Zoals de leerlingen op de laatste avond met Jezus samenkwamen om het paasmaal te houden, zaten ook wij met Witte Donderdag rond de grote tafel om het leven en vooral de laatste avond van Jezus te gedenken. “Waarom is deze avond anders dan alle andere avonden?” was de vraag die de jongste leerling stelde. Deze vraag leefde ook bij ons. Wat maakt de viering van het laatste avondmaal zo speciaal? Het antwoord is erg persoonlijk.
Een andere vraag die in de viering steeds terugkwam was: “Wie is Jezus eigenlijk?” Wie is Hij dat Hij durft in te gaan tegen de wetten van de schriftgeleerden en farizeeën in? Wie is Hij dat storm en wind aan hem gehoorzamen? Wie is Hij dat 5000 mensen kunnen eten van het brood dat Hij verdeelt? Wie is Hij dat Hij zonden kan vergeven? Het antwoord op al die vragen ligt misschien wel in zijn laatste avondmaal: degene die zichzelf durft te breken en geven opdat mensen zouden kunnen leven, omdat Hij ten volle vertrouwt op zijn Vader die Hem nooit in de steek zal laten.
Het was een viering waarbij we echt stil werden en misschien wel een beetje konden voelen wat die leerlingen 2000 jaar geleden hebben gevoeld.
Op Goede Vrijdag herdachten we het lijden en sterven van Jezus. De laatste zeven woorden van Jezus waren daarbij de leidraad. We hebben ook hulde gebracht aan Jezus op het kruis. Daarvoor hadden de meeste mensen bloemen meegebracht die dan voor het kruis werden geplaatst. Met het lijden van Jezus stonden we ook stil bij het lijden van zoveel mensen in onze wereld. We namen het op in ons bidden.
Pasen vierden we in de kerk van St.-Jan Evangelist. Deze viering had wel iets bijzonders omdat de kerk helemaal was heringericht door de Koptische christenen die ook hier vieringen hebben, maar ook omdat de jongens en meisjes, die dit jaar hun Eerste Communie doen, samen met hun ouders talrijk aanwezig waren. Het was dan ook een viering waardoor je je wat gelukkiger ging voelen.
Het meest aangrijpende moment was toch toen we werden uitgenodigd om met het nieuwe doopwater een kruisteken te maken om zo dan onze doopbelofte te hernieuwen. Dit gebaar deed wel iets. We werden er echt stil van.
Het ander sterk moment was het bidden van het Onze Vader. De kinderen, maar ook enkele ouders vormden een grote kring rond het altaar. De eerste communicanten, maar ook hun ouders, hebben blijkbaar hard gestudeerd om het nieuwe Onze Vader van buiten te kunnen bidden. We mochten hier echt de verbondenheid tussen mensen, die mekaar niet altijd kenden, ervaren.
Na de viering was er nog gelegenheid om bij een tas koffie of een glas frisdrank na te genieten en om van de paaseieren te proeven die de klokken hier ook hadden gebracht.
