In een hartelijke, gastvrije sfeer, bij een heerlijke tas koffie en een lekker stukje cake, mocht ik luisteren naar een lang en boeiend verhaal, het levensverhaal van Leo Verlaek (91) uit de Basdonkstraat in Kinrooi:
Het levensverhaal van Leo begint in 1928, in Bree -’t Hasselt op de boerderij van zijn ouders. Als oudste van elf kinderen groeit hij er op, samen met zijn broers en zussen. “Na mijn lagere school in ’t Hasselt, ging ik een paar jaar naar het college in Bree. Van jongs af droomde ik ervan onderwijzer te worden” vertelt Leo.
Maar, zoals dat toen ging, heeft vader hem nodig voor het werk op de boerderij. Toch wordt de boerenstiel niet zijn beroep. Hij kiest ervoor bouwvakker te worden en gaat in loondienst bij een aannemer.
Getrouwd in 1958 is hij meer dan 60 jaar de toegewijde en zorgzame echtgenoot van Lies Peeters. Ze schenken het leven aan vier kinderen en mogen zich verheugen in hun zes kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.
Blij met een goede en sterke familieband die er is, is het verenigingsleven voor Leo toch ook heel belangrijk. Vele jaren is hij bestuurslid van de fanfare en zelfs een korte tijd voorzitter. Als kundig bouwvakker wordt dan ook op hem beroep gedaan bij de bouw van de voormalige fanfarezaal.
Eenmaal gepensioneerd komt er veel tijd vrij om met vrienden te gaan fietsen, petanken of kaarten. Tijdens de lange fietstochten is Heioord de ideale plek voor een korte pauze bij een hapje en een drankje met vrienden onder elkaar.
Leo blijft niet gespaard van gezondheidproblemen. In de loop der jaren moet hij meerdere keren omwille van operatie in het ziekenhuis worden opgenomen. “Maar telkens ben ik daar goed door gekomen. En daar ben ik Onze Lieve Heer dankbaar voor. Ik had dan ook reden genoeg om zelfs meerdere keren op bedevaart te gaan naar Lourdes om te danken.”
Wat Leo het belangrijkste vindt in het leven is een goede verstandhouding tussen mensen en zijn medemensen helpen waar het kan. “Wat je geeft, krijg je terug.” Deze wijze woorden voegt hij er nog aan toe.
Hij heeft ook veel van zichzelf gegeven. Eerst aan zijn kinderen en vooral de laatste jaren op een heel intense manier aan zijn dementerende echtgenote Lies. Tot ze eind oktober is overleden woonde ze sedert meer dan twee jaar in woonzorgcentrum Zorgvlied. Dagelijks ging Leo bij haar op bezoek en op zondag kwam hij er met haar de eucharistie meevieren, samen met medebewoners.
Wanneer ik hem vraag naar wie hij opkijkt, wie hij bewondert, is zijn antwoord: “mijn ouders”. Met veel respect kijkt hij op naar zijn ouders die met een grote toewijding hun elf kinderen hebben opgevoed.
Maar eveneens kijkt hij met waardering en dankbaarheid op naar de verpleegkundigen, de hulpverleners en de vrijwilligers van Zorgvlied die met zoveel aandacht en zorg zijn lieve echtgenote met de beste zorgen hebben omringd. “Chapeau ! Hoed af!” Zulke woorden drukken alleen maar heel veel waardering uit.
Leo is een heel gelovig man. In zijn geloof vond en vindt hij een houvast. “‘s Avonds bid ik een Onze Vader en een Weesgegroet en spreek ik even met mijn overleden vrouw. Samen hebben we veel gebeden. Gebed en eucharistie horen bij mijn leven. Geen zondag sla ik de eucharistie over.”
Toch een mooie, gelovige getuigenis.
Dank je wel Leo.
Jaak Leen
Onderschrift foto:
Ook al is ze er niet meer, Lies de vrouw van Leo Verlaek, is nog altijd dicht bij. © Ludo Vanderhoven
