TEN HUIZE VAN CIRILO DE DEUS – DEEL 1
Een missionaris ‘van God gezonden’ in Middelkerke
-----
Foto 1: Cirilo priesterwijding
Vermelding: Cirilo de Deus wordt tot priester gewijd door bisschop Luc Van Looy
Foto 2: Cirilo – 1
Vermelding: Cirilo’s woon-en werkplek in De Takel te Oostende
Foto 3: Cirilo met zijn medebroeders
Vermelding: Cirilo met zijn medebroeders
-----
Salesiaan van Don Bosco Cirilo de Deus werd op 1 september 2025 door de bisschop benoemd tot meewerkend priester in de PE Sint-Andreas Middelkerke.
We gingen bij Cirilo op bezoek en hadden met hem een interessant en leuk gesprek.
Stel je jezelf even voor?
Mijn naam is Cirilo Patricio de Deus. Ik ben geboren op 18 maart 1988 in Oost-Timor, een klein eiland in Zuidoost-Azië.
Dit land werd in 2002 onafhankelijk van Indonesië, na een lange en moeilijke strijd, een guerrillaoorlog die 24 jaar duurde en een zware menselijke tol eiste: ongeveer een kwart van de bevolking kwam om door geweld, honger en ziekte.
Ik ben dus in de oorlog geboren en heb aan den lijve ondervonden wat het betekent als je niets te eten hebt.
Mijn vader had een koffieplantage en mijn moeder was lerares.
Thuis waren we oorspronkelijk met zeven broers en één zus. Helaas zijn drie van mijn jongere broertjes kort na hun geboorte overleden.
Ondanks de oorlog koester ik warme herinneringen aan mijn jeugd in mijn geboortedorp.
We speelden vaak buiten, hielpen onze ouders, en leerden al op jonge leeftijd wat het betekent om samen te leven in een hechte gemeenschap.
Toen ik twaalf was, verliet ik het dorp om mijn studies voort te zetten.
Ik verhuisde naar het oosten van het land om te studeren aan een internaat dat werd geleid door de Salesianen van Don Bosco.
Deze periode in de middelbare school was vormend voor mij, niet alleen op het gebied van onderwijs, maar ook in mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling.
Je groeide op in Oost-Timor. Hoe heeft die omgeving uw roeping beïnvloed?
Oost-Timor was eerst meer dan 400 jaar een kolonie van Portugal, nog vóór de bezetting door Indonesië.
Vanuit die Portugese periode hebben wij het katholiek geloof meegekregen.
Hoewel Portugal het land heeft verlaten, is het geloof toch diep geworteld gebleven in het leven van de mensen.
Mijn familienaam ‘de Deus’ is trouwens een Portugese naam en betekent ‘van God gezonden’!
Mijn ouders hebben dit geloof met overtuiging doorgegeven aan hun kinderen.
We begonnen onze dagen met het rozenkransgebed en eindigden de dag met gebed voordat we naar bed gingen.
Zo groeide ik op in een sfeer van geloof en gebed.
Mijn roeping om priester te worden ontstond al toen ik nog thuis woonde.
Maar de specifieke roeping om Salesiaan-priester te worden begon pas toen ik op het internaat van de Salesianen zat.
Daar werd ik geraakt door de getuigenissen van de missionarissen en hun verhalen over het charisma van Don Bosco: leven en werken voor en met jongeren, vooral degenen die in moeilijke omstandigheden verkeren.
Je werd als missionaris naar Europa gezonden. Hoe heb je die weg van Azië naar Europa beleefd?
In 2010 – tijdens mijn noviciaat, een voorbereidingstijd om Salesiaan te worden – heb ik gevraagd om missionaris te worden.
Mijn overste heeft mijn aanvraag aanvaard, maar het zou nog zes jaar duren voordat het werkelijkheid werd.
In die tussentijd volgde ik drie jaar filosofiestudie en liep ik drie jaar stage in Oost-Timor.
In 2016 ontving ik een brief van mijn overste met de mededeling dat ik naar België zou worden uitgezonden.
Vanaf dat moment begon ik mijn documenten in orde te maken om naar mijn missiegebied te kunnen reizen.
Om ons voor te bereiden op het leven als missionaris, nam ik deel aan een vormingsmaand in Rome, samen met zeventien andere jonge Salesianen uit verschillende landen.
Na die maand vertrok ieder van ons naar zijn eigen missiegebied.
Ik werd rechtstreeks naar België gestuurd, de start van een nieuwe levensfase.
Je spreekt ondertussen voortreffelijk Nederlands. Dat was niet eenvoudig, denk ik?
Inderdaad, Nederlands is een moeilijke taal om aan te leren.
Vooral die rare zinsconstructies met al die bijzinnen brengen me nog wel eens in de war.
Maar goed, ik kreeg gedurende twee jaar een stevig Nederlands taalbad in Amsterdam, waar ik kennis maakte met onze Salesiaanse gemeenschap en het jongerenwerk.
Mijn Nederlands kon ik nadien verder inoefenen bij de Salesianen in Sint-Pieters-Woluwe en Oostende.
In Rome studeerde ik daarna in het Salesiaans vormingshuis nog drie jaar theologie en werd er in 2022 tot diaken gewijd.
En zo was het tijd om terug te keren naar de provincie Vlaanderen-Nederland om een pastoraal jaar aan te vatten in Oostende en vanuit de gemeenschap van Oud-Heverlee enkele lessen te volgen in Leuven.
Twee jaar geleden ontving je in België je priesterwijding. Wat betekende die gebeurtenis voor jou persoonlijk en voor de salesiaanse gemeenschap?
Ik ben op 10 april 2023 in de kapel van Don Bosco in Oud-Heverlee tot priester gewijd door bisschop Luc Van Looy.
Intussen zijn we twee jaar verder, maar de genade die ik op die dag heb ontvangen, voel ik nog steeds als een warme kracht in mij.
Die warmte draag ik dagelijks met me mee, en ik wil ze graag delen met iedereen die ik op mijn levenspad ontmoet.
Priester zijn betekent voor mij: dienaar worden – van God én van de mensen.
Als priester ben ik geroepen om Gods boodschap naar de mensen te brengen, en tegelijk ook de mensen te helpen om God te ontmoeten.
Dat was het diepe gevoel dat ik had op de dag van mijn wijding.
En dat gevoel leeft nog steeds in mij.
Ik ben dankbaar dat ik dit pad mag volgen, en ik doe het met heel mijn hart.
Je werkt momenteel in Jeugdhuis De Takel in Oostende. Waarin bestaat precies je opdracht?
Sinds dit jaar werk ik officieel in Jeugdhuis De Takel.
Daarvoor was ik hier al twee jaar ac-tief als vrijwilliger.
De Takel is een ontmoetingsplaats voor Oostendse jongeren uit verschillende hoeken van de wereld: Afghanistan, Servië, Tsjetsjenië, Congo, Pakistan, Nepal, …
Elke dag ontvangen wij 10 à 15 jongeren tussen 12 en 25 jaar.
Mijn taak is om ervoor te zorgen dat jongeren zich thuis voelen in het jeugdhuis.
Ik probeer een aangename en veilige sfeer te creëren, waar jongeren gewoon zichzelf kunnen zijn.
Daarnaast zorg ik ervoor dat alles goed verloopt en in orde is, zodat ze kunnen ontspannen, tot rust komen en gezellig samen tijd doorbrengen.
Hoe ervaar je als salesiaan je werk met kwetsbare jongeren?
Ik ben ingetreden bij de Salesianen vanwege het charisma van Don Bosco: werken met en voor kwetsbare jongeren.
Deze missie raakt me diep, omdat ik geloof dat elk kind en elke jongere recht heeft op kansen om zich te ontwikkelen en een toekomst op te bouwen.
Werken met deze jongeren is voor mij van groot belang.
Samen met anderen probeer ik mijn best te doen om hen goede kansen en een warme omgeving te bieden.
Dat is hard nodig, want sommige jongeren worden door de samenleving aan de kant geschoven of voelen zich buitengesloten.
Juist voor hen willen wij er zijn — met aandacht, vriendschap en begeleiding.
In Oostende leef je samen met vier medebroeders. Wat betekent het gemeenschapsleven met uw medebroeders voor uw roeping?
Het leven als Salesiaan is nauw verbonden met het gemeenschapsleven.
Hier in De Takel leef ik samen met drie medebroeders: Jos Claes, Koen Delft (directeur) en Simon Nongrum.
Voor mij is dat erg belangrijk, want in een gemeenschap kunnen we elkaar steunen, inspireren en samen op weg gaan – hand in hand – naar de droom en de missie van onze congregatie.
Het samenleven helpt ons trouw te blijven aan onze roeping, in verbondenheid met God én met elkaar.
Het is in die gemeenschap dat we kracht vinden om elke dag opnieuw beschikbaar te zijn voor jongeren en voor de mensen om ons heen.
LEES VERDER IN DEEL 2
Jo Broucke
