Ook ter gelegenheid van Pinksteren schreven de jongeren van de Jongerenkerk een bezinning. Opnieuw op hun eigen, eigentijdse en eigenzinnige manier:
Rood is de kleur van de liturgie. Het doet ons denken aan vuur, het vuur van ons vormsel, het vuur van de Heilige Geest. Ach wat is het lang geleden dat we gevormd zijn.
Het was toch wel een bijzonder moment, je ouders, peter en meter zo achter je hebben staan. Een vraag stellen: “Ik ben… en wens gevormd te worden”. Je naam horen zeggen en gezalfd worden … het deed ons wat. De oudsten onder ons vonden het spijtig dat hun ouders toen niet mee mochten hun handen op hun schouders te leggen. Ouders mogen ook dan tonen: wij staan achter je. We weten dat wel, maar het voelen doet deugd, zeker op zo’n moment. Een knuffel doet altijd goed, ook al weet je dat de ander van je houdt.
Maar hoe werkt nu Gods Geest in mijn leven?
Op jongerenweekend, bij de jongerenkerk, bij de misdienaars voel ik dat Gods Geest werkt als een lopend vuurtje, daar is het gemakkelijk over geloof te spreken.
De misdienaars stellen soms vragen die wij mogen beantwoorden en uitleggen hoe wij het zien en voelen. Zij geven ook altijd een eerlijk antwoord terug. Heerlijk. In de Jongerenkerk maken wij er werk van zodat we elkaar kunnen beluisteren en beluisterd worden. Daar is het geen taboe over je geloof te spreken en samen te zoeken hoe we het goed en mooi kunnen uitdrukken. Maar in de klas is het moeilijk. Men weet het wel en als ik hier of daar al eens als eerste het vuurtje wil aansteken komen er soms mooie gesprekken van. Eigenaardig dat klasgenoten, wel naar mij toekomen als ze met iets zitten. Dat doet wel deugd, dat verwarmt me wel.
In mijn leven werkt de Heilige Geest niet, denk ik.
Ik weet niet hoe ik dat moet zien; als een geest die plots uit een fles komt? Als een big brother die over mijn schouder mijn doen en laten in het oog houdt? Nu ja ik ben daar eigenlijk nooit bewust mee bezig geweest. Misschien moet ik daar ook wel eens tijd voor maken.
Bij mij werkt de Heilige Geest zoals een elektrische fiets.
Fietsen tegen wind in, pfff niet niks! Maar als ik dan mama’s elektrische fiets mag meenemen, dan ga ik een vaartje. Zo is het ook in het leven, ik probeer regelmatig aan die Heilige Geest, die helper te denken, en dan voel ik me ook geholpen in alles wat ik doe. Een vriend die er is, als ik hem nodig heb, die me de juiste woorden op de tong legt, die me niet uitscheldt als het me niet lukt. Ja, ik moet het zelf doen, maar niet 100% alleen. Dat vind ik leuk aan de Heilige Geest.
Bij mij is de Heilige Geest zoals…
in de film: ‘Life of pi’, fascinerend om er naar te kijken, een hele rijkdom, geweldig hoe alles loopt en toch, is het nu echt gebeurd of niet… Hij, de Heilige Geest blijft me toch wel bezig houden, … soms zie ik Hem en soms niet, raar hé, toch weet ik: Hij is er.
De Heilige Geest voel ik soms in een goed gesprek, tijdens een dagje vrij, pinkstermaandag is toch wel speciaal, het is de laatste vrije dag … voor de zomervakantie. Het geeft me moed en vrijheid, Hij kwam binnen door gesloten deuren. Hij nodigt ons uit de deur van onze jongerenkerk, van onze geloofsgemeenschap open te zetten voor ieder die wil. Hij zal ons helpen de rijkdom te zien van de kerkgemeenschap die toch met Pinksteren gesticht is.
Ja, ook ik mag het lopend vuur dragen, in leven houden, en anderen verwarmen. Ook ik mag het begin zijn van het lopend vuurtje.
Willen jullie, beste lezers, het met ons mee verder dragen?
Jongerenkerk
Onderschrift foto: Het lopend vuurtje begint bij jou. © PEK