Alleen de bergen zijn mijn vrienden

Alleen de bergen zijn mijn vrienden, in een prima vertaling van Irwan Droog, is een bijzonder leesbaar boek, dat niet gezien moet worden als alleen maar een verslag van een Koerdische vluchteling. Het is meer dan dat. Het is poëtisch (vooral vanwege de poëzie waar Boochani het verhaal mee verrijkt heeft), het is een aanklacht tegen het Australische vluchtelingenbeleid, maar het is ook bedoeld om de wereld te laten weten wat er op Manus is gebeurd. Zonder dat andere landen hier tegen opgetreden hebben. Het is een eyeopener die zijn weerga niet kent.

In 2013 werkte Behrouz Boochani als journalist voor het Koerdische tijdschrift Weyra, dat politieke en sociale artikelen plaatste, maar ook de Koerdische cultuur promootte. In februari van dat jaar viel de Islamitische Revolutionaire Garde de kantoren van Weyra binnen, Boochani was op dat moment niet aanwezig, en arresteerde elf collega’s, waarvan een aantal gevangen werd gezet. Nadat het nieuws over deze inval en arrestaties online was gezet, sloeg hij op de vlucht en op 23 mei 2013 verliet hij Iran definitief om via Zuidoost-Azië en Indonesië in Australië een nieuw onderkomen te vinden. Dit liep echter anders dan hij vooraf kon vermoeden. Samen met vele medevluchters werd hij in het detentiecentrum op het eiland Manus, dat deel uitmaakt van de Onafhankelijke Staat Papoea-Nieuw-Guinea, gevangen gezet. In Alleen de bergen zijn mijn vrienden geeft hij een indringend beeld van zijn oversteek van Indonesië naar Australië, maar vooral van zijn gevangenschap.