Creatief in de mantelzorg
Mantelzorg. De een kiest er bewust voor, de ander rolt er zomaar in. Wat zouden we zonder mantelzorgers zijn? Zij vervullen een heel belangrijke rol in onze samenleving. Lizette Hornikx sprak met Roos en Christiane Aengeveld die voor hun moeder zorgen. Zie het als een ode aan alle mantelzorgers.
Het regelmatige huisbezoek bij Mathieu en Lies Aengeveld-Schouteden heeft mij veel geleerd. Vooral de humor waarmee Mathieu, ondanks de zware rugzak, zijn familieleden kon opmonteren. Na zijn overlijden in 2016, wilde ma met de hulp van de kinderen in haar eigen huis blijven. Ze was bij Okra, Samana, ging regelmatig buurten en ontbrak nooit in de zondagsviering. Ondanks de poets-, tuin-, boodschappenhulp, de taxibeurten naar familie, kapper, dokter… van de kinderen, bleek snel dat alleen in huis blijven geen optie meer was. Alhoewel het koppel het rusthuis eerder wel zag zitten, kwam nu alleen de zorg door de kinderen in de spotlight.
Roos was met pensioen en bood spontaan aan om ma in huis te nemen en samen met de thuisverpleegster voor haar te zorgen. Dat is een langdurig, onbetaald en vrijwillig engagement dat enkel een slaagkans heeft als liefde en verantwoordelijkheid aan de basis liggen. Natuurlijk is zo’n taak moeilijk te combineren met een betaalde baan. En… naarmate de leeftijd stijgt, wordt de zorglast groter. Daarom moet een mantelzorger goed voor zichzelf zorgen.
Ma is 88 jaar, 's morgens komt een verpleegster en overdag staan Roos of Christiane continu voor haar paraat, behalve dat ze twee dagen naar NOAH in Ophoven gaat. De vrijheid van de mantelzorger en zijn gezin wordt erg beknot door die zorg ‘dag en nacht’.
Al bij het afspreken van de mantelzorg werd overlegd dat Christiane, verpleegster van beroep,
na haar pensioen, Roos zou meehelpen in die zorg. Als vanzelf gaat ma van Ophoven naar Maaseik en ze wordt als een prinses verzorgd. Fantastisch dat zo’n goede regeling in een gezin mogelijk is.
Soms stel ik me de vraag hoe ze dat blijven doen…. Ik moet besluiten dat de draagkracht van mensen die al vele kwetsuren hebben verwerkt in het leven, vaak hoger is dan bij anderen.
Rugzak
Ik begon mijn verhaal over een ‘rugzak’…. Wat zit daar dan toch wel in?
In 1996 overleed de jongste zoon Danny die als nakomertje door de zussen Roos, Christiane, Marèse en broer Jean vertroeteld was. Kleinkind Kathleen is hen plots ontvallen in 2005 en de echtgenoot van Christiane is verongelukt toen hij net papa werd van Kristof… Het afscheid was telkens zwaar voor Thieu en Lies, maar zeker niet minder zwaar voor hun kinderen.
Mathieu probeerde met zijn eigen humor zijn vrouw te helpen, maar spreken over de overledenen lag gevoelig en zoals we dat vaak zien, spaart de ene partner de andere. Lies sukkelt al jaren met migraine, wellicht door onverwerkt verdriet …. Wie zal het zeggen?
Lies heeft altijd interesse voor alles wat rondom haar gebeurt, omdat haar kinderen regelmatig langskomen en verhalen vertellen en dat elk kind meehelpt in de zorg. Via een beurtrol gaat Lies elke zondag naar een ander gezin, zodat elk kind haar een beetje kan verwennen Maar de deur van de mantelzorgers staat ook voor elke bezoeker open: hij wordt hartelijk ontvangen en er is tijd om te praten, om te luisteren ….
Mantelzorg op zijn best: is dit geen creatieve oplossing om de zorg te kunnen blijven dragen?
Proficiat voor deze gedeelde zorg en wij hopen dat ma nog lang mag genieten van jullie allen, want ze ziet jullie graag!
Lizette Hornikx
