Gods liefde blijft duren
Op de uitvaart van pastoor-emeritus Luc De Baene klonk als eerste lezing psalm 103 en een stukje uit het evangelie volgens Matteüs (zie onder).
Pastoor Bart sprak als deken de homilie uit.
Evangelie volgens Matteüs (Mt 11,25-30)
In die tijd zei Jezus ook: ‘Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt gehouden, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld.
Ja, Vader, zo heeft het U behaagd.
Alles is Mij toevertrouwd door mijn Vader.
Niemand kent de Zoon behalve de Vader, en niemand kent de Vader behalve de Zoon, en iedereen aan wie de Zoon het wil openbaren.
Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven.
Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart.
Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
Geachte familie
Goede mensen
Bijna elke dag van zijn leven verdiepte Luc zich in de woorden van de Schrift.
Het Bijbel-woord dat hem in het brevier of lectionarium werd aangereikt, zette hem aan om de woorden goed te lezen en te begrijpen.
Steevast nam hij er andere vertalingen bij en voor het evangelie zeker ook de grondtekst in het Grieks.
Zo kwam hij als bijbeldeskundige de diepere lagen van de tekst op het spoor.
Zijn bijzondere interesse voor taal en het geschreven woord groeide in zijn leven dan ook uit tot een diepe liefde voor het Woord.
Bij het lezen zocht hij telkens naar aanknopingspunten bij het leven van elke dag.
Daarvan getuigen zijn homilieën en wekelijkse bezinningen bij het zondagsevangelie in Kerk en Leven.
In zijn eigen narratieve stijl bracht hij al vertellend de boodschap van de tekst tot leven.
Die wekelijkse exegetische arbeid waren voor hem letterlijk en figuurlijk een houvast.
Het Woord bracht hij tot leven, maar het was ook voor hem een bron van leven, want hij haalde er zelf de nodige kracht uit.
De reacties die hij van lezers mocht ontvangen tijdens zijn laatste levensjaren deden hem telkens bijzonder veel deugd en hielden hem echt staande in een voor hem heel moeilijke tijd.
En hoe confronterend was het voor hem om tijdens de laatste maanden te merken dat bij momenten de woorden, de kennis en gedachten vervaagden en zelfs verdwenen. Het leven liet hem beetje bij beetje los en ook hij moest het leven leren los te laten.
Maar dat dat niet vanzelf ging, was voor hem een heel nieuwe leerschool.
Je leren toe te vertrouwen aan de Eeuwige en met een groot geloof en vertrouwen je leven uit handen durven geven, is voor hem een hele weg geweest, die hij met vallen en opstaan is gegaan.
Als je dan op die weg mensen mag ontmoeten die met je meegaan en je omringen met veel liefde en aandacht, dan is dat een zegen.
En zo heeft Luc het aan den lijve mogen ervaren.
Familie, vrienden, maar ook artsen, verpleegkundigen en vrijwilligers in het ziekenhuis hebben zijn onrust en ongeduld, zijn ongemakken, pijn en verdriet proberen te helen zodat hij zich veilig en comfortabel mocht voelen.
In psalm 131 – een psalm die hem heel dierbaar – klinkt het als volgt: De stormen zijn bedaard in mij en vredig is mijn geest.
Zoals een kind op moeders schoot, zo veilig voel ik mij.
Vanuit deze gedachte moeten we ook de andere lezingen begrijpen die hij zelf heeft uitgekozen voor zijn uitvaart.
Luc herkende zich in de woorden van psalm 103 waarin de psalmist verwoordt dat hij de heilige God wil noemen bij zijn Naam, zo waar als hij leeft.
Want net als de psalmist geloofde Luc in een God die geluk brengt, vergeeft en uiteindelijk eeuwig leven zal schenken.
Zijn leven lang verkondigde hij dat God ons niet vergeet en dat zijn liefde blijft duren.
Net daarom dankte hij keer op keer uit de grond van zijn hart de Heer in gebed en eucharistie.
Zijn weldaden wilde hij nooit vergeten.
Zelfs op die momenten dat hij getroffen werd door groot lijden en verdriet.
Hij hoefde er dan ook niet lang over na te denken welk evangelie hij zou kiezen uit de rijke schatkamer van evangelieteksten.
Alhoewel Luc nooit kon betrapt worden op een teken van optimisme, geloofde hij wel dat de Heer hem uiteindelijk rust en verlichting zou schenken.
Hoe onvoorstelbaar die toekomst ook is.
Goede vrienden
Bij de dankbaarheid voor het leven, die Luc dikwijls verwoordde, mogen wij ons vandaag aansluiten en de Heer danken voor het geleefde leven van Luc als mens en als priester.
En voor hem bidden, dat hij nu mag thuiskomen in de eeuwige liefde en vrede van God en in de gemeenschap van alle mensen die hem zijn voorgegaan.
Laten wij Luc toevertrouwen aan God, die ons de belofte heeft toegezegd dat Hij er zal zijn
en dat zijn liefde blijft duren.
Deken Bart
--------------------------------------------------------------------------------------
Pastoor Bart en de familie van Luc danken de parochiegemeenschap van harte voor alle blijken van medeleven.
Wanneer afscheid moet worden genomen van een dierbare is het deugddoend als mensen je nabij zijn met een goed woord, een luisterend oor of een ander gebaar van verbondenheid!
--------------------------------------------------------------------------------------
