Alzheimer, mon amour

'Vanaf het begin van de ziekte waren we nomaden. Hij op weg naar een andere wereld en ik overal ontheemd.' Het begon onschuldig met wat kleine voorvallen: zoeken naar woorden, steeds meer dingen vergeten. Totdat het begon op te vallen. Toen volgde de diagnose. Het is een vonnis. Alzheimer. Maar voor Cécile en Daniel, al meer dan dertig jaar gelukkig getrouwd, is de liefde sterker dan hun angst. Ze besluiten het avontuur tegemoet te treden en het leven te vieren, in de tijd die hen nog samen rest. Hoe blijf je van iemand houden, als je plotseling midden in een schipbreuk zit? Hoe moet je rouwen om iemand die nog leeft? Met grote gevoeligheid en eerlijkheid beschrijft Cécile Huguenin hoe ze door de ziekte gedwongen wordt afscheid te nemen van de liefde van haar leven. Haar verhaal geeft een stem aan de patiënten, maar evenzeer aan hun naasten. Want alzheimer raakt iedereen: oog in oog met het verdriet, de eenzaamheid en de zekerheid van het naderende verlies heeft ook de omgeving verlichting no