn. We bezochten eerst de crypte met het graf. Daar legden we al onze intenties neer, eigen intenties maar zeker ook vele intenties die werden meegegeven door familie, vrienden… Een trap leidde ons daarna naar het grote Sint-Jakobsbeeld. Na de pelgrimsmis in de kathedraal mochten we bij elkaar de pelgrimsschelp om de hals hangen. En later op de dag ontvingen we nog een officiële oorkonde die bevestigde dat we als echte pelgrims de camino hebben gelopen.
“de ster boven Sint-Jakobus’graf”
Ergens achter donkere wolken schijnt een ster…
Maar het is zo ver dat de mens denkt:
“zal ik het wagen achter sterren aan te jagen?”
Ergens staat een ster te branden boven verre, heel verre landen…
Het is een ster, die God ons gaf…
boven Sint-Jakobus’graf.
Donderdag: 6 juni: het WOORD
Pelgrim-zijn is woorden van Leven vinden, die stap na stap doordringen tot in de diepste lagen van je ziel.
Vrijdag 7 juni: het LICHT
Pelgrim-zijn is licht in jezelf voelen groeien: duidelijkheid betreffende je eigen levensweg, uitstraling naar mensen om je heen.
Terugkijkend op de voorbije pelgrimstocht zijn er zovele momenten om dankbaar aan terug te denken.
Elke dag zorgde voor een fijn evenwicht tussen wandelen, bezinning en spiritualiteit, cultuur, gezelligheid en plezier. We verbleven elke avond in een ander hotel en werden telkens verwend met lekker avondeten en een goed ontbijt zodat we gesterkt weer aan de tocht konden beginnen.
Elke dag konden we ook genieten van een zalige picknick. Op een mum van tijd stond er een goedgevulde tafel klaar om 47 hongerige pelgrims te voeden!
Er was ook tijd voor bezoek aan een aantal bezienswaardigheden zoals de Kathedraal van Burgos en die van Léon, de abdij van Samos…
Elke dag hoorden we de verhalen en achtergrondinformatie van de dorpen en steden, van de oude gebouwen en kerken, zodat we steeds goed voorbereid op tocht konden gaan.
Bezinning en spiritualiteit bleven evenwel het voornaamste. Naast het ochtendgebed, de opstapjes en de avondwijding waren er ook de eucharistievieringen voorgegaan door deken Luc. De vieringen gingen door op bijzondere locaties: Puenta la Reina, El Cebreiro, Astorga en in Tours bij het graf van Sint-Martinus. In de kathedraal van Santiago de Compostela was deken Luc concelebrant.
Doorheen deze 14-daagse pelgrimstocht mochten we proeven van de dynamiek van het pelgrimeren ‘de lange weg naar binnen’ zoals dat door deken Luc Herbots wordt beschreven.
In een eerste fase van de tocht helpen we elkaar om de omschakeling te maken van het vaak hectische leven naar het pelgrimerend onderweg zijn. In een tweede fase komen mensen bij elkaar op verhaal en ontmoeten ze elkaar in de diepte. In een derde fase komt er van alles los. Verdriet en onverwerkte kwetsuren kunnen uitgesproken worden. Er is ook ruimte voor het Sacrament van de Verzoening voor wie dat wil. In een vierde fase kunnen we weer opbouwen, opnieuw vertrouwen vinden. Nieuwe verbinding met onszelf, met anderen, met het goddelijke mysterie…
In de vijfde en laatste fase maken we ons weer klaar om terug naar huis te gaan en met nieuwe moed te herbeginnen.
Bron: Themanummer van Adem-Tocht van april: Op Pelgrimstocht! Een eigentijdse weg van groeien in geloof? Luc Herbots, pastoor-deken Genk.
Deze pelgrimstocht naar Compostela, waarbij de innerlijke weg belangrijker is dan de afgelegde kilometers, is voor mij van grote betekenis. Zeker een weg van groeien in geloof. Het is een prachtige vorm van ‘kerk-zijn’. Dit geldt ook voor de kortere tochten (midweek) als voor de dagtochten van Pelgrimspastoraal van het Bisdom Hasselt. Ik kan het iedereen aanraden eens te ‘proeven’ van het aanbod! Ik kijk alvast uit naar het programma 2024-2025.
© Huguette Mouchaers
