Een weduwe
De sfeer is totaal omgeslagen, vorige week bracht het evangelie ons de zeldzame keer dat een Schriftgeleerde Jezus prees en van Hem bloempjes toegestuurd kreeg.
Nu is het weer de gewone manier van doen: “Jezus zegt: ‘Hoed u voor de Schriftgeleerden die graag in lange gewaden rondlopen, zich laten groeten en graag op de voornaamste plaatsen zitten.’”
Zijn we plots terechtgekomen bij Rik Torfs in een aflevering van ‘Het Vaticaan’?
Daar zie je ook lange gewaden in overvloed, een eerbiedige groet is altijd meegenomen en de ereplaatsen blijven nooit leeg.
Neen, we zitten wel bij Jezus zelf, de toon wordt plots heel anders.
‘Ze slokken de huizen der weduwen op en verrichten voor de schijn lange gebeden’.
Het is naar de korte woorden dat je moet teruggaan om te weten waarover het gaat.
Om te beginnen doen ze het slechts voor de schijn.
Al die lange gebeden, je kunt er uren mee bezig zijn, ze maken indruk: zie nu eens een oprecht vroom mens.
De grote vraag is of God zelf er iets van gehoord heeft.
Waren die gebeden tot Hem gericht of ging het alleen om een mooi theaterstukje?
Er staat juist voordien een vreselijke vaststelling van Jezus, dat is voor Hem het allerbelangrijkste: ‘Terwijl ze de huizen der weduwen opslokken.’.
De weduwen, die eenzame vrouwen zonder bescherming, die zijn voor Jezus de belangrijkste personen op aarde.
Zij hebben het meest bescherming nodig, zij hebben de meeste problemen, maar het minst beschermers die naar hen omzien.
Het wordt duidelijk dat zij de hoofdrol gaan spelen in deze evangeliepassage.
Degene die hen verdrukken worden gewaarschuwd: hun staat een strenger oordeel te wachten.
Ook het tweede deel van het verhaal handelt over een weduwe, zij gaat zitten waar je haar niet direct zou verwachten, bij de offerkist.
Ook Jezus gaat daar zitten en kijkt toe hoe het volk er koperstukken in werpt, terwijl menig rijke er veel in laat vallen.
Misschien niet zeer discreet, maar in de kerk zie en hoor je het geld ook vallen.
Er komt ook een arme weduwe – er zijn waarschijnlijk niet veel rijke – en die laat er twee penningen ter waarde van een cent in vallen.
Ik heb de moeite niet gedaan uit te rekenen hoeveel dat is.
Aan de woorden waarmee Jezus spreekt kan je reeds horen dat je er geen grote verbouwingen mee zult doen.
Maar ook zij heeft haar bijdrage geleverd voor het huis van de Heer, en dat recht heeft ze, zoals ieder gelovige.
Nu komt voor Jezus de grote conclusie, heel plechtig ingeleid: ‘Voorwaar Ik zeg u; die arme weduwe heeft het meest geofferd van allen die iets in de offerkist wierpen. Allen wierpen ze er iets in van hen overvloed, zij offerde van haar armoe al wat ze bezat, alles waarvan ze leven moest.’
Het is een straffe tekst, ze stemt zeker tot nadenken.
Er bestaat bij ons een mooie, oude spreuk: ‘Geven naar godsvrucht en vermogen’.
Ik heb reeds ondervonden dat veel mensen die niet meer kennen.
Ze is nochtans zeer zinvol, iedereen heeft het recht en zelfs de plicht te offeren.
Het gaat daarbij echt niet alleen om klinkende munt, maar om een stuk van jezelf te geven.
Dat heeft de arme weduwe goed begrepen, als je iets van het weinige dat je hebt afstaat aan God, dan heb je voor Hem te hart en je persoon helemaal geopend, dan heb je alles geofferd waarvan je leven moet.
Dat die weduwe bij God goed zal gekend zijn, daar moeten we geen moment aan twijfelen.
Het zal wel heel anders vergaan met degenen die de huizen van de weduwen opslokken.
Dat oordeel laten we over aan God.
We weten ondertussen dat niemand een betere en helderder kijk heeft om te oordelen dan God zelf, daarvoor is Hij het best geplaatst.
Dit evangelie geeft bijzonder veel stof tot nadenken.
Niet over lange gewaden en eerste plaatsen, ook niet in de eerste plaats over klinkende munt.
Wel over de cruciale vraag: hoeveel van onszelf geven we van harte aan God?
En zouden we er niet goed aan doen daarvoor wat licht op te steken bij de arme weduwe, ook bij ons lopen ze rond en ze zijn echt niet met een vergrootglas te zoeken.
Luc De Baene
