Beste lezer,
Drie keer dit jaar lag er een boreling in het vondelingenluik van Moeders voor Moeders in Antwerpen. Pasgeboren kindjes van een mama en/of een papa die in paniek verkeren. Die geen toekomst zien voor hun baby of het kindje in hun midden. Die het ouderschap niet aankunnen of aandurven. Die het sociale draagvlak missen of de mentale kracht om hun kind te omarmen. Die op korte termijn geen andere uitweg zien dan hun kind uit handen te geven. Het vondelingenluik als een laatste lege kribbe. Wie kan het menselijke drama peilen, dat achter die noodstop schuilgaat? Neen, niet ieder kind wordt geboren uit gedeelde liefde en verantwoordelijkheid. Jammer voor het kind en jammer en zijn mama en/of papa, want niemand is voor zo’n breuk bestemd of ertegen bestand. Integendeel. Een wieg hoort een plek van warmte en geborgenheid te zijn. Een plek van verrijzenis.
Zijn er wiegjes die leeg blijven? Ja, om tal van redenen. Het geboortepeil in ons land en andere westerse landen blijft bijzonder laag. Ons leef- en werkpatroon bevordert geen grote kinderwens. Liggen onze normen, gewoonten of verwachtingen te hoog? Vermindert ons geloof en ons vertrouwen in de toekomst? Of sputtert de motor van de liefde waaruit kinderen worden geboren? Enigszins tegen de stroom in vieren we op Kerstmis ‘de dag van de kribbe’ of ‘de dag van het wiegje’. Veel is daar niet voor nodig: wat stro, een houten kistje, een witte doek en een warm licht. Geboorte heeft immers meer met armoede te maken dan met rijkdom. Meer met eenvoud, dan met protocol. Meer met vertrouwen, dan met zekerheid. Zo werd Jezus op Kerstmis in een kribbe gelegd.
Blijft Jezus’ kribbe wel eens leeg? Jazeker. Het overkwam mij nog niet zo lang geleden. Vorig jaar op kerstdag vergat ik het beeldje van Jezus in de kribbe te leggen. De kersttijd vloog voorbij. Toen ik midden januari de kerststal weer inpakte, vond ik het ongebruikte Jezusbeeldje. Het zat nog in de doos, gewikkeld in krantenpapier. Al die weken hadden Maria en Jozef (samen met de herders en de drie koningen) in mijn woonkamer naar een lege kribbe staan kijken. Zonder morren en zonder protest! Het lijkt op wat Jezus vandaag overkomt in onze cultuur en samenleving. Zijn kribbe staat er wel, maar leggen we hem erin neer? Geven we hem de plaats die hem toekomt? Veel heeft hij in ieder geval niet nodig. Het mag sober zijn en zelfs rommelig. Neen, zonder Jezus zal de hemel niet luidop morren of protesteren. Wel zullen we op een lege kribbe blijven staren. Bijna onbewust. Zonder erg of gemis.
Of is dat juist Gods plek in deze wereld geworden? Een lege kribbe, een open wieg, een ongenoemde naam, een ongekend gezicht, een ongezien mysterie. Het getuigt in ieder geval van meer respect voor God om zijn wieg op aarde leeg te laten, dan om iets of iemand anders erin te leggen. Dat zou pas een leugen of een diefstal zijn. Liever een lege kribbe, dan een verkeerde god erin. Wat wens ik je dan met Kerstmis? Dat je het juiste kind in de juiste kribbe mag leggen! Geen paniek. Ze passen in elkaar: Gods kind en onze kribbe.
+ Johan Bonny
bisschop van Antwerpen
