(nvdr: foto's van de jubileumviering onderaan het artikel)
We komen ter zake en als gewoonte laat ik mijn gastvrouw zelf aan het woord.
Zuster Monique vertelt:
“Ik kom uit een gezin van zes kinderen als enig meisje, het nakomertje. Mama stierf toen ik zeven jaar was. Nog één broer is in leven. Binnen het familiegebeuren heb ik veel pijn en vreugde gekend. Dat heeft me gevormd. Het helpt me om mensen nabij te zijn in moeilijke levensmomenten. In het jaar 1965, het jaar van het Concilie, ben ik binnengetreden in het klooster. Mijn vader liet dit gebeuren, maar had wel verwacht dat zijn enige dochter later voor hem zou zorgen. Als kloosterlinge heb ik die zorg toch kunnen invullen. Ik was bij de laatste lichting die, na een halfjaar postulaat, twee jaar noviciaat volgde in het moederhuis in Frankrijk. In 1968 kwam ik terug naar België en nam verschillende zorgende taken op in het Medisch centrum St.-Jozef.”
Op een bepaald ogenblik verlaat je het klooster om je met enkele medezusters te vestigen in deze pastorie. Wat is de betekenis hiervan? Ben je hier nog religieus?
Zuster Monique: “ Je stelt heel wat vragen ineens. Ja, in 1995 ben ik, samen met twee medezusters, in deze pastorie ingetrokken. Ik was nog werkzaam in het ziekenhuis maar ik deed al catechese in de parochie. In 1999 vroeg deken Palmans of ik parochieassistente wilde worden. Ik ben canonische parochieassistente (zonder wedde) en zet me in voor de mensen van Eik.
Of ik in de plaats waar ik woon nog kan leven als religieus? Religieus zijn is voor mij verbonden zijn met het Woord van God, met mijn gemeenschap en leven tussen de mensen. Daar draait het om in mijn leven. Het Woord van God heeft een belangrijke invulling in mijn leven. Het bevraagt me elke dag of ik in waarheid leef. Je ontdekt in de Bijbel rijkdom en armoede. Ik vind het zo spijtig dat ‘het bidden met het evangelie’ weggevallen is. Het is bijzonder voedend om samen rond een bijbeltekst van gedachten te wisselen. Vanuit die dagelijkse teksten sluit ik mijn dag af met een ‘relecture’. Dit is het nagaan van: ‘Wat heeft die dag me gebracht aan positieve en negatieve belevingen, en hoe ga ik daarmee om. Neen, het Woord van God is niet uit mijn leven te bannen.
Een tweede pijler is mijn gemeenschap. Samen met de zusters van Berkenzicht vormen we één gemeenschap met een verantwoordelijke. We bespreken samen ons leven. Het geestelijke, het jaarwerk van het instituut, maar er is ook ruimte voor ontspanning. Tweemaal per jaar trekken we even weg om ons te bezinnen en waar nodig te herbronnen. Dit gemeenschapsleven heb ik nodig om mijn laatste taak te volbrengen, namelijk leven tussen de mensen van Eik. Er voor hen zijn, elk ogenblik van de dag.”
Ja, je wordt nogal mooi beschreven door de Chirojeugd van Eik. Ze noemen je het gelaat van de Kerk. Een bijzondere appreciatie.
Zuster Monique: “Toen ik dit las schrok ik even. Ben ik dat wel, of moet ik dat nog elke dag worden. Ik geef toe, ik ben sterk verbonden en onderhoud goede contacten met de Chiro en met de school. Daarnaast steek ik veel tijd in de federatieve werking als medewerker aan de vormselcatechese en vergaderingen. Toch vind ik dat het gelaat in onze kerk een beetje verloren is. We missen in onze kleine gemeenschap van Eik het gemeenschapsvormende moment dat vroeger van de zondagsviering uitging. We zijn iets van ons christen-zijn kwijt. Toch zullen we moeten zoeken naar nieuwe vormen van samenleven, van christen-zijn. We weten dat we de jongeren niet meer zullen vinden in de kerk, maar er zullen wegen moeten gevonden worden waar we elkaar ontmoeten. We moeten als Kerk naar buiten treden, ons bewegen onder de mensen en zo opnieuw Kerk vormen." We moeten, zoals de spiritualiteit van onze zusters zegt, ‘een hartelijk en een eenvoudig mens zijn onder de mensen.”
Je jongerenkoor dat is toch je paradepaardje waar je overal mee kan komen.
Zuster Monique: “Wel eerlijk gezegd, daar ben ik fier op. Ik ben blij dat we dat verwezenlijkt hebben. Een twintigtal jongeren, de jongste is zeven en de oudste achttien, die samen zo een intense, mooie groep vormen. Binnen het zanggebeuren en het bidden maar ook daarbuiten. We bestaan nu vijftien jaar en zopas zijn we enkele dagen op uitstap geweest. Je ervaart die zorg, die vertrouwensband, die verbondenheid die leeft onder elkaar. Het is een fantastische groep, waar ik bijzonder blij om ben. Ja, de groep ligt nauw aan mijn hart. Ze zullen ook de jubileumviering zingen.”
In een mooie viering samen met een medezuster wordt er dank gezegd voor het leven, maar tegelijk klinken vreugdeklanken en een hernieuwing van de kloostergeloften.
Zuster Monique: “Met Zuster Marie-Denise mogen we hopelijk met velen God danken voor het leven rond het thema ‘Je bent bemind, je bent geroepen’. Het mooie thema van het voorbije werkjaar. Maar eigenlijk is het een levensthema. Waar we ook staan in het leven, we hebben een taak die we moeten volbrengen in een leven met elkaar, bewust van het goede dat in elke mens leeft. Hopelijk kunnen we op die manier ons kerk-zijn met elkaar beleven.”
Met deze beklijvende woorden neem ik afscheid van mijn gaste. Vijftig jaar lang inzet voor de andere. Haar inzet gestoeld op het Woord van God, gemeenschapsleven en leven tussen de mensen. De jeugd gaf haar de mooie omschrijving ‘het gelaat van de Kerk’. Ze hebben misschien toch wel gelijk.
Jef Vanhaelemeesch
Foto's van de jubileumviering van
zr. Monique Vanclooster (50) en
zr. Marie-Denise Van Bommel (70): BEKIJKEN
Geboren uit het verlangen van God,
werden de congregaties van de zusters van Sint-Jozef gesticht,
in de Kerk,
om het leven,
dat zij van Hem ontvangen hebben,
aan de mensen mee te delen.
Op 15 september 2018 vond deze dankviering plaats in de parochiekerk van St.-Jozef. Samen met familie en vrienden mochten zuster Monique en zuster Marie Denise genieten van deze heuglijke dag. Het was een mooie, ingetogen dankviering die werd opgeluisterd door het jongerenkoor van zuster Monique ‘de Nachtegaaltjes’. Toen de dirigent van dit koor, Anouk Hendrikx onwel werd en de kerk moest verlaten, was het geen probleem voor zuster Monique om de jongeren verder te begeleiden. Langs deze weg willen we beide zusters nog proficiat wensen.
