Na de Refugee Walk: de bleinen, de veerkracht, het verslag

Met meer dan 700 waren we, de deelnemers aan de Refugee Walk. Studenten, werkenden, groepen uit het hele land en ver daarbuiten. Verkleumd en vermoeid nog voor het begon, maar daarom niet minder opgetogen voor 40 km veerkracht.

Vroeg in de ochtend was Genk mistig. De wandelaars kregen ontbijt en een paspoort. Tijdens het wachten ontmoetten we elkaar in gedeeld enthousiasme. Vier minuten oogcontact, speeches en een opwarming maakten van onbekenden vrienden. Het startschot werd gegeven door de burgemeester van de stad.

Nog huppelend vertrok de menigte richting nationaal park. Onderweg praatten we, met migranten, met mensen uit alle windstreken, met oprichters van inburgeringscursussen.

Een woord Arabisch, een spontane selfie... De wereld was groot, en daardoor ineens ook klein.

Saad uit Irak vertelde me over zijn tocht naar Turkije en Griekenland. Je spreekt mijn naam ongeveer uit zoals het Engelse sad, zei hij. Maar in onze taal betekent het ‘gelukkig’.

Aan de eerste wachtpost speelden we grenscontrole. Onder luid applaus mochten niet-EU-leden verder zonder aanschuiven.

Op 30 km voelde het alsof mijn benen niet meer aan mijn lichaam hingen. Wij hebben nu een bed om naar uit te kijken. En morgen kunnen we weer verder dromen, klein en groot. Mensen op de vlucht hebben andere prioriteiten. Het was een gedachte die deed huiveren.

De laatste stappen zetten we hand in hand, met spieren die jammerden en een lijf dat onophoudelijk rilde. Bijna elf uur hadden we gewandeld. Aan de finish juichte een welkomstteam. Proficiat!, riepen ze. Precies daarom juich ik vandaag voor Vluchtelingenwerk Vlaanderen. En zal ik nog veel vaker juichen voor alle mensen die elke dag moeten stappen naar een betere toekomst.

De opbrengst van de Refugee Walk gaat naar Startpunt, een onthaalproject voor asielzoekers van Vluchtelingenwerk Vlaanderen.